สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้ใช้ใหม่นะคะ อยากจะมาขอคำปรึกษาค่ะว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ เเละความรู้สึกเราควรทำไงดี
ขอเล่าไว้ก่อนนะคะว่าตอนเด็กๆเท่าที่จำได้เหมือนเป็นปมของเราเลย คือถูกเเม่ตีบ่อยมาก เอาจริงๆเเล้วมันไม่ใช่เเค่ตีอ่ะค่ะ หยิก ถีบ ตบหัวเเล้วก็ตะโกนด่าใส่เเบบน่ากลัว บางครั้งก็มีคำหยาบ ตอนนั้นเราเจ็บเเละกลัวมากค่ะ ช่วงที่จะโดนบ่อยสุดคือช่วงที่รร.มีสอบ คือเเม่ต้องพาเราอ่านหนังสือสอบ พอเราจำไม่ได้ ทำไม่ได้ตอนนั้นก็จะมีโดนตามที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ จนเราคิดว่าเราเป็นเด็กเก็บกดไปเเล้ว ช่วงนั้นเราอารมณ์เสียง่ายบ่อย ควบคุมอารมณ์โกรธตัวเองไม่ค่อยได้ พอโตมาอีกหน่อยเราเริ่มมีวุฒิภาวะมากขึ้นเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เเล้วค่ะ ตั้งเเต่ป.6 เเม่กับเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันรุนเเรงขนาดนี้เเล้วนะ เหมือนเเม่พยายามปรับตัว พยายามเข้าใจเรา คุยกับเราดีๆมากขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกโอเคเเล้ว เเต่เมื่อไม่นานมานี้ดันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก เเละเราก็เหมือนต้องมาเป็นสนามอารมณ์ให้เขา ขอยกตัวอย่างเหตุการณ์นะคะ
-เรานอนอยู่เเล้วเเม่เรียกกินข้าว เราเลยตะโกนบอกไปว่าวางไว้ก่อนเดี๋ยวออกไปกิน ขอนอนก่อนยังนอนไม่เต็มอิ่ม (เรานอนดึกค่ะตี1เกือบตี2)
เเต่ไม่รู้ว่าที่ตะโดนไปเเม่ได้ยินไหม พอตื่นมาอีกทีก็เหมือนโดนตะโกนด่าเเว่วๆว่าทำให้เเล้ว*****ไม่มากิน พอเดินออกมาจากห้องก็เห็นทำหน้าโกรธ
เราก็เลยงงว่ามันจำเป็นต้องโมโหขนาดนั้นไหม คุยกันดีๆ บอกกันดีๆก็ได้
-เราขอความเป็นส่วนตัว ขอให้ออกไปจากห้องเราก่อน พอพูดกันไปกันมาเขาก็ดันระเบิดอารมณ์ ผลักประตูเราเเรงๆละบ่น
(เขาบอกเราอยู่เเต่ในห้องเกินไป เรานานๆทีจะออกจากห้องค่ะ อย่างออกมาอาบน้ำ ออกมาหยิบข้าวถึงจะออกมา)
เราก็เข้าใจนะคะ ก็ห้องเรามันเป็นเหมือนเซฟโซนที่ชาร์จพลังเรานี่นา
บางครั้งเราก็มีออกไปนั่งเล่นนั่งคุยกับครอบครัวอยู่นะคะเเต่นานๆครั้ง
เราเคยบอกเรื่องนี้กับพ่อว่าเเม่เคยทำร้ายร่างกายเราตอนเด็ก พ่อบอกว่าเเม่เขาเป็นห่วง(พ่อเป็นคนใจเย็นมากกว่าเเม่ค่ะ) เราก็มานั่งคิดอีกว่าถ้าเป็นห่วงมันจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ไหมทำร้ายร่างกายเราอ่ะนะ บอกดีๆ คุยดีๆก็ได้ไหม เวลาทะเลาะหรือมีเรื่องกันกับเเม่ทีไรเราก็จะชอบอยู่เเต่ในห้องเพราะไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากมีเรื่องเพิ่มมาอีกค่ะ เเม่เคยมาคุยเเบบเปิดใจว่ามีอะไรก็บอกเเม่ เป็นอะไรก็บอก เเต่เราเห็นงี้ละไม่ค่อยอยากจะบอกเรื่องส่วนตัวเรากับครอบครัวเท่าไหร่ค่ะ เรื่องไหนที่เล็กๆบอกคนอื่นได้เราก็บอกเพื่อน บางเรื่องไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ไหนก็เก็บไว้ ทำความเข้าใจในความคิดตัวเองบ้างเราเคยคิดอยากออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกคนเดียว เเต่มันก็อันตรายนั่นเเหละ เราอายุยังไม่ถึง18เลยด้วยซ้ำ เวลาเเม่อารมณ์ดีนี่ก็ดี๊ดี เวลาโมโหโคตรน่ากลัวเลยค่ะ
อยากรู้ว่าควรทำยังไงดีคะ เเก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไง ให้คำเเนะนำเราได้นะคะ ถ้าที่อ่านมาเรามีส่วนผิดเเสดงความคิดเห็นได้นะคะ เราพึ่งตัดสินใจอยากมาเล่าในนี้เพราะส่วนตัวเวลาเรามีปัญหาอะไรเราไม่ค่อยโพสต์ลงโซเชียลหรือบอกใคร เหมือนที่เราเล่าก็เหมือนระบายออกมาด้วย
ขอให้เเสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพนะคะ
เเม่ชอบอารมณ์ร้อนง่าย *เนื้อหามีความรุนเเรงนะ*
ขอเล่าไว้ก่อนนะคะว่าตอนเด็กๆเท่าที่จำได้เหมือนเป็นปมของเราเลย คือถูกเเม่ตีบ่อยมาก เอาจริงๆเเล้วมันไม่ใช่เเค่ตีอ่ะค่ะ หยิก ถีบ ตบหัวเเล้วก็ตะโกนด่าใส่เเบบน่ากลัว บางครั้งก็มีคำหยาบ ตอนนั้นเราเจ็บเเละกลัวมากค่ะ ช่วงที่จะโดนบ่อยสุดคือช่วงที่รร.มีสอบ คือเเม่ต้องพาเราอ่านหนังสือสอบ พอเราจำไม่ได้ ทำไม่ได้ตอนนั้นก็จะมีโดนตามที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ จนเราคิดว่าเราเป็นเด็กเก็บกดไปเเล้ว ช่วงนั้นเราอารมณ์เสียง่ายบ่อย ควบคุมอารมณ์โกรธตัวเองไม่ค่อยได้ พอโตมาอีกหน่อยเราเริ่มมีวุฒิภาวะมากขึ้นเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เเล้วค่ะ ตั้งเเต่ป.6 เเม่กับเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันรุนเเรงขนาดนี้เเล้วนะ เหมือนเเม่พยายามปรับตัว พยายามเข้าใจเรา คุยกับเราดีๆมากขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกโอเคเเล้ว เเต่เมื่อไม่นานมานี้ดันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก เเละเราก็เหมือนต้องมาเป็นสนามอารมณ์ให้เขา ขอยกตัวอย่างเหตุการณ์นะคะ
-เรานอนอยู่เเล้วเเม่เรียกกินข้าว เราเลยตะโกนบอกไปว่าวางไว้ก่อนเดี๋ยวออกไปกิน ขอนอนก่อนยังนอนไม่เต็มอิ่ม (เรานอนดึกค่ะตี1เกือบตี2)
เเต่ไม่รู้ว่าที่ตะโดนไปเเม่ได้ยินไหม พอตื่นมาอีกทีก็เหมือนโดนตะโกนด่าเเว่วๆว่าทำให้เเล้ว*****ไม่มากิน พอเดินออกมาจากห้องก็เห็นทำหน้าโกรธ
เราก็เลยงงว่ามันจำเป็นต้องโมโหขนาดนั้นไหม คุยกันดีๆ บอกกันดีๆก็ได้
-เราขอความเป็นส่วนตัว ขอให้ออกไปจากห้องเราก่อน พอพูดกันไปกันมาเขาก็ดันระเบิดอารมณ์ ผลักประตูเราเเรงๆละบ่น
(เขาบอกเราอยู่เเต่ในห้องเกินไป เรานานๆทีจะออกจากห้องค่ะ อย่างออกมาอาบน้ำ ออกมาหยิบข้าวถึงจะออกมา)
เราก็เข้าใจนะคะ ก็ห้องเรามันเป็นเหมือนเซฟโซนที่ชาร์จพลังเรานี่นา
เราเคยบอกเรื่องนี้กับพ่อว่าเเม่เคยทำร้ายร่างกายเราตอนเด็ก พ่อบอกว่าเเม่เขาเป็นห่วง(พ่อเป็นคนใจเย็นมากกว่าเเม่ค่ะ) เราก็มานั่งคิดอีกว่าถ้าเป็นห่วงมันจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ไหมทำร้ายร่างกายเราอ่ะนะ บอกดีๆ คุยดีๆก็ได้ไหม เวลาทะเลาะหรือมีเรื่องกันกับเเม่ทีไรเราก็จะชอบอยู่เเต่ในห้องเพราะไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากมีเรื่องเพิ่มมาอีกค่ะ เเม่เคยมาคุยเเบบเปิดใจว่ามีอะไรก็บอกเเม่ เป็นอะไรก็บอก เเต่เราเห็นงี้ละไม่ค่อยอยากจะบอกเรื่องส่วนตัวเรากับครอบครัวเท่าไหร่ค่ะ เรื่องไหนที่เล็กๆบอกคนอื่นได้เราก็บอกเพื่อน บางเรื่องไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ไหนก็เก็บไว้ ทำความเข้าใจในความคิดตัวเองบ้างเราเคยคิดอยากออกไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกคนเดียว เเต่มันก็อันตรายนั่นเเหละ เราอายุยังไม่ถึง18เลยด้วยซ้ำ เวลาเเม่อารมณ์ดีนี่ก็ดี๊ดี เวลาโมโหโคตรน่ากลัวเลยค่ะ
อยากรู้ว่าควรทำยังไงดีคะ เเก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไง ให้คำเเนะนำเราได้นะคะ ถ้าที่อ่านมาเรามีส่วนผิดเเสดงความคิดเห็นได้นะคะ เราพึ่งตัดสินใจอยากมาเล่าในนี้เพราะส่วนตัวเวลาเรามีปัญหาอะไรเราไม่ค่อยโพสต์ลงโซเชียลหรือบอกใคร เหมือนที่เราเล่าก็เหมือนระบายออกมาด้วย
ขอให้เเสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพนะคะ