เบื่อชีวิต

สวัสดีครับครับ ผมจะมาเล่าเรื่องราวของผมนะครับ ผมกับแฟนของผมคบกันก็หลายปีแล้วตอนนั่นผมอายุ22แฟนผมอายุ33เราอายุห่างกัน11ปี​ แฟนผมเป็นคนจีนครับ ตอนนั้นผมยังเป็นนักศึกษาอยู่ปี3 แฟนคนนี้เป็นคนแรกของผมเลยครับ ตอนที่เราคบกันก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่นะครับ อย่างตอนคบกันใหม่ๆผมจะดูโทรศัพท์ตอนสั่งอาหารแกไม่พอใจเป็นสีหน้าเฉยเลยแล้วบรรยากาศเวลานั้นมันก็เปลียนไปในทันทีครับ แล้วที่ผมโกรธเธอมากตอนนั้นผมใช้ไอโฟน5ครับออกมาใหม่ๆเลย แล้วมาโยนไอโฟนจนด้านข้างมันอ้าออกผมนั้นเสียใจมากๆเลยครับ เพราะตอนนั้นเป็นนักศึกษาอยู่เก็บเงินซื้อด้วย พอคบไปคบมาผ่านไป1ปีครับ แฟนผมท้อง แล้วผ่อนผ้นทหารมาแล้ว1ปี​ ผมกับแฟนผมคุยกันว่าจะเอาไว้ไหม ผมบอกว่ายังไงก็ต้องเลี้ยง แต่แฟนผมบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้หรอก เธอยังเด็กและไม่มีความเป็นสุภาพบุรษพอ ในสมัยนั่นผมต้องบอกก่อนนะครับ ผมก็เป็นวัยรุ่นติดเพือนดื่มเหล้าสูบบุหรีครับ แฟนผมบอกถ้าอยากจะเลี้ยงลูก เลิกบุหรี่เลิกเหล้า เพื่อนเลิกได่ก็เลิกจากเฟสผมมีเพือนเป็นพันกว่าคนมีทั้งสาวๆและเพือนตอนนี้เพือนในเฟสผมมีแค่47คน​ ผมทำเพื่อความสบายใจของเธอ จากนั้นผมก็เปลียนทุกอย่างเลิกหมด แล้วบอกแฟนผมให้กลับจีนไปก่อนเพื่อผมจะไปสมัครทหาร ถ้าสมัครผมจะได้เป็นแค่6เดือน​ แล้วเวลาจะคลอดลูกผมจะได้เห็นลูกแล้วมา​ดูแล​ จากนั้นผมปลดประจำการก็เลี้ยงลูกได้2เดือนผมก็แฟนผมก็ไปจีนครับไปอยู่บ้านของแฟนผมก็มีพ่อแม่เขาด้วย ผมต้องเลี้ยงลูกถูบ้านทำกับข้าวก็คือเป็นพ่อบ้านอ่ะครับมันเป็นหนึ่งในข้อตกลงก่อนผมไปเป็นทหาร แฟนผมบอกว่าถ้าจะเลี้ยงลูกเธอต้องทำทุกอย่างดูแลลูกถูบ้านปัดกวาดบ้านเธอต้องทำหมด เพราะฉันขี้เกียด ผมก็ยอมแล้วตกลง อยู่จีนผ่านไป2ปี​ ลูกก็เริ่มโตแล้วผมอยากหางานทำ​ เพราะตลอดมา เงินที่ใช้เป็นเงินจากทางแฟนผม ผมก็อยากทำงานหางานบ้าง แต่พอผมเอ๋ยเรื่องเท่านั้นแหละเขาก็เหมือนไม่พอใจ แล้วพูดว่าจะหาได้สักเท่ากัน เป็นพ่อบ้านนั้นแหละดีแล้ว เรื่องเงินไม่ต้องไปคิดมาก จากนั่นมาอยู่จีนครบ3ปีผมบอกแฟนผมว่ากับไทยดีกว่า เอาลูกไปเรียนที่ไทยประเทศของผม ผมจะดูแลคุณเอง อาบน้ำลูกทำกับข้าวเล่นกับลูก เอาลูกนอนหน้าที่ของผมหมดผมก็ไม่อะไรมากเพราะยิ่งผมทำเยอะลูกยิ่งรักผมมาก ผมก็ดีใจลูกสาวผมชอบผมมาก จากนั่นมาก็จะมีเรื่องราวอย่างเช่น ครูบอกน้องพูดไทยสะกดไทยได้เก่งมาแล้วกลับบ้านมาลูกชอบมาทำผมว่าคำนั้นคืออะไรผมก็บอกแล้วสอนไปแต่แฟนผมบอกว่าไม่ต้องเรียนภาษาไทย ภาษาฟังไม่ไพเราะและประเทศไทยยังน้อยกว่ามนฑนเหอนานอีกจะเรียนไปทำไมไม่มีประโยช์นเรียนจีนกับอังกฤษก็พอ แล้วแฟนผมก็ชอบพูดต่อหน้าลูกว่าคนไทยไม่ฉลาดผมก็เตือนแล้วเธอคิดแบบนั้นมันก็เรื่องของเธอแต่อย่าคุยต่อหน้าลูกได้ไหม เราก็จะมีเรื่องทะเลากันบ่อยนะแต่ส่วนให้ผมจะเงียบเพราะผมไม่อยากให้ลูกเห็นว่าพ่อแม่ทะเลากัน แต่บ้างครั้งมันก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้จริงๆ กลับมาปัจุบันตอนนี้ผมอายุ29ย่าง30ละครับอีกไม่กี่เดือนตอนนี้แฟนผมก็จะ41ละลูกผมก็6ขวบจะ7ขวบละ แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆครับ ชอบโว้ยว้ายหาเรื่องแล้วพูดประชดประชันกับผมเพราะเขาต้องการหย่าครับ ผมไม่ต้องการครับ เพราะถ้าผมหย่าผมจะไม่มีวันได้เจอลูกผมอีกเลยเป็นแน่ครับ แล้วที่เขาอยากเลิกก็เพราะผมไม่ได้ทำงานครับ เขาให้ผมเลี้ยงลูกแต่พอผมจะไปทำงานเขาก็บอกลูกต้องเป็นหน้าที่ฉันใช่ไหมแล้วเธอออกไปข้างนอกก็สุขสบาย ผมก็บอกไปข้างนอกจะสุขสบายได้ไงไปทำงาน แล้วคุยกันก็พูดเริ่มไม่รู้เรื่อง ผมเลยเงียบไปไม่อยากจะพูดละ แล้วก็ช่วงหลังก็ชอบหาเรื่องประชดประชันอีกละพูดหาเรื่องอยากให้หย่าผมก็ไม่ยอม แล้วทีนี้เธอก็ไม่หยุดเสียงดังจนลูกร้อง แล้วแฟนผมก็เลยไล่ผมออกบ้าน คุยกันสักพักเขาก็จะไล่ผมออกบ้านอยู่ดีผมเลยจำใจ แต่ก่อนออกบ้านผมเก็บเสื้อผ้ากับจะเอาเอกสาร แฟนผมบอกว่านี้คอนโดฉันห้ามเอาไรไปสักอย่าง ผมก็ไม่หยุดเพราะจะออกบ้านเอกสารต้องติดตัว แล้วจากนั้นเธอก็เปิดประตูคอนโดร้องให้คนช่วยแจ่ก็ไม่มีใครมา มียามมาแต่ยามบอกว่ามันเป็นเรื่องของครอบครัว แล้วแฟนผมก็โทรแจ้งตำรวจ ผมก็คิดแจ้งตำรวจเลยหรอ เรื่องแค่นี้จะทำให้ใหญ่โตทำไมเพราะนี้เป็นครั้งที่2แล้วที่แจ้งตำรวจมา แล้วตำรวจมา บอกให้ปรับความเข้าใจกัน ผมบอกปรับไม่อยู่หรอกครับ เขาจะโจมตีตลอด  จะนั้นผมก็ออกมาก่อนออกมาลูกสาวเห็นผมจะไปเธอก็เดินมากอดผมแล้วร้องไห้ ตอนนี้ผมพิมไปด้วยน้ำตาซิมไปด้วยผมคิดถึงลูกสาวผมมาก ตอนนี้ไม่อยู่ด้วยกันเดือนกว่าแล้ว ผมขอความคิดเห็นหน่อยครับบ้างครั้งผมก็อยากคิดสั้น เพราะผมคิดว่าตัวผมไม่มีประโยช์นอะไรเลยถ้ามีเงินปัญหาก็คงไม่เกิดแบบนี้ แต่นี้เป็นความผิดของผมเต็มๆเลยนะผมว่า เพราะไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกก็ยังดันทุรังจะเลี้ยง