มกราคมหน้าอายุก็จะ19แล้ว แต่ยังไม่มีแผนอนาคตที่แน่ชัด ทำงานควบกับเรียน

พี่(หรือน้าก็ได้ อายุสองเท่าของน้อง) อยากบอกว่าน้องโชคดีแล้วครับที่เริ่มจากสายงานขาย ดีกว่าหลายๆ คน
สิ่งที่ควรทำปัจจุบันคือการเรียนรู้ ทำความเข้าใจในงานขาย ตลาด ลูกค้า อนาคตงานนี้เปลี่ยนสินค้าได้แต่ความเชี่ยวชาญในงานขายน้องจะไม่หายไปไหน เพียงแต่เสียเวลาเรียนรู้โปรดักส์ตัวใหม่

เรียนรู้ในแบบมุมมองเจ้าของกิจการ อย่าก้มหน้าก้มตาทำงาน เรียนรู้ให้มากที่สุดมีค่ากว่าไปเรียนแบบไม่มีจุดหมายปลายทางด้วยซ้ำ ทำความเข้าใจลูกค้าให้มากๆ อย่าเชื่อคนอื่นบอกทันทีแต่ใช้เหตุผลไตร่ตรองว่าสิ่งที่เขาบอกจริงไหม ทดลองทำ ถ้าเป็นไปได้มีโอกาสก็ลองย้ายสาขาย้ายที่ทำงานเพื่อเรียนรู้ในพื้นที่ที่มีการขายมากขึ้นจะได้เปิดหูเปิดตา สิ่งสำคัญของช่วงต้นคือการเรียนรู้และเข้าใจสิ่งที่ทำอยู่จริงๆ

แนวทางการวางแผนอนาคต  
ตั้งเป้าเป็นเจ้าของกิจการหรือทำกิจการบางอย่างด้วยตัวเองไปเลยครับ เป้าหมายตั้งให้สูง ใช้เวลาเรียนรู้ให้มาก การก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่สนใจอะไรคือการสูญเสีย เราจะได้อะไรจากงานแค่นิดเดียว หรือถ้าพอใจตรงนี้แล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร เชี่ยวชาญงานขายแล้วก็ลองเปลี่ยนโปรดักส์ที่ได้ค่าตอบแทนมากขึ้น เคยเจอน้องคนนึงพูดเก่งมากดีมาก(ไม่ใช่แค่พูดมากนะ) เสียดายแทนเขาที่ทำงานกับสินค้าที่ไม่ค่อยมีมูลค่า ค่าตอบแทนเขาจึงน้อยกว่าความสามารถไปเยอะ

เรียนรู้ตลาดไทยเสร็จก็เรียนรู้ตลาดต่างประเทศ เรียนรู้แหล่งสินค้า พวกนี้พยายามมากก็อาจเข้าใจเร็วแต่ก็ต้องใช้เวลาบางทีสองสามปี แต่ถ้าก้มหน้าก้มตาทำงานแบบงานมาก็ทำ งานไม่มาก็นั่งสบายๆ 20 ปี ก็อาจไม่ได้ขยับไปไหน

เงินเก็บ
-ช่วงต้นเอาแค่พอเหลือให้ใช้สักสามเดือน เงินเดือนน้อยพี่จะไม่บอกให้ประหยัดนะครับ เวลาเกิดเหตุฉุกเฉินจริงๆ มันทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะเงินมันน้อยเกินไปจริงๆ พี่แนะนำให้เอาไปใช้ เอาไปเรียนรู้ บางสิ่งบางอย่างคนอื่นอาจมองว่าสุรุ่ยสุร่ายแต่ถ้าเราเป็นผู้ใช้เอง เข้าสินค้า เข้าใจลูกค้าว่าทำไมเขาซื้อ เราจะได้ทั้งของทั้งโอกาสการหาเงินในอนาคตเพราะเราเข้าใจมันมากกว่าคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
-ช่วงถัดมา ถ้าไม่ไปสอบราชการหรือทำงานอะไรเสียก่อน หารายได้ให้พอค่าประกันตัวเอง ประกันชีวิต ประกันสุขภาพ เราอาจไม่ได้ใช้หรอกแต่มันเป็นหลักประกันถ้าเรามีปัญหา พยายามให้รายได้โคเวอร์ตรงนี้
-ถัดมาอีก พยายามขยับเงินให้เหลือใช้เป็นหกเดือนหรือหนึ่งปี เราจะมีความสบายใจมากขึ้น เวลาเรียนรู้อย่างอื่นจะไม่ได้ไม่ต้องกังวล ของพี่อาจไม่เหมือนคนอื่นนะ คิดว่าเงินเก็บไม่ต้องรีบร้อนเก็บให้มากๆ จนพลาดโอกาสเรียนรู้ ทำความเข้าใจ ถ้าเราจะขายกาแฟแก้วละหกสิบแต่กินแต่กาแฟซองเราขายไม่ได้ดีนักหรอกเพราะเราไม่เข้าใจมันดี

ทรัพย์สิน
รถถ้าซื้อมาขับเฉยๆ ไม่ต้องรีบ เอาจักรยานยนต์ไปใช้ก่อน ไม่ควรก่อหนี้ที่ทำรายได้ไม่ได้ ถ้าซื้อมาเพื่อส่งของใหญ่ ไปขนพืชผลมาขายอะไรแบบนั้นไม่มีปัญหา  อย่าสนใจคนอื่นกดดัน อย่าอารมณ์ร้อนพิสูจน์ตัวเอง มันเสียเวลาและทำให้ถึงอนาคตที่ดีขึ้นช้าไปห้าหกปีหรืออาจจะไปไม่ถึงเลย คนรอบข้างบางคนจะชอบกดดัน ชอบบอกว่าให้พิสูจน์ตัวเอง ชอบให้เป็นหนี้บอกว่าจะได้มีแรงทำงาน ไม่ต้องไปเชื่อเขา เราซื้ออย่างหนึ่งเขาก็จะมากดดันให้ซื้ออีกอย่างไปเรื่อยๆ เป็นหนี้วนเวียนไม่จบหรอก มีแล้วค่อยซื้อ พร้อมแล้วค่อยจ่าย ถ้าเราเก่งมาก สะสมความสามารถมามากพอ จะออกรถสักคันมันไม่ใช่เรื่องยาก แต่ออกตอนยังไม่พร้อมไม่ต้องออก

หนี้ทั้งหมด
อย่าเป็นหนี้ไร้สาระ อย่าไปค้ำประกันให้ใคร เป็นหนี้เมื่อพร้อม อย่าไปลุ้นอนาคต

หน้าที่การงาน
แล้วแต่ความทะเยอทะยาน ตั้งไว้ถ้าจะไปถึงต้องเรียนรู้สิ่งที่จะทำให้ไปถึง ต้องรู้อะไร ใช้ความสามารถแบบไหน ถ้าเราเก่งจริง เก่งมากพอ เราไปถึงได้เอง ถ้าที่เดิมไม่มีตำแหน่งก็ย้ายที่ บริษัทดีๆ ไม่มีใครไม่อยากเก็บคนเก่งหรอก ถ้าหรือถ้าเราเก่งมากพอแล้วก็รู้สึกว่าตัวเราทำได้ดีกว่าก็ค่อยทำเอง ตอนที่เราไม่มีอะไรเลยเราจะรู้สึกว่าไม่มีเงินเลยทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าเราพร้อมพอสมควรเราจะคิดว่าเงินก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ จะหาคนเก่งคนดีมาช่วยทำนี่ลำบากกว่าหาเงินเยอะ