แต่เด็กเราใช้ชีวิตกับปู่กับย่าเพราะพ่อแม่แยกทางกัน แต่มันมีเรื่องเริ่มเข้ามาตอนเราขึ้นมัธยม พอเราโตขึ้น เราเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง พ่อเราเป็นพี่คนโต มีน้องสาวกับน้องชาย พ่อเราไปทำงานต่างจังหวัด อาสะใภ้เราอยู่บ้านมีลูกสาว1คน อายุมากกว่าเรา แล้วก็ลูกชายอีก1คน อาสะใภ้มาอยู่บ้านตอนเราอยู่ป.6 อาสะใภ้ไม่ชอบเรา ชอบพูดแซะเราว่าเป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่บ้าง ว่าเราควรทำงานบ้านเยอะๆ เพราะเราใช้เงินของปู่กับย่า เพราะพ่อเรามีครอบครัวใหม่ รายได้ก็ไม่ค่อยมีจึงไม่ค่อยส่งเงินมาให้ แล้วพอเงินหาย40,000 ทุกคนต่างในบ้านก็คิดว่าเราเอาไป เงินตั้ง40,000เด็กแบบเราจะเอาไปใช้มันก็ต้องมีคนเห็น เราโดนทุกคนในบ้านกดดันให้ไปอยู่กับพ่อ เราทั้งเครียด เกือบเป็นโรคซึมเศร้าเลยล่ะ คิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่เพราะเรายังมีเพื่อนที่ดี คอยฟังคำปรึกษาของเราตลอด เหตุนั้นแหละที่เราไม่อยากไปอยู่กับพ่อ เรากลัวไม่ได้เจอ กลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะหายไป แต่เราทนความกดดันของครอบครัวไม่ไหว เลยต้องมาอยู่กับพ่อ อาของเราที่เป็นน้องสาวของพ่อ ทำห้องเช่าอยู่ เราก็อยู่ห้องเช่านั้นแหละ จ่ายค่าห้องด้วย แต่เราก็ต้องเป็นคนจดค่าน้ำค่าไฟ เก็บเงินไปให้ แต่มันก็ต้องมีคนที่ค้างบ้าง แต่อาเรามีแต่ทักมาทวง แล้วเราเป็นแค่คนเขียนค่าน้ำค่าไฟ ส่วนคนเก็บคือแม่เลี้ยงเรา เราไม่เข้ากันเท่าไหร่ แต่ก็ต่างคนต่างอยู่ แม่เลี้ยงเราไม่ชอบรับสายอาเรา แล้วอาก็ต้องโทรมาหาเรา เราก็ไม่รู้จะคุยอะไรเพราะเราไม่รู้เรื่อง อาเราชอบด่านู้นด่านี่ถ้าไม่ได้ดั่งใจ เพราะแบบนี้เราจึงเลี่ยงที่จะรับสาย อาเราอยู่คนละจังหวัดกับเรานะ ครอบครัวเราจึงต้องเป็นคนเก็บอะ ทีนี้ห้องเช่ามันจะมีที่ทิ้งขยะอยู่หน้าทางเข้า แต่เขาไม่มาเก็บ2เดือนแล้ว พ่อเราทั้งโทรไปเป็น10ครั้งก็ไม่รับ ไปตามตัวก็แล้ว เลยโทรไปหาอาวว่าจะเอาไง อาก็แว้ดๆๆๆใส่พ่อเรา ว่าพ่อเราไม่ไปหา ไม่ตาม พ่อเราไปตามถึงที่ก็ไม่มาเก็บ พ่อเราจึงโทรไปปรึกษากับย่าว่า จะให้อามาบริหารเอง เพราะมันมีปัญญา แล้วอาเราก็ขอเบอร์คนเก็บขยะไป อาเราโทรไปแล้วคนเก็บขยะก็มา แล้วทีนี้ย่าเราก็ไปพูดกับอา แต่ย่าเราเป็นคนแบบเดียวกันกับอานั่นแหละ ชอบพูดแว้ดๆๆๆ อาเราก็ไปพูดอย่างนั้นอย่างนี้ พูดเหมือนพ่อเราผิด อาชอบพูดว่าย่ารักพ่อเรามากกว่าลูกคนอื่น มั้งที่อาเรานั่นแหละ ได้ทุกอย่างจากย่าเราเลย ปู่ก็โทรมาถามพ่อเราว่าไปพูดกันยังไงให้ย่าเราโดนอาด่า ด้วยความปู่เราได้ยินเรื่องมาจากอาฝ่ายเดียวไม่รู้ว่าอาพูดอะไรบ้าง แต่มันก็ทำให้พ่อเราโดนด่าอะ เราเกลียดครอบครัวนั้นมาก เราเกลียดย่าเราด้วย แต่นั้นเป็นเพราะปัญหาส่วนตัวของเรากับย่า เราทะเลาะกันแทบทุกวันตอนเราอยู่กับย่า โดนด่าเรื่องไม่เป็น เราก็มีความคิดของตัวเอง โตพอที่จะคิดอะไรได้ พอเราบอกย่าว่าอามาพูดแซะเรา พูดว่าเราย่าก็ไม่สนใจ ให้เราทนกับคำพูดพวกนั้นแถมว่าชอบพูดกับคนอื่นว่าเราเป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่ ตั้งแต่จำความได้ พอญาติมา หรือมีงานอะไรที่เราไปด้วย ก็จะมีคนถามว่าเราลูกใคร ย่าก็พูดว่าเป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่ไง เราได้แต่ยิ้มแห้ง คำๆนั้นมันเป็นปมเรามาก เราน้อยใจมาตลอดการที่พ่แม่เราแยกทางกันคือเราเป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่หรอ แล้วก็คนที่บ้านไม่สนใจอะไรเราเลย แต่กดดันทุกอย่างเกรดต้องไม่ต่ำกว่า3.7 เราก็ทำให้ได้ งานบ้านทุกอย่าง บ้านเราเป็นโรงสีกับเลี้ยงวัวเช้าเย็นต้องให้อาหารมัน เราก็ต้องเป็นคนไปแบก ข้าวที่สีเสร็จก็ต้องเอาไปส่ง มันเป็นเราแทบทั้งหมด เราเหนื่อยมาก ไหนจะเรียน ไหนจะงานบ้าน พอเราบ่นว่าเหนื่อยก็บอกว่าเราขี้เกลียด แล้วก็ไปป่าวป่าวประกาศว่าเราไม่ทำงานช่วย อาเราก็เแาไปพูด พอเราไปร้านค้าเราก็ได้ยินคนอื่นพูดกัน คือมันเป็นดรื่องดีที่ไปเล่าให้คนอื่นฟังหรอ เราน้อยใจมาก อยู่แต่ในห้อง แล้วย่าก็บอกว่าถ้าไม่ทำงานก็ไม่ต้องกินข้าว เราก็อดข้าวไป3วัน ดีหน่อยที่มีเงินในกระปุกให้เราไปรร. นั่นแหละ มันเป็นแบบนั้นตั้งแต่ม.1พอเราจบม.3เราก็มาอยู่กับพ่อ แต่ยังมาเจอกับอาที่ประสาทเสียอีก เราเหนื่อยอีกแล้ว