เราเกร็งเวลาอยู่กับครอบครัวอ่ะค่ะ

คืองี้ค่ะตอนแรกเราอยู่กับญาติที่ระยองพออะไรๆดีขึ้นแม่เราก็พาไปอยู่ด้วยแต่พอเศรษฐกิจแย่ลงยายเรากลับจากทำงานตปทแล้วมาอยู่ที่ต่างจังหวัดแม่เราเลยส่งเรามาอยู่กับตายายอะไรๆมันก็ดีนะคะแต่ตาเราเป็นคนเสียงดังค่ะ(แค่ตอนโกรธ)เราเข้าใจนะคะไม่ได้อะไรแต่พออยู่ไปนานๆยายเราพาลงมากรุงเทพมาหาพ่อ(เราไม่ได้ติดต่อกับพ่อตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ)เราก็โอเครพ่อเราบอกว่าให้มาเรียนต่อที่นี่เราก็คิดๆไปแต่มีญาติเราคนนึงค่ะมาบอกว่าเดียวไปเรียนกทมก็ติดผู้ชายเรียนไม่จบตามแม่เราโมโหมากเลยตัดสินใจลงไปเรียนกับพ่อทุกอย่างเหมือนจะดีเราคิดแค่ว่ามาเรียนก็พอแต่ว่าไม่ค่ะคือด้วยสถานการณ์โควิดทำให้ได้เรียนออนไลน์แล้วพี่ที่เป็นลูกทางแม่เลี้ยงก็เรียนด้วยเวลาเรียนเหนื่อยเขาชอบวีนแต่ไม่ได้อะไรมากแต่ทีนี้พอเวลาผ่านไปเขาเริ่มขี้วีนมากๆเลยค่ะบางทีคุยกับทุกคนยกเว้นเราก็มีเราพยามเข้าหาแล้วค่ะแต่เวลาโมโหแกชอบเมินเราคิดจะดีก็ดีอ่ะค่ะตามไม่ถูก(เวลาพี่เขาดีก็ดีนะคะแต่เราแค่จะเกร็งว่าจะทำอะไรให้เขาโมโหเราก็คุยกันเรื่องทั่วไปถูกคอเลยค่ะอาจะเป็นเพราะติ่งเกาเหมือนกัน)ทีนี้เวลาเราเขาเมินเราอ่ะค่ะแม่เลี้ยงเขาก็ตามพี่เจาแต่ดีกับเราอยู่นะคะแต่เราเกร็งแม่เลี้ยงกับพ่ออ่ะค่ะอาจจะเป็นเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็กเลยเกร็งแต่พี่เราห่างกับเราแค่ไม่กี่ปีเลยเข้าได้เวลาพี่เขาตึงใส่เราเลยนั่งเป็นใบ้เลยอ่ะค่ะคือแม่เลี้ยงกับพ่อเรามีลูกด้วยกันแล้วน้องชอบวอแวเราไม่ค่อยชอบเด็กนะคะเราโมโหไม่ได้เลยเราต้องเก็บอารมณ์ตลอดแล้วทางครอบครัวพ่อเราอ่ะค่ะทั้งย่าทั้งอาทุกคนหวังเกรดมากค่ะเกรดน้อยคือต้องเรียนพิเศษเพิ่ม(เทอมที่แล้วที่ได้เกรดน้อยก็เกือบจะได้เรียนพิเศษแต่เป็นเพราะเรียนออนไลน์พ่อเลยไม่ได้ให้เรียน)เทอมนี้เกรดยังไม่ออกนะคะแต่เรากดดันมากกลัวทำไม่ดีจนร้องไห้คนเดียวบ่อยมากค่ะแต่อยู่ที่นู่นเขาจะบอกว่าไม่เป็นไรทำเต็มที่ก็พอแล้วหนูเก่งที่สุดแล้วเกรดไม่ใช่ทุกอย่างอย่าไปกดดัน(ส่วนตัวไม่ได้เรียนเก่งเลยนะคะ)บอกครอบครัวแม่ยายตาไม่ได้เลยกลัวเขาเป็นห่วง(เราพึ่งอยู่ม.1เองนะคะ)เราก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าเราทำอะไรไม่ดีตรงไหนทุกครั้งที่เราทำผิดเราจะเกร็งมากๆอยากร้องแต่ร้องไม่ได้ทำได้แค่ระบายให้เพื่อน(ที่ต่างจังหวัด)ฟังคือด้วยความที่เราไม่เคยเจอเพื่อนที่นี่เราเลยไปไหนไม่ได้เลยค่ะอยู่แค่บ้านวันนึ้งเขาตึงใส่เราไปแล้วเกินครึ่งวันเราเหนื่อยมากค่ะหลายๆคนอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้แต่เราที่เป็นคนขี้คิดมากมันเหนื่อยมากเลยค่ะทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่ไปเราเคยบอกๆแม่นะคะว่าถ้าเราอยู่ได้จบม.3ไปอยู่ด้วยได้ไหมหรือว่าให้แยกตัวไปอยู่คนเดียวได้ไหมแม่เราบอกว่าถึงเวลาค่อยพูดกันตอนนี้เราขอแค่ใช้ชีวิตในจุดๆนี้ให้ผ่านไปก่อนอ่ะค่ะเราเลยอยากถามว่าเราควรทำยังไงต่อไปหรอคะถึงจะไม่เกร็งแบบนี้เราอยากจะคุยเหมือนครอบครัวที่ตจวมากๆค่ะเราไม่เป็นตัวเองเลยเวลาพ่อกับแม่เลี้ยงทะเลาะกันก็ด้วยเราเป็นลูกทางพ่อคุยกับใครไม่ได้เลยค่ะนอกจากหมาจะอยู่แต่ในห้องก็ไม่มีห้องส่วนตัวได้แค่คุยกับเพื่อนในโลกออนไลน์เพื่อนเรียลที่พอมีอยู่บ้างเรามาอยู่ตั้งแต่ต้นปีจนตอนนี้ยังปรับตัวไม่ได้เลยค่ะเราเกร็งไปหมดทุกอย่างกลัวทำไม่ถูกใจเขาเราควรทำยังไงดีคะเราเหนื่อยไม่ไหวแล้วค่ะTT