.
“พิธาคุณหายไปไหนมาคะ” กวิตาถามทันทีที่พิธาลงจากรถ “ตั้งแต่วันก่อนคุณออกไปข้างนอก คุณก็ไม่เข้าบ้านเลย แล้วพึ่งกลับมาเอาตอนนี้ คุณหายไปไหนมาคะ รู้มั้ยวิตามารอคุณทุกวัน” กวิตาพูดรัว ๆ ใบหน้าปนเศร้า พิธาไม่คิดจะเห็นใจตนเองเลยหรือไร
พิธาทำหน้าบอกความรู้สึกไม่ถูก “แล้วใครใช้ให้คุณมารอล่ะครับ ผมก็บอกก่อนจะออกไปแล้วว่าผมไปธุระ แล้วนี่คุณมารอผมตลอดเลยเหรอที่ผมไม่อยู่บ้านอ่ะ” เขาถาม ทำไมกวิตาถึงทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้ คนที่เก่ง คนที่มั่นใจในตนเอง คนที่มีเหตุผลทำไมถึงกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ไปได้ กวิตาในวันนี้ผิดไปจากเมื่อก่อนมากจริง ๆ
“ใช่! วิตาไม่มีที่ไปแล้วนะธา” หล่อนเดินเข้ามากุมมือของเขาไว้ “วิตากลับเหนือไม่ได้ วิตากลัวอังกูร ไม่อย่างนั้นวิตาจะดั้นด้นมาหาคุณที่นี่เหรอ” หล่อนพูดทั้งน้ำตา ที่หล่อนพูดก็มีส่วนถูก หล่อนไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ ส่วนเรื่องของอังกูรจบไปแล้ว
อังกูรไม่ได้ตามราวีหล่อน หากแต่กุเรื่องขึ้นมาเพื่อจะได้อยู่กับเขาต่างหาก ทรัพย์สินที่ได้จากการฟ้องหย่ามาก็มากมาย เพราะอังกูรกำลังหลงผู้หญิงคนใหม่นั่นแหละ เรื่องมันถึงได้จบง่ายถึงเพียงนี้ แล้วหล่อนก็ตัดสินใจหนีมาอยู่กรุงเทพ เพื่อหนีลูกน้องของอดีตสามีที่แอบตามตัวหล่อน เพราะคำสั่งของอังกูร มาหาพิธาคนรักเก่าคนที่รักหล่อนจากหัวใจ หวังว่าพิธาจะช่วยเรื่องนี้ได้และปลอดภัยที่สุด
“นะคะพิธาอย่าไล่วิตาเลยนะคะ วิตาไม่มีที่ไป คุณก็รู้ว่าวิตาไม่มีครอบครัว เงินที่ได้จากการหย่าวิตาก็นำไปลงทุน แต่ว่าวิตาไม่มีหัวธุรกิจก็ขาดทุนไปหมด กลับไปเป็นครูอีกก็ไม่ได้ วิตาลาออกมาแล้ว “ เธอพูดทั้งน้ำตา พิธานิ่งฟังสิ่งที่เธอพูด ยอมให้เธอสวมกอดตนเองได้สบายใจ ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาลูบผมด้วยความห่วงใย ไม่คิดเลยว่าชีวิตเธอต้องมาเป็นแบบนี้ คิดว่าเธอเลือกเส้นทางที่ดีให้กับตนเองแล้ว ใยต้องกลายมาเป็นแบบนี้
“ใจเย็น ๆ นะวิตา ทุกปัญหามีทางออก คุณพักอยู่ที่ไหนครับ” เขาผละตัวของกวิตาออก พูดคุยด้วยดี ๆ ไม่พยายามไล่เธออีกแล้ว
“วิตาเช่าโรงแรมอยู่ค่ะ ธาให้วิตาอาศัยอยู่ด้วยได้มั้ย” หล่อนพูด สังเกตว่าครูหนุ่มชะงักและเงียบไป “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องคนรักของคุณจะเข้าใจผิดนะคะ วิตาจะคุยกับแฟนของคุณเอง สบายใจนะคะ ธาให้วิตาอยู่ด้วยนะ”
“เอ่อ… แต่ว่า” พิธาลังเล อัญชลีจะคิดเช่นไรหากตนเองยอมให้กวิตาย้ายเขามาอยู่ด้วย ‘พี่ต้องเด็ดเดี่ยวเด็ดขาดนะพี่พิธา ไม่อย่างนั้นพี่จะเสียใจ’ คำพูดของพิสิฐน้องชายลอยเข้ามาในหัว
“ถ้าธาไม่ให้วิตาอยู่ด้วย วิตาต้องตายแน่ ๆ ค่ะ อังกูรมันส่งคนมาตามวิตา นะคะพิธา! ให้วิตาอยู่ด้วยสักพักนะคะ เดี๋ยวถ้าวิตามีที่ไปวิตาก็จะไปจากธาเองค่ะ ไม่รบกวนคุณนานมากหรอกนะคะ เดี๋ยววิตาคุยกับแฟนคุณ ขอแฟนของคุณด้วยก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ! วิตาอยู่กับผมก่อนก็ได้” สุดท้ายเขาก็ยอมให้สาวเจ้าอาศัยอยู่ด้วย “คุณย้ายเข้ามาวันนี้เลยก็ได้ครับ ส่วนแฟนของผมเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ขอบคุณนะคะพิธา” พูดจบหล่อนก็สวมกอดเขาอีกรอบ “เดี๋ยววิตาจะลองหางานทำนะคะ วิตารบกวนคุณไม่นานหรอก ถ้าแฟนคุณมีปัญหาเดี๋ยววิตาจะพูดให้เธอเข้าใจเองนะคะ” หล่อนพูดทว่าแอบแสยะปากยิ้ม
พิธาก็คือพิธาอยู่วันยังค่ำ เมื่อก่อนเป็นแบบไหนตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นเช่นเดิม กลับมาคราวนี้หล่อนจะไม่ยอมปล่อยให้พิธาหลุดมือไปอีกแล้ว พิธาคือคนที่รักหล่อนจริง ๆ เสียดายที่ครั้งนั้นหน้ามืดตาบอดไปหลงไปรักคนผิด เพียงเพราะอังกูรมีเงิน
เพราะความเป็นเด็กกำพร้า ทะเยอทะยานจนได้รับราชการ เพราะความไม่มีจึงอยากมี จนหลงผิดไปรักซาตาน ภาพลักษณ์ภายนอกกับนิสัยแก่นแท้ของอังกูรแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ได้ผิด หากจะผิดต้องโทษความขาดของชีวิตต่างหากที่ทำให้เธอหลงผิด ต้องทิ้งคนที่ดีที่สุดไป พิธาต้องเข้าใจเธอ ส่วนลูกผิดไปแล้วจะให้ทำเช่นไรเหมือนกัน
“เข้าบ้านเถอะครับ”
“ค่ะ…. ขอบคุณอีกครั้งนะคะธา” ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน ส่วนพิธาเดินนำไปก่อน “ผู้หญิงอย่างเธอเหรออัญชลี ไม่คู่ควรกับพิธาหรอก ฉันต่างหากที่คู่ควรกับพิธา เธอกับฉันเราก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกนะ อย่าคิดว่าตนเองเลิศเลอมากมาย มีลูกแล้วก็อยู่เลี้ยงลูกไปเถอะ พิธาของน่ะของฉัน! ชิ” พูดค่อนขอดให้กับหญิงที่พิธาบอกว่าเป็นคนรัก ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปในบ้านพัก
……………………………..
อัญชลีนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ชายหาด ขากลับยังยอมนั่งรถกับพิธาอีก ทว่ายิ่งคิดทำไมยิ่งรู้สึกดี เผลอใจไปรักครูหนุ่มเข้าตอนไหนนะ นั่งนึกอะไรเพลิน ๆ ในห้องนั่งเล่นกับลูกชาย ทว่าลูกชายตัวน้อยได้ผล็อยหลับไปแล้ว ส่วนพิธามาส่งถึงบ้านก็ขอตัวกลับเลย ตนเองก็ไม่อยากให้อยู่ด้วย มันเขินแปลก ๆ
ปรายตามองใบหน้าของลูกชายที่คล้ายพ่อเหลือเกินด้วยรอยยิ้ม “อคิณชอบครูพิธามั้ยครับ อคิณว่าครูพิธาใจดีหรือเปล่า” พูดเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือลูบผมลูกชายเบา ๆ “ถ้าแม่กับครูพิธาจะคบกันอคิณอนุญาตมั้ย ถ้าลูกไม่ชอบแม่ก็ไม่ขัดใจหนูนะครับ” พูดปนยิ้ม ลูกชายคือชีวิตของเธอที่เหลืออยู่ ก่อนจะปล่อยมือหันมามองกรอบรูปของสามีที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ
“ถ้าสมมุติลีนอกใจคุณไปคบคนใหม่คุณโกรธลีมั้ย ถ้าคนนั้นเค้าเป็นคนดีมาก ๆ คุณโกรธมั้ยคะวิน” พูดด้วยรอยยิ้มอีกเช่นกัน หยิบกรอบรูปของสามีขึ้นมาจ้องมอง “คุณไปจากลีโดยไม่ร่ำลาลีสักคำเลยนะคะ แม้แต่ลมหายใจสุดท้ายของคุณ ลีก็ไม่ได้สัมผัส ทำไมคุณใจร้ายเหลือเกิน คิดว่าลีจะโกรธบ้างมั้ยเนี่ย ฮึ… ถ้าลีรักกับครูของอคิณคุณจะว่าอะไรมั้ย คุณคิดว่าเหมาะสมมั้ยคะ เค้าเป็นครูประจำชั้นของลูกเรา ไม่ต้องห่วงลูกนะคะ ลูกคือหัวใจของลี ตัวแทนของคุณ ลูกต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว และ คุณสบายใจได้เลยนะวิน ลียังรักวิน! รักวินเหมือนเดิม”
อัญชลีกอดรูปของสามีเอาไว้ ตนเองไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่จะปันใจให้ใครง่าย ๆ ที่ผ่านมาตั้งแต่คบกัน รักกัน และ แต่งงานมีลูกชายด้วยกัน ตนเองไม่เคยเหลียวมองคนอื่นเลยนอกจากปวิน
พิธาคือผู้ชายคนแรกที่ปันใจให้ และ คิดว่าจะเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายเช่นกัน “คุณเข้าใจลีใช่มั้ย ไม่ต้องห่วงลูกกับลีนะ และ ห้ามน้อยใจด้วย อย่างไรลีก็รักคุณค่ะ ลีไม่มีทางลืมคุณ ลืมรักของเรา รักแรกของลีนะคะ คุณพิธาเค้าเป็นคนดีจริง ๆ รักอคิณรักลูกของเรา คุณไม่ต้องห่วงนะ ลีกับลูกมีความสุขค่ะ ตอนมีคุณอยู่ลีก็มีความสุขมากเช่นกัน” พูดจบก็กอดรูปของสามีเอาไว้ จากนั้นก็ยกมือของต้นเองขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก ส่งจูบไปแตะที่รูปของสามี และวางกรอบรูปไว้ที่เดิม ทุกอย่างในบ้านจะยังมีปวินเหมือนเดิม
“ถึงบ้านหรือยังคะ” อัญชลีกดโทรศัพท์โทรถามครูหนุ่มสักหน่อย ถึงบ้านพักของตนเองแล้วหรือยัง ตอนนี้เปิดใจรับครูหนุ่มเข้ามาเต็มที่ พร้อมรับสิ่งใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิตอีกครั้งตามคำแนะนำของปีรติ จากที่ดู ๆ นิสัยของครูหนุ่มมานาน ปีรติไม่ได้พูดเกินความเป็นจริงเลย พิธาก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
“ถึงแล้วครับคุณลี” พิธากดรับสาย เดินมารับห่าง ๆ กวิตา แม้จะมีความลำบากใจมากที่สุด แต่ทว่าตนเองจะปล่อยกวิตาทิ้งไปไม่ได้ ห่วงว่าหล่อนจะเกิดอันตรายขึ้น “คุณลีพักผ่อนนะครับ อคิณตัวแสบของผมไปไหนครับเนี่ย”
“หลับไปแล้วค่ะ ถ้าคุณถึงแล้วก็แค่นี้นะคะ ลีโทรมาถามเฉย ๆ “
“เป็นห่วงผมเหรอครับ” เขาพูด ลืมไปเลยว่าขณะนี้มีกวิตาอยู่ที่บ้านด้วย หัวใจของเขาตอนนี้มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ส่วนกวิตามากที่สุดก็เหลือแค่ความเป็นเพื่อน ไม่ปฏิเสธว่าเคยรักกวิตามากมายแค่ไหน ความรักตอนนั้นมันกลายเป็นความด้านชาในตอนนี้ไปแล้ว ปรายตามองกวิตานิดหน่อยก่อนจะกลับมาสนใจคนในสาย
“ใครเป็นห่วงคุณครูไม่ทราบคะ!” เจอสาวเจ้าเหวี่ยงค้อนผ่านโทรศัพท์มาให้ “แค่นี้นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ”
“คุณลี!”
“คะ! เรียกลีทำไม คุณพิธามีอะไรหรือเปล่าคะ” อัญชลีถามด้วยความแปลกใจ สงสัยว่าครูหนุ่มเหมือนมีอะไรในใจที่ไม่กล้าพูด
“ผมรักคุณลีคนเดียวนะครับ” เขาพูด ไม่สนใจเลยว่ามีสายตาของกวิตามองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะวางสายและกลับมาจัดห้องและสร้างข้อตกลงกับกวิตาเช่นเดิม
จบบท…
ขอจองได้ไหมหัวใจดวงนี้บทที่… 15
.
“พิธาคุณหายไปไหนมาคะ” กวิตาถามทันทีที่พิธาลงจากรถ “ตั้งแต่วันก่อนคุณออกไปข้างนอก คุณก็ไม่เข้าบ้านเลย แล้วพึ่งกลับมาเอาตอนนี้ คุณหายไปไหนมาคะ รู้มั้ยวิตามารอคุณทุกวัน” กวิตาพูดรัว ๆ ใบหน้าปนเศร้า พิธาไม่คิดจะเห็นใจตนเองเลยหรือไร
พิธาทำหน้าบอกความรู้สึกไม่ถูก “แล้วใครใช้ให้คุณมารอล่ะครับ ผมก็บอกก่อนจะออกไปแล้วว่าผมไปธุระ แล้วนี่คุณมารอผมตลอดเลยเหรอที่ผมไม่อยู่บ้านอ่ะ” เขาถาม ทำไมกวิตาถึงทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้ คนที่เก่ง คนที่มั่นใจในตนเอง คนที่มีเหตุผลทำไมถึงกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ไปได้ กวิตาในวันนี้ผิดไปจากเมื่อก่อนมากจริง ๆ
“ใช่! วิตาไม่มีที่ไปแล้วนะธา” หล่อนเดินเข้ามากุมมือของเขาไว้ “วิตากลับเหนือไม่ได้ วิตากลัวอังกูร ไม่อย่างนั้นวิตาจะดั้นด้นมาหาคุณที่นี่เหรอ” หล่อนพูดทั้งน้ำตา ที่หล่อนพูดก็มีส่วนถูก หล่อนไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ ส่วนเรื่องของอังกูรจบไปแล้ว
อังกูรไม่ได้ตามราวีหล่อน หากแต่กุเรื่องขึ้นมาเพื่อจะได้อยู่กับเขาต่างหาก ทรัพย์สินที่ได้จากการฟ้องหย่ามาก็มากมาย เพราะอังกูรกำลังหลงผู้หญิงคนใหม่นั่นแหละ เรื่องมันถึงได้จบง่ายถึงเพียงนี้ แล้วหล่อนก็ตัดสินใจหนีมาอยู่กรุงเทพ เพื่อหนีลูกน้องของอดีตสามีที่แอบตามตัวหล่อน เพราะคำสั่งของอังกูร มาหาพิธาคนรักเก่าคนที่รักหล่อนจากหัวใจ หวังว่าพิธาจะช่วยเรื่องนี้ได้และปลอดภัยที่สุด
“นะคะพิธาอย่าไล่วิตาเลยนะคะ วิตาไม่มีที่ไป คุณก็รู้ว่าวิตาไม่มีครอบครัว เงินที่ได้จากการหย่าวิตาก็นำไปลงทุน แต่ว่าวิตาไม่มีหัวธุรกิจก็ขาดทุนไปหมด กลับไปเป็นครูอีกก็ไม่ได้ วิตาลาออกมาแล้ว “ เธอพูดทั้งน้ำตา พิธานิ่งฟังสิ่งที่เธอพูด ยอมให้เธอสวมกอดตนเองได้สบายใจ ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาลูบผมด้วยความห่วงใย ไม่คิดเลยว่าชีวิตเธอต้องมาเป็นแบบนี้ คิดว่าเธอเลือกเส้นทางที่ดีให้กับตนเองแล้ว ใยต้องกลายมาเป็นแบบนี้
“ใจเย็น ๆ นะวิตา ทุกปัญหามีทางออก คุณพักอยู่ที่ไหนครับ” เขาผละตัวของกวิตาออก พูดคุยด้วยดี ๆ ไม่พยายามไล่เธออีกแล้ว
“วิตาเช่าโรงแรมอยู่ค่ะ ธาให้วิตาอาศัยอยู่ด้วยได้มั้ย” หล่อนพูด สังเกตว่าครูหนุ่มชะงักและเงียบไป “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องคนรักของคุณจะเข้าใจผิดนะคะ วิตาจะคุยกับแฟนของคุณเอง สบายใจนะคะ ธาให้วิตาอยู่ด้วยนะ”
“เอ่อ… แต่ว่า” พิธาลังเล อัญชลีจะคิดเช่นไรหากตนเองยอมให้กวิตาย้ายเขามาอยู่ด้วย ‘พี่ต้องเด็ดเดี่ยวเด็ดขาดนะพี่พิธา ไม่อย่างนั้นพี่จะเสียใจ’ คำพูดของพิสิฐน้องชายลอยเข้ามาในหัว
“ถ้าธาไม่ให้วิตาอยู่ด้วย วิตาต้องตายแน่ ๆ ค่ะ อังกูรมันส่งคนมาตามวิตา นะคะพิธา! ให้วิตาอยู่ด้วยสักพักนะคะ เดี๋ยวถ้าวิตามีที่ไปวิตาก็จะไปจากธาเองค่ะ ไม่รบกวนคุณนานมากหรอกนะคะ เดี๋ยววิตาคุยกับแฟนคุณ ขอแฟนของคุณด้วยก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ! วิตาอยู่กับผมก่อนก็ได้” สุดท้ายเขาก็ยอมให้สาวเจ้าอาศัยอยู่ด้วย “คุณย้ายเข้ามาวันนี้เลยก็ได้ครับ ส่วนแฟนของผมเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ขอบคุณนะคะพิธา” พูดจบหล่อนก็สวมกอดเขาอีกรอบ “เดี๋ยววิตาจะลองหางานทำนะคะ วิตารบกวนคุณไม่นานหรอก ถ้าแฟนคุณมีปัญหาเดี๋ยววิตาจะพูดให้เธอเข้าใจเองนะคะ” หล่อนพูดทว่าแอบแสยะปากยิ้ม
พิธาก็คือพิธาอยู่วันยังค่ำ เมื่อก่อนเป็นแบบไหนตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นเช่นเดิม กลับมาคราวนี้หล่อนจะไม่ยอมปล่อยให้พิธาหลุดมือไปอีกแล้ว พิธาคือคนที่รักหล่อนจริง ๆ เสียดายที่ครั้งนั้นหน้ามืดตาบอดไปหลงไปรักคนผิด เพียงเพราะอังกูรมีเงิน
เพราะความเป็นเด็กกำพร้า ทะเยอทะยานจนได้รับราชการ เพราะความไม่มีจึงอยากมี จนหลงผิดไปรักซาตาน ภาพลักษณ์ภายนอกกับนิสัยแก่นแท้ของอังกูรแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ได้ผิด หากจะผิดต้องโทษความขาดของชีวิตต่างหากที่ทำให้เธอหลงผิด ต้องทิ้งคนที่ดีที่สุดไป พิธาต้องเข้าใจเธอ ส่วนลูกผิดไปแล้วจะให้ทำเช่นไรเหมือนกัน
“เข้าบ้านเถอะครับ”
“ค่ะ…. ขอบคุณอีกครั้งนะคะธา” ทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน ส่วนพิธาเดินนำไปก่อน “ผู้หญิงอย่างเธอเหรออัญชลี ไม่คู่ควรกับพิธาหรอก ฉันต่างหากที่คู่ควรกับพิธา เธอกับฉันเราก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกนะ อย่าคิดว่าตนเองเลิศเลอมากมาย มีลูกแล้วก็อยู่เลี้ยงลูกไปเถอะ พิธาของน่ะของฉัน! ชิ” พูดค่อนขอดให้กับหญิงที่พิธาบอกว่าเป็นคนรัก ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปในบ้านพัก
……………………………..
อัญชลีนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ชายหาด ขากลับยังยอมนั่งรถกับพิธาอีก ทว่ายิ่งคิดทำไมยิ่งรู้สึกดี เผลอใจไปรักครูหนุ่มเข้าตอนไหนนะ นั่งนึกอะไรเพลิน ๆ ในห้องนั่งเล่นกับลูกชาย ทว่าลูกชายตัวน้อยได้ผล็อยหลับไปแล้ว ส่วนพิธามาส่งถึงบ้านก็ขอตัวกลับเลย ตนเองก็ไม่อยากให้อยู่ด้วย มันเขินแปลก ๆ
ปรายตามองใบหน้าของลูกชายที่คล้ายพ่อเหลือเกินด้วยรอยยิ้ม “อคิณชอบครูพิธามั้ยครับ อคิณว่าครูพิธาใจดีหรือเปล่า” พูดเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือลูบผมลูกชายเบา ๆ “ถ้าแม่กับครูพิธาจะคบกันอคิณอนุญาตมั้ย ถ้าลูกไม่ชอบแม่ก็ไม่ขัดใจหนูนะครับ” พูดปนยิ้ม ลูกชายคือชีวิตของเธอที่เหลืออยู่ ก่อนจะปล่อยมือหันมามองกรอบรูปของสามีที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ
“ถ้าสมมุติลีนอกใจคุณไปคบคนใหม่คุณโกรธลีมั้ย ถ้าคนนั้นเค้าเป็นคนดีมาก ๆ คุณโกรธมั้ยคะวิน” พูดด้วยรอยยิ้มอีกเช่นกัน หยิบกรอบรูปของสามีขึ้นมาจ้องมอง “คุณไปจากลีโดยไม่ร่ำลาลีสักคำเลยนะคะ แม้แต่ลมหายใจสุดท้ายของคุณ ลีก็ไม่ได้สัมผัส ทำไมคุณใจร้ายเหลือเกิน คิดว่าลีจะโกรธบ้างมั้ยเนี่ย ฮึ… ถ้าลีรักกับครูของอคิณคุณจะว่าอะไรมั้ย คุณคิดว่าเหมาะสมมั้ยคะ เค้าเป็นครูประจำชั้นของลูกเรา ไม่ต้องห่วงลูกนะคะ ลูกคือหัวใจของลี ตัวแทนของคุณ ลูกต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว และ คุณสบายใจได้เลยนะวิน ลียังรักวิน! รักวินเหมือนเดิม”
อัญชลีกอดรูปของสามีเอาไว้ ตนเองไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่จะปันใจให้ใครง่าย ๆ ที่ผ่านมาตั้งแต่คบกัน รักกัน และ แต่งงานมีลูกชายด้วยกัน ตนเองไม่เคยเหลียวมองคนอื่นเลยนอกจากปวิน
พิธาคือผู้ชายคนแรกที่ปันใจให้ และ คิดว่าจะเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายเช่นกัน “คุณเข้าใจลีใช่มั้ย ไม่ต้องห่วงลูกกับลีนะ และ ห้ามน้อยใจด้วย อย่างไรลีก็รักคุณค่ะ ลีไม่มีทางลืมคุณ ลืมรักของเรา รักแรกของลีนะคะ คุณพิธาเค้าเป็นคนดีจริง ๆ รักอคิณรักลูกของเรา คุณไม่ต้องห่วงนะ ลีกับลูกมีความสุขค่ะ ตอนมีคุณอยู่ลีก็มีความสุขมากเช่นกัน” พูดจบก็กอดรูปของสามีเอาไว้ จากนั้นก็ยกมือของต้นเองขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก ส่งจูบไปแตะที่รูปของสามี และวางกรอบรูปไว้ที่เดิม ทุกอย่างในบ้านจะยังมีปวินเหมือนเดิม
“ถึงบ้านหรือยังคะ” อัญชลีกดโทรศัพท์โทรถามครูหนุ่มสักหน่อย ถึงบ้านพักของตนเองแล้วหรือยัง ตอนนี้เปิดใจรับครูหนุ่มเข้ามาเต็มที่ พร้อมรับสิ่งใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิตอีกครั้งตามคำแนะนำของปีรติ จากที่ดู ๆ นิสัยของครูหนุ่มมานาน ปีรติไม่ได้พูดเกินความเป็นจริงเลย พิธาก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
“ถึงแล้วครับคุณลี” พิธากดรับสาย เดินมารับห่าง ๆ กวิตา แม้จะมีความลำบากใจมากที่สุด แต่ทว่าตนเองจะปล่อยกวิตาทิ้งไปไม่ได้ ห่วงว่าหล่อนจะเกิดอันตรายขึ้น “คุณลีพักผ่อนนะครับ อคิณตัวแสบของผมไปไหนครับเนี่ย”
“หลับไปแล้วค่ะ ถ้าคุณถึงแล้วก็แค่นี้นะคะ ลีโทรมาถามเฉย ๆ “
“เป็นห่วงผมเหรอครับ” เขาพูด ลืมไปเลยว่าขณะนี้มีกวิตาอยู่ที่บ้านด้วย หัวใจของเขาตอนนี้มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ส่วนกวิตามากที่สุดก็เหลือแค่ความเป็นเพื่อน ไม่ปฏิเสธว่าเคยรักกวิตามากมายแค่ไหน ความรักตอนนั้นมันกลายเป็นความด้านชาในตอนนี้ไปแล้ว ปรายตามองกวิตานิดหน่อยก่อนจะกลับมาสนใจคนในสาย
“ใครเป็นห่วงคุณครูไม่ทราบคะ!” เจอสาวเจ้าเหวี่ยงค้อนผ่านโทรศัพท์มาให้ “แค่นี้นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ”
“คุณลี!”
“คะ! เรียกลีทำไม คุณพิธามีอะไรหรือเปล่าคะ” อัญชลีถามด้วยความแปลกใจ สงสัยว่าครูหนุ่มเหมือนมีอะไรในใจที่ไม่กล้าพูด
“ผมรักคุณลีคนเดียวนะครับ” เขาพูด ไม่สนใจเลยว่ามีสายตาของกวิตามองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะวางสายและกลับมาจัดห้องและสร้างข้อตกลงกับกวิตาเช่นเดิม
จบบท…