เราควรทำยังไงกับชีวิตตอนนี้ดีคะ

ตอนนี้บ้านเราเหมือนล้มละลายเลยจริงๆ จากที่เคยอยู่ในแหล่งค้าขายได้แต่ก็ต้องย้ายออกมา ตอนนี้เราอาศัยอยู๋บ้านเก่าค่ะ(ขายให้ป้า แต่ป้าให้มาอยู่ก่อน) เมื่อ5-6ปีที่แล้วพ่อเราลงทุนผิดพลาด กว่าจะตั้งตัวใหม่ก็ใช้เวลาอยู่ พอจะตั้งตัวได้3ปีก่อนพี่เราก็ออกรถ ตอนนั้นน่าจะติดพนันบอลด้วย แต่ไม่รู้ว่าขโมยของที่บ้านไปขายด้วยหรือเปล่า เพราะว่าตอนนั้นพึ่งตั้งตัวใหม่ ของขายในร้านก็ใช้เงินแบบหมุนเวียนใช้กินอยู่ จ่ายค่าเช่าตึกอีก เลยไม่รู้ว่าที่เงินไม่พอเพราะว่าพี่ชายเอาเงินที่บ้านเอาของไปขายจริงมั้ย แต่เจ้าตัวก็ยืนยันว่าก็เอา แต่ไม่ถึงขนาดที่ว่าจะให้บ้านต้องเลิกกิจการ เราก็เชื่อใจเค้าเพราะว่าเค้าดูพูดความจริง แต่ท่าทางที่ปฏิบัติกับร้านคือเฉยๆแบบว่าไม่ค่อยช่วยงานแถมยังไม่รู้จักประหยัดอีก พอถึงวันนี้ปัจจุบันทรัพย์สินที่ตั้งตัวใหม่ของเราอยู่ในสินค้าที่จะต้องขาย แล้วมาอยู่ที่บ้านป้าก็ไม่ใช่แหล่งที่จะขายของได้ ตอนก่อนจะย้ายออกมาช่วงโควิดพอดี ที่บ้านพ่อ เรา พี่ กำลังคิดว่าย้ายดีมั้ย เพราะว่าทำเลมันยังขายได้ดีกว่าร้านรอบนอก นับชั่วโมงนี้ถือว่าดีกว่าคนอื่นมากๆ แต่พ่อก็คุยกับป้า ที่จริงมีที่นึงที่พอจะขายได้ดีกว่าที่บ้านป้าแต่ป้าดันเสนอให้มาที่บ้านเค้า พอเราไปดูร้านเก่าเรา กลับคิดว่าไม่น่าย้ายมาเลย เหมือนที่บ้านไม่มีดวง เหมือนพออะไรๆจะดีขึ้นก็มีเรื่องมาตัดความโชคดีออกไป จนตอนนี้ที่บ้านป้าเราจัดหน้าร้านกับพ่อ กลับพบว่าพี่ชายแอบเอาของไปขายจริงๆ โดยพี่เค้าให้เหตุผลว่าเอาของไปจำนำเพราะเงินที่พี่เราจ่ายค่ารถไม่พอ แถมยังกดเงินในบัญชีธนาคารพ่ออกไปอีกเงินนั้นคือเงินกินอยู๋ของเดือน ทั้งๆที่พ่อเราจะเอาไปลงหุ้นที่เขากำลังสสมเงินใหม่ก็ได้แต่เขาแบ่งออกมาเผื่อใช้กิน พี่เรากลับกดออกไปหมด(ทั้งๆที่เค้าก็ทำงานมา3ปี แต่กลับไม่มีเงินเลย เราเลยคิดว่าเล่นบอลจริง) ถ้าไม่จ่ายเค้าจะตามมาที่บ้าน แล้วพ่อเราที่อารมณ์ขึ้นง่าย แล้วก็เครียดเรื่องรายได้ที่จะไปตั้งตัวใหม่ในที่ดินที่ทำเลของตัวเอง พอรู้ว่าพี่เราทำแบบนี้ ทั้งเราทั้งพ่อหดหู่มากๆค่ะ จนพ่อคิดจะกลับบ้านที่ใต้เลย กำลังใจมันสำคัญมากจริงๆ เราก็พึ่งจะมาร็สึกตัวว่าตัวเองควรขยันก็ตอนย้ายบ้านนี่แหล่ะค่ะ ที่ผ่านมาเรากับพี่ยังไม่เจอความจริงชีวิต จนตอนนี้เรากำลังจะจบม.6 ซึ่งพ่อเค้าก็บอกว่าคงไม่มีเงินส่งเรียน เพราะเค้ารู้ว่ามันใช้จ่ายเยอะมากๆ ถ้าก่อนที่เราอาจจะได้เข้ามหาลัยยังไม่มีที่ทำเล หรือว่าพี่เราคิดได้สักนิดนึง หรือพ่อเราไม่มีกำลังใจ ชีวิตเราคงจบจริงๆ ไม่ได้หมายความว่าจบอะไรแบบบนะคะ คือมันแบบ อนคาตที่เราใฝ่ฝันเอาไว้มันกลับต้องเลื่อนออกไป เราอยากโทษทุกอย่างมากๆตอนนี้ทำได้แค่อยู่กับมัน เราไม่อยากกลับใต้เลย ถึงจะมีญาติๆที่จะช่วยให้ตั้งตัวได้ แต่ในอนาคตก็คงยากกว่าอยู่ในโซนภาคกลางอยู่ดี ทั้งเพื่อนทั้งสังคมเราอยู่นี่หมด มันหนีความจริงไม่ได้ที่ว่า จะเข้าทำงานหรือทำอะไรหากไม่เก่งพอหรือมีคนรู้จัก สมัยนี้มันยากมากๆ อยากระบายมากๆไม่รู้จะไปพูดกับใครเพราะมันเกิดจากตัวเราเองด้วย อยากถามอะไรก็ถามได้นะคะ คือเราอยากรู้ว่าในมุมคนอื่น เราควรทำยังไงกับชีวิตดี ใจจริงอยากเรียนหมาลัยแบบปกติ แต่ตอนนี้คงเรียนม.รามได้มากสุดถ้าอยากตั้งตัวใหม่อีกรอบ แล้วพ่อเราอายุ53 เค้าคงเหนื่อยมาก แม่เราก็เสียไป8ปี พี่เรายังไม่เป็นผู้เป็นคนอีก