สวัสดีค่ะทุกท่านที่อ่านกระทู้นี้.....เราอยากมาแชร์หรือระบายบางอย่างที่อยู่ในใจตลอดเวลาตั้งแต่ที่มีลูก จริงๆแล้วเรื่องราวของเรามันไม่ได้มีความน่าตื่นเต้นหรือดราม่าอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่แค่ว่าวันนี้มันรู้สึกอึดอัดกดดันกัยชีวิตจนอยากจะพาลไปโทษลูกที่เกิดมาทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน...

เราแต่งงานกับสามีมีลูก 1 คนค่ะ อยู่ในบ้านที่เราซื้อเอาไว้กับสามีและให้พ่อแม่หลานของเราเข้ามาอยู่ด้วย ซึ่งมีทั้งหมด 6 คน สามีเราดีมากค่ะ เค้าเข้าใจว่าที่บ้านเราเป็นอย่างไรก็ดำเนินชีวิตมาอยู่ด้วยกันตามปกติแต่เราก็รู้ว่ามันก็มีปัญหากันบ้าง แบบต่างคนต่างไม่ชอบซึ่งกันและกัน เช่น การล้างจาน เก็บของฯลฯแต่ไม่เคยมีใครกล้าพูดอะไรออกมา เมื่อถึงวันที่เรามีลูกเราก็หมายใจว่าพ่อกับแม่ของเราจะช่วยเลี้ยงลูกให้ เพราะว่าเค้าไม่ได้ทำงานอยู่บ้านเฉยๆ ซึ่งช่วงแรกเราก็เลี้ยงเองในตอนที่ได้ลาคลอด แต่พอหลังจากเราต้องกลับไปทำงานเรามีความจำเป็นต้องฝากลูกไว้กับตายายด้วยความเกรงใจมาก (ให้เงินเดือนด้วยค่ะ) เพราะเค้าชอบบ่นว่าไม่ได้ไปไหนเลยต้องอยู่บ้าน หรือเวลาเราซื้อเสื้อใหม่บอกเค้าว่าเอาไว้ใส่ไปเที่ยวนะ เค้าจะบอกว่าจะไปไหนได้ต้องอยู่แต่บ้าน มันเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเลยค่ะ ทุกครั้งไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ดูผิดไปหมด อยู่ดีเราก็คุยกับพ่อแม่น้อยลงเรื่องอื่นไม่คุยเลยนอกจากถามว่าลูกหลับหรือยัง กินข้าวหรือยัง จากนั้นต่างคนต่างแยกย้ายไปห้องตัวเอง (พ่อแม่ก็แยกห้องกัน) ยังไม่รวมถึงที่เค้าไม่ค่อยชอบสามีเราเพราะสามีเราเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ยิ้ม แล้วเวลาเลี้ยงลูกก็ขัดกัน เค้ายืนยันที่จะเลี้ยงหลานแบบนั้น เราก็อยากให้เป็นอีกแบบแต่หลังๆก็ทำใจแล้ว อยากเลี้ยงยังไงก็ได้เลยขออย่าเป็นอันตรายก็พอ

ชีวิตเราดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆทุกวัน เรารู้สึกเบื่อมากค่ะเบื่อจนอยากจะย้ายบ้านแยกครอบครัว แต่สามีบอกให้อดทน อดทนเพื่อลูก ทุกวันนี้คิดแต่ว่าจะเอาลูกไปฝากเนิสเซอรี่ หรือไม่ก็ลาออกมาเลี้ยงเอง แต่สามีก็ห้ามไว้เราก็พยายามนะคะ ปล่อยวางแต่ไม่ได้ทุกครั้ง แต่บางทีวันไม่ไหวจริงๆ เราคิดมาตลอดว่าการมาอยู่ด้วยกันแบบนี้มันจะทำให้เรามีความสุขอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แต่ความเป็นจริงแล้วมันตรงกันข้ามเลย ชีวิตไม่มีความสุขเลย ทุกวันนี้งานก็เครียด ที่บ้านก็เครียด นอนไม่ค่อยหลับทั้งๆที่เหนื่อยมาก หาทางออกไม่เจอไม่รู้จะคุบกับใครด้วยค่ะ

เราควรทำยังไงดีคะ ควรทำยังไง T_T