เราคบกับแฟนมาสี่ปี อยู่ด้วยกันเหมือนเป็นกิจวัตรของกันและกัน มีสุขมีเศร้า มีทะเลาะและเลิกรา
เราทั้งคู่เป็นเหมือนคนที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องคบกันยังไงให้อีกฝ่ายไม่เสียใจ พยายามทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดจนสุดทาง
มาถึงวันนี้ เขาได้ก้าวเดินต่อไปแล้ว แต่เรายังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ก็ค่อยๆลุกขึ้นได้บ้างแล้ว เรารู้ว่าเรารักเขามาก เขาก็รักเรามากเช่นกัน
มันเศร้าจริงๆนะ รู้สึกเจ็บเหมือนอยากจะตาย เจ็บจนรู้สึกว่าถ้าตายเราจะทรมานน้อยลงกว่านี้
ทำงานไม่ได้ กินข้าวไม่ได้ นอนไม่ได้ ไม่อยากคิด ไม่อยากร้องไห้ วนเรื่อยไปต่อไปเรื่อยๆ
เวลาค่อยๆผ่านไป ทีละนิด ฟังเพลง ธรรมะ และทุกๆอย่างจนค่อยๆตกตะกอน อยู่กับเพื่อนพ่อแม่พี่น้อง
วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน เศร้าน้อยลงกว่าเมื่อวาน ร้องได้น้อยลงกว่า มันค่อยๆน้อยลงทีละนิด ถึงแม้จะยังอยู่บ้าง
มันไม่ง่าย ไม่ง่ายจริงๆในการพยายามลุกขึ้นยืน พยายามตัดใจจากคนรัก แต่มันจะค่อยๆทำได้ อย่างน้อยที่สุด ก็มากกว่านาทีที่ผ่านมา มากกว่าเดือนที่ผ่านมา มากกว่าหกเดือนที่ผ่านมา
เรารู้ว่ามันไม่ง่าย แต่มันคงไม่ได้แปลว่าทำไม่ได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดีเสมอ ถ้าเราได้เรียนรู้อะไรจากมัน เรารู้ว่าตัวเราดีขึ้น ความคิดของเราเปลี่ยนไปมากขึ้น กิจวัตรของเราเปลี่ยนไป และเรารู้ว่าทุกๆคนจะเป็นแบบนั้นเช่นกัน
ขอให้ทุกคนค่อยๆทีละนิดนะ พยายามทีละนิดค่อยๆ รักตัวเองมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เรารู้ว่าเทอทำได้ ทุกๆสิ่งมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ
อย่างน้อยถ้าเทอรู้สึกว่าเทอไม่มีใคร ขอให้รู้ว่ามีเราอยู่เป็นเพื่อนเทอนะ เราจะคุยเป็นเพื่อนเทอเอง ผ่านความเศร้า ผ่านสิ่งเหล่านี้ไปด้วยกันเถอะ
อีกครั้งนึงคงไม่ตาย อีกครั้งนึงคงไม่ถึงตาย
ไม่มีทุกข์ ปัญญาไม่เกิด
ให้กำลังใจ ให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปด้วยกันนะ
เราทั้งคู่เป็นเหมือนคนที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าต้องคบกันยังไงให้อีกฝ่ายไม่เสียใจ พยายามทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีที่สุดจนสุดทาง
มาถึงวันนี้ เขาได้ก้าวเดินต่อไปแล้ว แต่เรายังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ก็ค่อยๆลุกขึ้นได้บ้างแล้ว เรารู้ว่าเรารักเขามาก เขาก็รักเรามากเช่นกัน
มันเศร้าจริงๆนะ รู้สึกเจ็บเหมือนอยากจะตาย เจ็บจนรู้สึกว่าถ้าตายเราจะทรมานน้อยลงกว่านี้
ทำงานไม่ได้ กินข้าวไม่ได้ นอนไม่ได้ ไม่อยากคิด ไม่อยากร้องไห้ วนเรื่อยไปต่อไปเรื่อยๆ
เวลาค่อยๆผ่านไป ทีละนิด ฟังเพลง ธรรมะ และทุกๆอย่างจนค่อยๆตกตะกอน อยู่กับเพื่อนพ่อแม่พี่น้อง
วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน เศร้าน้อยลงกว่าเมื่อวาน ร้องได้น้อยลงกว่า มันค่อยๆน้อยลงทีละนิด ถึงแม้จะยังอยู่บ้าง
มันไม่ง่าย ไม่ง่ายจริงๆในการพยายามลุกขึ้นยืน พยายามตัดใจจากคนรัก แต่มันจะค่อยๆทำได้ อย่างน้อยที่สุด ก็มากกว่านาทีที่ผ่านมา มากกว่าเดือนที่ผ่านมา มากกว่าหกเดือนที่ผ่านมา
เรารู้ว่ามันไม่ง่าย แต่มันคงไม่ได้แปลว่าทำไม่ได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดีเสมอ ถ้าเราได้เรียนรู้อะไรจากมัน เรารู้ว่าตัวเราดีขึ้น ความคิดของเราเปลี่ยนไปมากขึ้น กิจวัตรของเราเปลี่ยนไป และเรารู้ว่าทุกๆคนจะเป็นแบบนั้นเช่นกัน
ขอให้ทุกคนค่อยๆทีละนิดนะ พยายามทีละนิดค่อยๆ รักตัวเองมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เรารู้ว่าเทอทำได้ ทุกๆสิ่งมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ
อย่างน้อยถ้าเทอรู้สึกว่าเทอไม่มีใคร ขอให้รู้ว่ามีเราอยู่เป็นเพื่อนเทอนะ เราจะคุยเป็นเพื่อนเทอเอง ผ่านความเศร้า ผ่านสิ่งเหล่านี้ไปด้วยกันเถอะ
อีกครั้งนึงคงไม่ตาย อีกครั้งนึงคงไม่ถึงตาย
ไม่มีทุกข์ ปัญญาไม่เกิด