เริ่มตั้งแต่ต้นเลยนะครับ
ขอเล่าเรื่องคร่าวๆของตัวเองก็นะครับ ผมอายุ 24 ปี ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีแฟนมาก่อน
แฟนผมอายุ 25 ปี ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเหมือนกัน
ผมเจอกับแฟนผ่านแอปหาคู่ เราเริ่มคุยกันและตัดสินใจคบกันในช่วงเวลาไม่ถึงอาทิตย์
โดยที่ไม่เคยเห็นตัวจริงกันมาก่อน
หลังจากนั้นครั้งแรกที่เจอกัน ผมได้ไปพบเขาที่บ้านพร้อมเจอพ่อเขาด้วย
ณ ตอนแรกที่รู้สึกคือผมตื่นเต้นและมีความสุขที่ได้เจอแฟน แต่แฟนผมสูงแค่ 140 ซม. โดยที่ผมสูง 180 ซม.
ทีแรกผมก็คิดว่าเรื่องนี้ไม่น่ามีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์อะไร พยายามหา Ref. ว่ามีคู่รักที่มีความสูงต่างกันเป็นเรื่องปกติ ขอแค่คบกันที่ใจก็พอ
โดยรวมแล้วเราคุยกันผ่านออนไลน์เป็นหลัก ได้เจอกันบ้าง ออกไปเที่ยวกันบ้าง และเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วย
ในช่วงเดือนแรกเราก็มีปัญหาความสัมพันธ์ทะเลาะกันบ้าง หึงหวง น้อยใจกัน เป็นเรื่องปกติที่ปรับกันได้ในความสัมพันธ์
แต่สิ่งที่เป็นข้อสังเกตุในความสัมพันธ์นี้คือ ผมอึดอัดเรื่องความสูงที่ต่างกันเวลาเดินด้วยกัน ผมอึดอัดที่ต้องอยู่ในที่สาธารณะ
ผมจึงพยายามหาสถานที่ที่เราจะอยู่ด้วยกันแค่สองคน เพราะตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนพวกเรามีความสุขกันมาก
เราดำเนินความสัมพันธ์มาเรื่อยๆจนเราเริ่มที่จะรู้จักเรื่องราวของกันและกันมากขึ้นๆ
โดยที่ลึกๆแล้วความอึดอัดใจในส่วนนี้ของผมยังคงอยู่
ผมก็มองเขาเป็นผู้หญิงปกติมาตลอด จนกระทั่ง...
จุดเปลี่ยน
ผมได้พาเขาไปเจอกับพ่อแม่ของผม แม่ผมมีท่าทีไม่ค่อยโอเคในตอนที่เรากินข้าวด้วยกัน
วันถัดมาผมไปถามแม่ว่าแม่คิดยังไงกับแฟนผม สิ่งที่แม่บอกทำให้ผมรู้สึกเปลี่ยนไปและรู้สึกไม่ดีมากๆถึงมากที่สุดคือ...
แม่ผมร้องไห้และพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่าผมไปทำความผิดร้ายแรงมาในชีวิตแล้วบอกว่า...
" อกหักจนเสียสติไปแล้วหรอถึงมาคบกับคนนี้ ไปทำเวรทำกรรมอะไรมาถึงได้คนแบบนี้เป็นแฟน กูเห็นเลือกแล้วเลือกอีก แต่กับตัดสินใจคบกับคนนี้ เวลาเอาปัญหาของมาปรึกษากู กลัวว่ามันจะทิ้ง ฝันไปเถอะมันไม่มีวันทิ้งหรอก มันเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนไหนเห็นตัวมันตั้งแต่แรกก็ไม่มีใครคบกับมันแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกว่ามันจะทิ้ง มีอะไรกันไปแล้ว ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ "
คำพูดแม่ผม ทำให้ผมรู้สึกแย่มากและหวาดกลัว
วันถัดมาผมมองหน้าแฟนแล้วผมรู้สึกว่าเขากลายเป็นตัวประหลาด ผมไม่สามารถทำเป็นว่าสบายใจกับเรื่องนี้ได้อีก ผมบอกเลิกเขาและผมมองเขาอีกทีผมก็ขอคืนดีกับเขา ทำแบบนี้เป็นสิบครั้งในหนึ่งวัน จนสุดท้ายก็เลิกกันไปได้ประมาณคืนนึง
ผมได้พยายามดึงเขากลับเข้ามาในความสัมพันธ์อีกครั้ง เพื่อจะพิสูจน์ว่าผมยังรักเขาอยู่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถที่จะกำจัดความรู้สึกไม่สบายใจตอนที่อยู่ด้วยกันในที่สาธารณะออกไปจากใจได้จริงๆ
ผมเป็นห่วงความรู้สึกเขา ในขณะที่ผมก็ไม่สามารถจัดการกับอารมย์ความรู้สึกนี้ได้อยู่ดี
ผมควรทำอย่างไรดีครับ
รู้สึกกับแฟนเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน...ขอทางออกที่ดีที่สุดในเรื่องนี้ด้วยครับ
ขอเล่าเรื่องคร่าวๆของตัวเองก็นะครับ ผมอายุ 24 ปี ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีแฟนมาก่อน
แฟนผมอายุ 25 ปี ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเหมือนกัน
ผมเจอกับแฟนผ่านแอปหาคู่ เราเริ่มคุยกันและตัดสินใจคบกันในช่วงเวลาไม่ถึงอาทิตย์
โดยที่ไม่เคยเห็นตัวจริงกันมาก่อน
หลังจากนั้นครั้งแรกที่เจอกัน ผมได้ไปพบเขาที่บ้านพร้อมเจอพ่อเขาด้วย
ณ ตอนแรกที่รู้สึกคือผมตื่นเต้นและมีความสุขที่ได้เจอแฟน แต่แฟนผมสูงแค่ 140 ซม. โดยที่ผมสูง 180 ซม.
ทีแรกผมก็คิดว่าเรื่องนี้ไม่น่ามีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์อะไร พยายามหา Ref. ว่ามีคู่รักที่มีความสูงต่างกันเป็นเรื่องปกติ ขอแค่คบกันที่ใจก็พอ
โดยรวมแล้วเราคุยกันผ่านออนไลน์เป็นหลัก ได้เจอกันบ้าง ออกไปเที่ยวกันบ้าง และเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันด้วย
ในช่วงเดือนแรกเราก็มีปัญหาความสัมพันธ์ทะเลาะกันบ้าง หึงหวง น้อยใจกัน เป็นเรื่องปกติที่ปรับกันได้ในความสัมพันธ์
แต่สิ่งที่เป็นข้อสังเกตุในความสัมพันธ์นี้คือ ผมอึดอัดเรื่องความสูงที่ต่างกันเวลาเดินด้วยกัน ผมอึดอัดที่ต้องอยู่ในที่สาธารณะ
ผมจึงพยายามหาสถานที่ที่เราจะอยู่ด้วยกันแค่สองคน เพราะตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนพวกเรามีความสุขกันมาก
เราดำเนินความสัมพันธ์มาเรื่อยๆจนเราเริ่มที่จะรู้จักเรื่องราวของกันและกันมากขึ้นๆ
โดยที่ลึกๆแล้วความอึดอัดใจในส่วนนี้ของผมยังคงอยู่
ผมก็มองเขาเป็นผู้หญิงปกติมาตลอด จนกระทั่ง...
จุดเปลี่ยน
ผมได้พาเขาไปเจอกับพ่อแม่ของผม แม่ผมมีท่าทีไม่ค่อยโอเคในตอนที่เรากินข้าวด้วยกัน
วันถัดมาผมไปถามแม่ว่าแม่คิดยังไงกับแฟนผม สิ่งที่แม่บอกทำให้ผมรู้สึกเปลี่ยนไปและรู้สึกไม่ดีมากๆถึงมากที่สุดคือ...
แม่ผมร้องไห้และพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่าผมไปทำความผิดร้ายแรงมาในชีวิตแล้วบอกว่า...
" อกหักจนเสียสติไปแล้วหรอถึงมาคบกับคนนี้ ไปทำเวรทำกรรมอะไรมาถึงได้คนแบบนี้เป็นแฟน กูเห็นเลือกแล้วเลือกอีก แต่กับตัดสินใจคบกับคนนี้ เวลาเอาปัญหาของมาปรึกษากู กลัวว่ามันจะทิ้ง ฝันไปเถอะมันไม่มีวันทิ้งหรอก มันเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนไหนเห็นตัวมันตั้งแต่แรกก็ไม่มีใครคบกับมันแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกว่ามันจะทิ้ง มีอะไรกันไปแล้ว ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ "
คำพูดแม่ผม ทำให้ผมรู้สึกแย่มากและหวาดกลัว
วันถัดมาผมมองหน้าแฟนแล้วผมรู้สึกว่าเขากลายเป็นตัวประหลาด ผมไม่สามารถทำเป็นว่าสบายใจกับเรื่องนี้ได้อีก ผมบอกเลิกเขาและผมมองเขาอีกทีผมก็ขอคืนดีกับเขา ทำแบบนี้เป็นสิบครั้งในหนึ่งวัน จนสุดท้ายก็เลิกกันไปได้ประมาณคืนนึง
ผมได้พยายามดึงเขากลับเข้ามาในความสัมพันธ์อีกครั้ง เพื่อจะพิสูจน์ว่าผมยังรักเขาอยู่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถที่จะกำจัดความรู้สึกไม่สบายใจตอนที่อยู่ด้วยกันในที่สาธารณะออกไปจากใจได้จริงๆ
ผมเป็นห่วงความรู้สึกเขา ในขณะที่ผมก็ไม่สามารถจัดการกับอารมย์ความรู้สึกนี้ได้อยู่ดี
ผมควรทำอย่างไรดีครับ