สวัสดีค่ะ
ขอเกริ่นก่อนนะคะ
คุณพ่อเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้า ก่อนที่จะเป็นโรคนี้คุณพ่อมีภาวะเครียดเรื่องลำไยราคาตกและน้ำท่วมไร่ข้าวโพด คุณพ่อเป็นคนคาดหวังเยอะค่ะ พอไม่ได้ตามที่หวังก็เครียด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
คุณแม่พาไปหาหมอจิตเวช ทานยา อาหารเสริมต่างๆ คุณแม่ดูแลดีมากค่ะ ไม่เคยคาดสายตา ไม่ทำให้คุณพ่อเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ ไม่พูดเรื่องบั่นทอนจิตใจ
ครั้งสุดท้ายที่เราเจอคุณพ่อ คุณพ่อผอมมากค่ะ บ่นกับเราตลอดว่าสมองมันสั่งให้คิดไปเรื่อยๆ ทั้งที่ไม่ได้อยากคิด พ่อไม่รู้จะอยู่ถึงสิ้นปีมั้ย เราก็ปลอบ บอกรัก พูดทุกอย่างว่าทุกคนรักพ่อนะ ทุกคนรักพ่อมากๆ กิจกรรมทุกอย่างในบ้านพยายามให้คุณพ่อมีส่วนร่วมหมด เพื่อจะได้ให้รู้ว่าตัวเองสำคัญนะ
แต่สุดท้ายวันที่เราคิดไว้แล้วว่าจะต้องเกิด ก็มาถึง…แต่เราตั้งรับไม่ทัน เพราะมาถึงเร็วมาก หลังจากเรากลับมาทำงานที่ กทม ได้เพียง 4 วัน คุณพ่อเลือกจบชีวิตตัวเอง
เราเองเสียใจมากค่ะ คุณพ่อเป็นคนดีมาก แต่เราก็พยายามคิดว่าคุณพ่อไปสบายแล้ว คงไม่เครียดแล้ว ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้วค่ะ เรายังร้องไห้ทุกวัน ส่วนคุณแม่ พูดถึงคุณพ่อตลอดเวลาค่ะ ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง โทษตัวเองว่าแม่ดูแลพ่อไม่ดีเท่าที่ควร คุณแม่เหงา เฉา ไม่ยิ้มแย้ม และไม่ออกจากบ้าน แต่ยังพอทานข้าวได้ แม่บอกว่ายิ่งนานวันยิ่งคิดถึง ใจจะขาด เรากลัวแม่เป็นโรคซึมเศร้าไปอีกคนค่ะ
อยากทราบว่าคนที่เคยสูญเสียคนที่รักมากๆไปแบบกระทันหัน จัดการกับความรู้สึกตัวเองและคนในครอบครัวยังไงคะ ถ้าเราเสียแม่ไปอีกคนเราไม่รู้จะอยู่ไหวได้ยังไงค่ะ
คนในครอบครัวเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้า จัดการกับความรู้สึกของตัวเองและคนในครอบครัวอย่างไร
ขอเกริ่นก่อนนะคะ
คุณพ่อเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้า ก่อนที่จะเป็นโรคนี้คุณพ่อมีภาวะเครียดเรื่องลำไยราคาตกและน้ำท่วมไร่ข้าวโพด คุณพ่อเป็นคนคาดหวังเยอะค่ะ พอไม่ได้ตามที่หวังก็เครียด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
คุณแม่พาไปหาหมอจิตเวช ทานยา อาหารเสริมต่างๆ คุณแม่ดูแลดีมากค่ะ ไม่เคยคาดสายตา ไม่ทำให้คุณพ่อเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ ไม่พูดเรื่องบั่นทอนจิตใจ
ครั้งสุดท้ายที่เราเจอคุณพ่อ คุณพ่อผอมมากค่ะ บ่นกับเราตลอดว่าสมองมันสั่งให้คิดไปเรื่อยๆ ทั้งที่ไม่ได้อยากคิด พ่อไม่รู้จะอยู่ถึงสิ้นปีมั้ย เราก็ปลอบ บอกรัก พูดทุกอย่างว่าทุกคนรักพ่อนะ ทุกคนรักพ่อมากๆ กิจกรรมทุกอย่างในบ้านพยายามให้คุณพ่อมีส่วนร่วมหมด เพื่อจะได้ให้รู้ว่าตัวเองสำคัญนะ
แต่สุดท้ายวันที่เราคิดไว้แล้วว่าจะต้องเกิด ก็มาถึง…แต่เราตั้งรับไม่ทัน เพราะมาถึงเร็วมาก หลังจากเรากลับมาทำงานที่ กทม ได้เพียง 4 วัน คุณพ่อเลือกจบชีวิตตัวเอง
เราเองเสียใจมากค่ะ คุณพ่อเป็นคนดีมาก แต่เราก็พยายามคิดว่าคุณพ่อไปสบายแล้ว คงไม่เครียดแล้ว ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้วค่ะ เรายังร้องไห้ทุกวัน ส่วนคุณแม่ พูดถึงคุณพ่อตลอดเวลาค่ะ ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึง โทษตัวเองว่าแม่ดูแลพ่อไม่ดีเท่าที่ควร คุณแม่เหงา เฉา ไม่ยิ้มแย้ม และไม่ออกจากบ้าน แต่ยังพอทานข้าวได้ แม่บอกว่ายิ่งนานวันยิ่งคิดถึง ใจจะขาด เรากลัวแม่เป็นโรคซึมเศร้าไปอีกคนค่ะ
อยากทราบว่าคนที่เคยสูญเสียคนที่รักมากๆไปแบบกระทันหัน จัดการกับความรู้สึกตัวเองและคนในครอบครัวยังไงคะ ถ้าเราเสียแม่ไปอีกคนเราไม่รู้จะอยู่ไหวได้ยังไงค่ะ