คนในครอบครัวที่ว่านี่คือน้องเรา น้องเราอยู่ ม.3เเล้วค่ะ เราเรียนอยู่มหาลัยปี 4 เเล้ว
เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบน้องตัวเอง จะบอกว่าเกลียดก็ไม่เชิง คือเราไม่รู้ว่ารู้สึกเเบบนี้มาตั้งเเต่เมื่อไหร่ หรือมันกลายเป็นอัคติไปเเล้ว
เราไม่ชอบน้อง เพราะว่าไม่เคยช่วงเเบ่งเบาอะไรเลย งานในบ้าน ถ้าไม่ใช้ก็ไม่ทำ นอนตีสามตีสี่ ตื่นเที่ยงบ่ายโมง ลงมาหาข้าวกินเเล้วขึ้นไปเล่นโทรศัพท์
เล่นโทรศัพท์ยันตีสามตีสี่ที่ว่านี่เเหละค่ะ เล่นเกม ไหนจะคุยกับใครไม่รู้ในทวิตเตอร์ เราได้ยินคำพูดคำจา เราก็รู้สึกว่ามันไม่โอเคเเล้ว คนในทวิตก็พูดทำนองเหมือนด่าคนที่อยู่ในทวิตด้วยกันเราก็ไม่รู้หรอกค่ะเพราะเราไม่ได้เล่น คำพูดที่ได้ยินก้ประมาณ "มนุษย์เป็นสัตว์มีสมอง ส่วนใครไม่มีสมองก็คงคิดไม่ได้เพราะไม่ใช่นุษย์" คือไม่ใช่เเค่นี้ ถ้าเราคุยๆกับเพื่อนเรารู้สึกว่ามันปกตินะคะการพูดจาอะไรเเบบนี้ เเต่เราบังเอินมาได้ยินน้องคุยกับคนอะไรเเบบนี้ เเล้วนับวันนิสัยคือ
เรารับไม่ได้ค่ะ โดยเฉพาะ พูดจาตะคอกใส่คนที่บ้าน เเค่เเม่ถามว่ากินอะไรไหม กินจนอ้วนหมดเเล้ว น้องเราก็ตะคอกใส่ว่า จะยุ่งอะไรนักหนา อย่ามาพูด หุบปาก อะไรประมาณนี้ คือ โดนพูดเเบบนี้ทั้งบ้าน เราก็โดน เราว่าไปหลายรอบมาหว่าอย่าเอานิสัยที่ใช้ทำกับเพื่อมาใช้กับคนในบ้าน เราก็จะโดนตะคอกเเบบที่น้องมันพูดใส่เเม่ เเต่เราเป็นพี่ สุดท้ายเราก็ต้องยอมเงียบไปเองถ้าไม่เงียบก็คงจะไม่จบ
เอาจริงๆมันมีเยอะกว่านี้ค่ะ รวมไปทั้งการกระเเทกกระทั้น กระทืบเท้า ไม่พอใจ ปากนี่คือเเบบ โอโห คือเรารับไม่ได้อะ เราพยายามพูดกับเเม่กับป้าเราเพราะเราสนิทกับเขามากที่สุดเเล้ว เขาก็เข้าใจ เเต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรน้องเลย ได้เเค่พูด ชั่งมันเถอะ น้องอะทำไงได้ มันยังน้อยอยู่โตไปมันก็คงจะรู้เอง บางทีเขาก็ว่าน้องนะคะเเบบเหมือนเเม่โมโหน้องเเล้วชี้หน้าน้องเลยว่า อย่ามาทำนิสัยเเบบนี้นะ เเต่ทุกวันนี้น้องก็ยังเหมือนเดิม
นี่ ม.3 เราว่าทุกการกระทำ คำพูดมันไม่สมควรจริงๆ เด็ก ม.3 เป็น ผญ ด้วย คือควรจะคิดได้เเล้วมั้ย การที่น้องเราเป็นเเบบนี้มันอาจจะมีหลายๆส่วนเข้ามา
ทั้งสังคมที่น้องอยู่ การที่คนในบ้านตามใจมากไปอะไรประมาณนี้ เเต่คงทำอะไรไม่ได้เเล้ว วัยนี้กำลังหัวเลี้ยวหัวต่อไม่ค่อยยอมใครเพราะเราก็เคยผ่านมันมาเหมือนกัน
บางทีเราโมโหมากๆ ทำอะไรไม่ได้ พอคิดก็เก็บมาปวดหัว เราเเค่รู้สึกว่า โตขนาดนี้เเล้วถ้ามันคิดได้คงคิดได้ไปนานเเล้ว โดยเฉพาะเรื่องการพูดการจากับคนในบ้าน ผู้ใหญ่พูดด้วยดีดี จะไปตะคอกใส่เขามันก็ไม่สมควรเเล้ว
เราเเค่อยากมาระบาย อยากขอคำปรึกษาว่าเราควรจะทำยังไงดี
เราไม่ได้อยากรู้สึกเกลียดหรืออะไรน้องเลย เเต่นิสัยน้องเราเป็นเเบบนี้ เราเเค่รู้สึกไม่โอเคเท่านั้น
กระทู้เเรกถ้าพูดหรือพิมอะไรงงๆต้องขอโทษด้วยนะคะ คือพิมจากความรู้สึกอาจจะเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจริงๆ
อยากปรึกษาเรื่องคนในครอบครัวหน่อยค่ะ
เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบน้องตัวเอง จะบอกว่าเกลียดก็ไม่เชิง คือเราไม่รู้ว่ารู้สึกเเบบนี้มาตั้งเเต่เมื่อไหร่ หรือมันกลายเป็นอัคติไปเเล้ว
เราไม่ชอบน้อง เพราะว่าไม่เคยช่วงเเบ่งเบาอะไรเลย งานในบ้าน ถ้าไม่ใช้ก็ไม่ทำ นอนตีสามตีสี่ ตื่นเที่ยงบ่ายโมง ลงมาหาข้าวกินเเล้วขึ้นไปเล่นโทรศัพท์
เล่นโทรศัพท์ยันตีสามตีสี่ที่ว่านี่เเหละค่ะ เล่นเกม ไหนจะคุยกับใครไม่รู้ในทวิตเตอร์ เราได้ยินคำพูดคำจา เราก็รู้สึกว่ามันไม่โอเคเเล้ว คนในทวิตก็พูดทำนองเหมือนด่าคนที่อยู่ในทวิตด้วยกันเราก็ไม่รู้หรอกค่ะเพราะเราไม่ได้เล่น คำพูดที่ได้ยินก้ประมาณ "มนุษย์เป็นสัตว์มีสมอง ส่วนใครไม่มีสมองก็คงคิดไม่ได้เพราะไม่ใช่นุษย์" คือไม่ใช่เเค่นี้ ถ้าเราคุยๆกับเพื่อนเรารู้สึกว่ามันปกตินะคะการพูดจาอะไรเเบบนี้ เเต่เราบังเอินมาได้ยินน้องคุยกับคนอะไรเเบบนี้ เเล้วนับวันนิสัยคือ
เรารับไม่ได้ค่ะ โดยเฉพาะ พูดจาตะคอกใส่คนที่บ้าน เเค่เเม่ถามว่ากินอะไรไหม กินจนอ้วนหมดเเล้ว น้องเราก็ตะคอกใส่ว่า จะยุ่งอะไรนักหนา อย่ามาพูด หุบปาก อะไรประมาณนี้ คือ โดนพูดเเบบนี้ทั้งบ้าน เราก็โดน เราว่าไปหลายรอบมาหว่าอย่าเอานิสัยที่ใช้ทำกับเพื่อมาใช้กับคนในบ้าน เราก็จะโดนตะคอกเเบบที่น้องมันพูดใส่เเม่ เเต่เราเป็นพี่ สุดท้ายเราก็ต้องยอมเงียบไปเองถ้าไม่เงียบก็คงจะไม่จบ
เอาจริงๆมันมีเยอะกว่านี้ค่ะ รวมไปทั้งการกระเเทกกระทั้น กระทืบเท้า ไม่พอใจ ปากนี่คือเเบบ โอโห คือเรารับไม่ได้อะ เราพยายามพูดกับเเม่กับป้าเราเพราะเราสนิทกับเขามากที่สุดเเล้ว เขาก็เข้าใจ เเต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรน้องเลย ได้เเค่พูด ชั่งมันเถอะ น้องอะทำไงได้ มันยังน้อยอยู่โตไปมันก็คงจะรู้เอง บางทีเขาก็ว่าน้องนะคะเเบบเหมือนเเม่โมโหน้องเเล้วชี้หน้าน้องเลยว่า อย่ามาทำนิสัยเเบบนี้นะ เเต่ทุกวันนี้น้องก็ยังเหมือนเดิม
นี่ ม.3 เราว่าทุกการกระทำ คำพูดมันไม่สมควรจริงๆ เด็ก ม.3 เป็น ผญ ด้วย คือควรจะคิดได้เเล้วมั้ย การที่น้องเราเป็นเเบบนี้มันอาจจะมีหลายๆส่วนเข้ามา
ทั้งสังคมที่น้องอยู่ การที่คนในบ้านตามใจมากไปอะไรประมาณนี้ เเต่คงทำอะไรไม่ได้เเล้ว วัยนี้กำลังหัวเลี้ยวหัวต่อไม่ค่อยยอมใครเพราะเราก็เคยผ่านมันมาเหมือนกัน
บางทีเราโมโหมากๆ ทำอะไรไม่ได้ พอคิดก็เก็บมาปวดหัว เราเเค่รู้สึกว่า โตขนาดนี้เเล้วถ้ามันคิดได้คงคิดได้ไปนานเเล้ว โดยเฉพาะเรื่องการพูดการจากับคนในบ้าน ผู้ใหญ่พูดด้วยดีดี จะไปตะคอกใส่เขามันก็ไม่สมควรเเล้ว
เราเเค่อยากมาระบาย อยากขอคำปรึกษาว่าเราควรจะทำยังไงดี
เราไม่ได้อยากรู้สึกเกลียดหรืออะไรน้องเลย เเต่นิสัยน้องเราเป็นเเบบนี้ เราเเค่รู้สึกไม่โอเคเท่านั้น
กระทู้เเรกถ้าพูดหรือพิมอะไรงงๆต้องขอโทษด้วยนะคะ คือพิมจากความรู้สึกอาจจะเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจริงๆ