อยากฆ่าตัวตาย เพราะพ่อแม่

สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนโตของบ้าน เราเป็นคนกัมพูชาที่มาเรียนที่เมืองไทยค่ะ เรามักจะโดนล้อโดนแกล้งแต่เด็ก (ป.4)แค่มองหน้าเพื่อนก็ด่า แต่เราก็มีเพื่อนดีๆอยู่นะคะ คุณครูก็ดูแลดีด้วยค่ะ เราโดนล้อบางครั้งก็ร้องไห้ที่โรงเรียนเลย เรามีความกดดันจากคนรอบข้างจากคนรู้จักของพ่อแม่ เราต้องเรียนเก่ง เป็นเด็กเรียบร้อย ตอนป.2 เราอยากวาดรูปมากเลยค่ะ แต่แม่ไม่สนับสนุน เราวาดรูปดีครูเลยพาเราไปประกวด ได้รับรางวัล วันนั้นเราไม่กล้าบอกพ่อกับแม่เลยค่ะว่าเราได้ เราทำได้แค่มองเพื่อนที่มากับพ่อกับแม่ ดูเขามีความสุขมากเลยค่ะ คุณครูเห็นเราเลยโทรถามผู้ปกครอง พอมาถึงบ้าน แม่เราเลยถามว่าทำไมไม่บอกเรื่องนี้ เราไม่กล้าตอบ แม่เลยตีค่ะ เราเลยบอกว่าแม่ไม่ชอบแต่หนูชอบหนูแค่อยากวาดรูปเพราะหนูมีความสุข  แม่ก็ยังตีเราเพราะเราไม่ฟังแม่ เราไม่หวังอะไรเลยขอแค่แม่กอดเราแล้วบอกเราว่าเราเก่งมาก ขอแต่งงาน  พ่อแม่เราเข้มงวดมากเลยค่ะ จนเราไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆเลย ตั้งแต่วันนั้นมา มีเรื่องอะไรเราไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลย ไม่กล้าแม้กระทั่งเถียงท่าน พอปัจจุบันนี้เรามาเรียนต่อที่บ้านเกิดค่ะ เราคิดว่าเราจะมีเสรีภาพขึ้น ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมองว่าเราผิดเพราะเป็นคนต่างประเทศ แต่ไม่เลยค่ะ เหมือนเดิมทุกอย่าง ทุกวันต้องโดนพ่อกับแม่ดุ เราพยายามพูดกับแม่แต่แม่ไม่เคยตอบเราเลย พยายามชวนคุยกลับกลายเป็นเรื่องไร้สาระของแม่ ตอนม.3 เราสอบจบม.3ได้คะแนนดี รู้ไหมคะวันนั้นเรามีความสุขมากเลยค่ะ เรารีบกลับบ้านไปบอกแม่ แม่ตอบว่า'ลูกแม่เก่งมากเลย' คำๆนี้ที่เราอยากได้ยินตั้งแต่เด็ก พอพ่อกลับบ้านเราบอกพ่อ พ่อตอบแค่ 'อืม' เราก็ดีใจแล้ว พอสอบม.6 เราพยายามเรียนหนักมากปีนี้ เพราะมีโควิดเราเลยเรียนตามออนไลน์ การศึกษาที่นี่ไม่ค่อยแน่นเหมือนที่ไทย เน็ตก็ไม่ดี เราต้องจดจ่อให้มากๆถึงจะเข้าใจ เราพยายามจริงๆค่ะเพื่อได้ยินคำนั้นอีก แต่พ่อแม่คิดว่าเราเอาแต่เรียนไม่ยอมช่วยดูน้อง น้องป่วยว่าเป็นเพราะเรา เราผิดทุกอย่างเลย เราเครียดเรื่องเรียน เครียดทุกเรื่อง เราไม่รู้ไปบอกใคร เราเอาไปบอกพี่ชายในจินตนาการ (พี่คนนี้อยู่กับเราตั้งแต่ป.4) เขาคอยปลอบใจเราค่ะ เป็นเพื่อนเราตลอด เราไม่ค่อยบอกกับพ่อกับแม่ เพราะเห็นท่านกลับมาจากทำงานเหนื่อยแล้ว ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยเพราะเรา ถ้าพูดถึงเพื่อนเราไม่เคยมีเพื่อนเกิน 3 ปีเลยค่ะ สำหรับเพื่อนทุกคนเราไม่ค่อยบอกเรื่องครอบครัวเลย เราบอกแค่พี่ชาย จิน.

เราเครียดมากๆเลยจนอยากจะฆ่าตัวตาย คำพูดพ่อกับแม่แต่ละคำมันทำให้เราไม่มีกำลังใจเรียนเลย แต่ใจเราก็อยากเรียนใหัได้คะแนนดีๆจะได้มีทุนไปเรียนต่างประเทศ พ่อกับแม่จะได้หยุดบ่น พ่อกับแม่จะได้ภูมิใจในตัวเรา แต่ตอนนี้เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เราอยากนอน เรารู้สึกว่านอนแล้วมันมีความสุขมากๆถึงจะฝ้นร้ายมันก็เป็นแค่ความฝ้น ไม่อยากตื่นเลยค่ะ แถมเราก็เบื่อนิสัยตัวเองด้วยที่เกรงใจเขาทุกเรื่องไม่ว่าใครจะขอให้เราทำอะไรเราทำหมด ถึงแม้งานเราจะค้างเป็นภูเขา เราเป็นคนยิ้มง่ายนะ มีเพื่อนเยอะด้วย แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องเราเลยสักคน เราไม่อยากบอกเพื่อน เราไม่อยากให้เพื่อนมาเสียเวลากับเรา เพราะมันเป็นปัญหาของเรา เราแค่อยากไปเงียบๆ แค่นั้นเอง อยู่ที่บ้านเราเลยเก็บกด ชอบอยู่ในห้องคนเดียวอยู่คนเดียวมีความสุขมากๆ แต่พ่อกับแม่คิดว่าเราอยากออกไปเที่ยวเหมือนลูกคนอื่น ไม่เลยค่ะ เราชอบอยู่บ้านมากๆ เราขี้เกียจ อยากนอนตลอดเวลาที่ว่าง เราไม่อยากขออะไรจากท่านเลยค่ะ ขอแค่ท่านเปิดใจคุยกับเราก็ฟังในสิ่งที่เราอยากพูด ตอนนี้เราไม่กล้าแสดงความคิดเห็นอะไรเลย ไม่กล้าขัด ไปไหนมาไหนเราไม่เคยบอกท่าน ถ้าบอกไปท่านก็คิดว่าเราเหลวไหล เราไม่เคยเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน เหล้าก็ไม่กินบุหรี่เราก็ไม่สูบ แต่เรามีแฟนค่ะ คบ3ปีแล้ว เขารู้เรื่องเราคิดสั้นค่ะ เขาห้ามเราตลอดปลอบเราตลอด สงสารแฟนนะคะ ที่ต้องมารองรับอารมณ์คิดลบของเรา เรารู้สึกเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่เลยค่ะ เราอยากหาที่ระบาย ตอนนี้เราอายุจะ20 แล้วค่ะ เรารู้ว่าต้องเจอเรื่องอีกเยอะเลย แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าอยากพักแล้วค่ะ