กระทู้ดราม่านะครับ
ผมเป็นพี่ชายคนโตของบ้านอายุ 30 ครับ มีน้องชายอีก2คน ตั้งแต่เด็กจนโต ผมกับพ่อไม่ค่อยพูดคุยกัน พ่อจะดุผมมากๆตั้งแต่เด็กจนถึง มปลาย ผมจะถูกพ่อตีแบบรุนแรงมากๆ เคยเอารองเท้าฟาดหัว ไม้กวาดตีแขนตอนอายุ แค่ 10 ปี จนแม่ร้องไห้ หรือเตะชามข้าวใส่ก็มี ถ้าทะเลาะกับน้องเมื่อไหร่ ผมจะโดนตีตลอด ไม่ได้สนว่าใครผิดใครถูก ตอนไปห้างสมัยเป็นเด็ก จะเป็นน้องชายผมทุกครั้งที่ได้ของเล่นหรือเสื้อผ้าต่างๆที่เขาอยากได้ แต่ผมกับนน้องตอนนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนะครับ ยังรักยังดูแลกันดี แต่ผมไม่กล้าจะขอซื้ออะไรเพราะรู้ว่าคงโดนดุแน่ๆ ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่ว่าจะทีปัญหาอะไรจะเก็บไว้แค่คนเดียว อาจปรึกษาแม่ได้บ้างในบางครั้ง แต่แม่ก็ช่วยไม่ได้เท่าไหร่ เพราะแม่เรียนมาน้อย แม่ไม่มีอาชีพครับเป็นแม่บ้านให้พ่อที่เป็นข้าราชการ
ผมเริ่มมาอยู่ในสายตาพ่อตอนช่วง ม ปลาย ที่การเรียนผมโดดเด่นมากๆ ผมเรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน จนเพื่อนพ่อหลายๆคนที่เป็นครูที่ รร มาชมให้พ่อฟัง พ่อเริ่มจะชมผมกับเพื่อนๆในวงเหล้าในโต๊ะอาหารว่าลูกคนนี้เรียนเก่ง แต่ก็ปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม พอไม่มีเพื่อนหรืออะไรพ่อก็ไม่ได้คุยกับผม ไม่เคยเอ่ยชมผมสักที จนพอสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมสอบเข้าได้เป็นลำดับที่ 1 ของคณะของมหาลัยดังส่วนภูมิภาค พ่อยิ่งเอาผมไปอวดอ้างกับเพื่อนๆของเขาหนักขึ้นอีก
พอเรียนจบมาผมก็เริ่มทำงานรางวัลของการเรียนจบของผมคือส่งน้องเรียนต่อ ผมก็ไม่ได้บ่นอะไรก็ทำหน้าที่ของผมไป ด้วยความที่ผมเป็นคนทเยอทยานผมอยากทำอาชีพที่เด็กผู้ชายใฝ่ฝัน จนผมทำมันสำเร็จพ่อก็ไปคุยโอ้อวดผมอย่างนั้นอย่างนี้ จนผมรู้สึกได้ว่าเป็นคนโปรดของพ่อไปซะแล้ว ดูพ่อคิดถึงผมบ่อยขึ้น เมื่อไหร่ที่ผมกลับบ้านพ่อจะดีใจ จนผมกลัวว่าน้องทั้ง 2 จะน้อยใจผม เพราะผมรักน้องทั้ง 2 คนมากๆ แต่พอมีปัญหาผมก็ไม่กล้าบอกกับพ่อเหมือนเดิม พอมาถึงช่วงโควิดทุกอย่างเริ่มแย่ผมจำเป็นต้องออกจากงานที่ผมใฝาฝ่ฝัน ผมจำเป็นต้องกลับมาทำอาชีพพนักงานประจำเหมือนตอนเรียนจบใหม่ สิ้นเดือนเลยมีปัญหาเรื่องเงินซึ่งไม่ได้มากอะไร ผมถึงได้ขอยืมพ่อเป็นครั้งแรกเพราะผมไม่เคยขอความช่วยเหลือจากท่านเพราะผมฝังใจแต่เด็กกลัวจะโดนดุ และบอกท่านว่าสิ้นปีโบนัสออกผมคืนให้นะ แต่พ่อกลับมาต่อว่าผมและไม่ให้ ทั้งๆที่ท่านช่วยเหลือคนอื่นง่ายมากๆ น้องสาวมาขอยืมก็ให้ทุกครั้งทั้งที่รู้ว่าเขาไม่คืน ลูกสะไภ้ยืมก็รีบให้โดยไม่ถามอะไร
ผมเลยรู้สึกน้อยใจว่าทำไมตอนผมล้มหรือมีปัญหาพ่อถึงไม่เห็นผมอยู่ในสายตา หรือพ่อผมพร้อมยินดีกับเรื่องดีๆเท่านั้น ทำให้ผมเสียความรู้สึกมากๆ ทั้งชีวิตของผมไม่เคยทำเพื่อตัวเอง ผมทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อกับแม่ผมสบายแค่นั้น
พ่อแม่พร้อมจะยินดีวันลูกได้ดีและพร้อมจะประคองวันลูกล้มมั้ย
ผมเป็นพี่ชายคนโตของบ้านอายุ 30 ครับ มีน้องชายอีก2คน ตั้งแต่เด็กจนโต ผมกับพ่อไม่ค่อยพูดคุยกัน พ่อจะดุผมมากๆตั้งแต่เด็กจนถึง มปลาย ผมจะถูกพ่อตีแบบรุนแรงมากๆ เคยเอารองเท้าฟาดหัว ไม้กวาดตีแขนตอนอายุ แค่ 10 ปี จนแม่ร้องไห้ หรือเตะชามข้าวใส่ก็มี ถ้าทะเลาะกับน้องเมื่อไหร่ ผมจะโดนตีตลอด ไม่ได้สนว่าใครผิดใครถูก ตอนไปห้างสมัยเป็นเด็ก จะเป็นน้องชายผมทุกครั้งที่ได้ของเล่นหรือเสื้อผ้าต่างๆที่เขาอยากได้ แต่ผมกับนน้องตอนนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนะครับ ยังรักยังดูแลกันดี แต่ผมไม่กล้าจะขอซื้ออะไรเพราะรู้ว่าคงโดนดุแน่ๆ ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่ว่าจะทีปัญหาอะไรจะเก็บไว้แค่คนเดียว อาจปรึกษาแม่ได้บ้างในบางครั้ง แต่แม่ก็ช่วยไม่ได้เท่าไหร่ เพราะแม่เรียนมาน้อย แม่ไม่มีอาชีพครับเป็นแม่บ้านให้พ่อที่เป็นข้าราชการ
ผมเริ่มมาอยู่ในสายตาพ่อตอนช่วง ม ปลาย ที่การเรียนผมโดดเด่นมากๆ ผมเรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน จนเพื่อนพ่อหลายๆคนที่เป็นครูที่ รร มาชมให้พ่อฟัง พ่อเริ่มจะชมผมกับเพื่อนๆในวงเหล้าในโต๊ะอาหารว่าลูกคนนี้เรียนเก่ง แต่ก็ปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม พอไม่มีเพื่อนหรืออะไรพ่อก็ไม่ได้คุยกับผม ไม่เคยเอ่ยชมผมสักที จนพอสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมสอบเข้าได้เป็นลำดับที่ 1 ของคณะของมหาลัยดังส่วนภูมิภาค พ่อยิ่งเอาผมไปอวดอ้างกับเพื่อนๆของเขาหนักขึ้นอีก
พอเรียนจบมาผมก็เริ่มทำงานรางวัลของการเรียนจบของผมคือส่งน้องเรียนต่อ ผมก็ไม่ได้บ่นอะไรก็ทำหน้าที่ของผมไป ด้วยความที่ผมเป็นคนทเยอทยานผมอยากทำอาชีพที่เด็กผู้ชายใฝ่ฝัน จนผมทำมันสำเร็จพ่อก็ไปคุยโอ้อวดผมอย่างนั้นอย่างนี้ จนผมรู้สึกได้ว่าเป็นคนโปรดของพ่อไปซะแล้ว ดูพ่อคิดถึงผมบ่อยขึ้น เมื่อไหร่ที่ผมกลับบ้านพ่อจะดีใจ จนผมกลัวว่าน้องทั้ง 2 จะน้อยใจผม เพราะผมรักน้องทั้ง 2 คนมากๆ แต่พอมีปัญหาผมก็ไม่กล้าบอกกับพ่อเหมือนเดิม พอมาถึงช่วงโควิดทุกอย่างเริ่มแย่ผมจำเป็นต้องออกจากงานที่ผมใฝาฝ่ฝัน ผมจำเป็นต้องกลับมาทำอาชีพพนักงานประจำเหมือนตอนเรียนจบใหม่ สิ้นเดือนเลยมีปัญหาเรื่องเงินซึ่งไม่ได้มากอะไร ผมถึงได้ขอยืมพ่อเป็นครั้งแรกเพราะผมไม่เคยขอความช่วยเหลือจากท่านเพราะผมฝังใจแต่เด็กกลัวจะโดนดุ และบอกท่านว่าสิ้นปีโบนัสออกผมคืนให้นะ แต่พ่อกลับมาต่อว่าผมและไม่ให้ ทั้งๆที่ท่านช่วยเหลือคนอื่นง่ายมากๆ น้องสาวมาขอยืมก็ให้ทุกครั้งทั้งที่รู้ว่าเขาไม่คืน ลูกสะไภ้ยืมก็รีบให้โดยไม่ถามอะไร
ผมเลยรู้สึกน้อยใจว่าทำไมตอนผมล้มหรือมีปัญหาพ่อถึงไม่เห็นผมอยู่ในสายตา หรือพ่อผมพร้อมยินดีกับเรื่องดีๆเท่านั้น ทำให้ผมเสียความรู้สึกมากๆ ทั้งชีวิตของผมไม่เคยทำเพื่อตัวเอง ผมทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อกับแม่ผมสบายแค่นั้น