ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้คะ

เราอยากรู้ว่าทำไมแม่ต้องสัญญาอะไรสักอยากหรือทำให้เรามีความหวังอยู่ตลอดเลยคะ ยกตัวอย่างนะคะ แม่:เดี๋ยววันหยุดนี้แม่จะพาไปทะเล/พรุ่งนี้จะทำอันนั้นอันนี้ให้กิน/อีกสามวันไปดูหนังกันไหม ฟีลประมาณนี้ค่ะ แต่พอถึงวันก็ไม่พาไปและพูดว่าไม่อยากไป,ขี้เกียจไม่อยากทำ เราก็แค่แอบน้อยใจแต่ทุกครั้งเขาก็จะเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเองทั้งๆที่เราไม่ได้ขอ ถึงจะรู้ว่าทุกครั้งเขาจะไม่ทำตาม แต่เราก็ยังจะลองเชื่อเผื่อว่าสักครั้งเขาจะทำตามได้จริงๆ เราไม่ใช่คนงี่เง่าหรือคนขี้โวยวายนะคะ เราก็ปล่อยผ่านไม่ได้พูดหรือเซ้าซี้อะไรแต่เราก็จะเก็บมาน้อยใจกับตัวเองทีหลัง เป็นบ่อยเข้าก็แอบไปร้องไห้บ้าง เราแค่อยากรู้ว่าทำไมต้องให้การคาดหวังกับเด็กคนนึง ที่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือป่าวด้วยคะ?

ปล.เรากับแม่พึ่งได้มาอยู่ด้วยกันตอนเราม.1นะคะ เลยไม่ค่อยได้พูดคุยหรือสนิทกันเหมือนครอบครัวอื่นเท่าไหร่ เราเขียนมาเพื่ออยากเข้าใจแม่ให้มากขึ้นและอยากหาวิธีรับมือหรือไม่ก็วิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองก็ได้ค่ะ