สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 19 ปี เรามีน้าคนนึงเป็นผู้หญิง ซึ่งน้าของเราไม่มีครอบครัวนะคะ(ไม่ได้แต่งงาน)  ถ้ามองในมุมของน้ามันก็เป็นความหวังดีที่ดีมากๆ เพื่อนๆก็บอกเราว่าโชคดีจังที่มีน้าดี คอยซื้อของให้เช่นพวก ไอแพด ไอโฟน โน้ตบุ๊ค เพราะพ่อแม่เรามีเงินไม่มากพอที่จะสนับสนุนทั้งหมด น้ามักจะคอยถามไถ่อยู่เสนอว่าอยู่นี่นะ เอาขนมอะไรมั้ย อยากกินอะไรมั้ย แบบนี้ ซึ่งมันก็ดี แต่เรากลับรู้สึกว่ามันมากเกินไป เวลาเราบอกอะไรน้า น้าก็มักจะไม่ให้ด้วยและเอาแบบที่น้าคิดว่าดี อยากเช่นเราบอกว่าอยากกินอันนี้ น้าก็จะบอกว่าอันที่เราอยากกินไม่อร่อย เอาอย่างอื่นดีกว่า หรือเสื้อผ้าหลายๆอย่าง น้ามักจะพยายามให้เราเอาในสิ่งที่น้าคิดว่าดีแม้เราจะบอกว่าไม่ชอบไม่เอา น้าพยายามอ้อล้อมให้เราเรียนเภสัช เราก็เรียนเพราะก็ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร แล้วน้ายังบอกอีกว่าเรียนจบให้เปิดร้านขายยาน้าจะไปเฝ้าให้(น้าเป็นพยาบาล) และแก่มาให้เลี้ยงน้าด้วยเพราะตอนนี้น้าเลี้ยงเรา เราเลยคิดว่าแบบที่ทำมาหวังผลหรอ แล้วน้าก็ชอบโวยวาย ชอบขู่ว่าถ้าน้าใช้ให้ทำอะไรแล้วไม่ยอมทำจะยึดของนั่นนี่ เราก็พอรู้ว่าอาจจะพูดเล่นหรืออะไรก็ได้ แต่เราไม่ชอบ เรารู้สึกว่ามันมากเกินไป รู้สึกว่าหวังดีนะ เป็นห่วงก็ได้แต่เรากลับรู้สึกมากเกินไปและอึดอัด เวลาเราทำอะไรที่ขัดใจน้านิดหน่อยน้าก็จะบ่นและโวยวายนิดๆทั้งที่มันเป็นเรื่องนิดเดียว อย่างตอนนี้โควิด พ่อแม่เราทำงานร่วมกับคนเยอะๆ น้าก็ชอบบ่น ชอบจู้จี้พ่อกับแม่ จนพ่อต้องถ่ายรูปให้น้าดูว่าไม่ได้ใช้ของร่วมกับใครนะ ซึ่งพ่อแม่ไม่ได้คิดไร แต่เรามองว่ามันมากไป น้าคอยบ่น คอยจ้ำจี้ เรารู้ว่าน้าคิดว่ามันดี ใช่มันดี แต่บางอย่างถ้ามันมากไปก็ไม่โอเคนะ น้าห่วง น้าหวังดีเรารู้ แต่เราก็ยังรู้สึกอีดอัดและพยายามตีตัวออกห่างจากน้า เพราะรู้สึกว่าน้าบงการชีวิตเรามากเกินไปจนเราอึดอัด หรือช่วงนี้เราเรียนออนไลน์ แต่น้าต้องไปทำธุระนั่นนี่แล้วอยากให้เราไปด้วย น้าก็จะบอกว่าเอาไปเรียนในรถสิ ทั้งๆที่เราอยากนั่งเรียนดีๆมากกว่า แต่ก็ต้องทำเพระขัดไม่ได้ เราอึดอัดมาก ทั้งๆที่มันก็เป็นสิ่งดีนะแต่เรากลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เป็นเพราะอะไรคะ หรือเป็นเพราะตัวเรากันแน่😔