จับได้ว่าพ่อมีเมียน้อยที่เขาเทียวแวะเทียวหามานานเกือบ 2 ปี (แต่ไม่รู้ว่าเขาเริ่มคุยกันมานานหรือยัง) แต่คนที่บ้านไม่มีใครรู้เลย เรารู้เพราะว่า เห็นความผิดปกติผ่านแอพติดต่อเครื่องโทรศัพท์ของพ่อที่ติดตั้งไว้ สาเหตุที่ติดตั้งเพราะแกอายุเยอะและขับรถทางไกล เพราะมีบ้านที่ตจว. และบ้านในกทม เลยเอาไว้ดูเวลาที่ติดต่อไม่ได้ หรือหายไปนานๆ
ตัวเราเองรู้สึกเฉยๆกับการที่พ่อมีเมียเก็บ แต่รู้สึกสงสารแม่ทุกครั้งที่เห็นเวลาแกดีใจ เอาอกเอาใจสามี ทำกับข้าวที่สามีชอบ เวลาสามีแกมาหา ช่วงแรกๆพ่อไม่ได้มีท่าทีอะไรชัดมากนัก จนช่วงหลังเริ่มชัดขึ้น เกินจากที่เรารู้เรื่องนี้อยูาแล้ว แต่คนที่บ้านไม่ได้สังเกตก็จะเฉยๆ แกเริ่มติดโทรศัพท์มากขึ้นเล่นทั้งวัน ชอบหายออกไปนอกล้านนานๆ เวลาได้โอกาศแกจะบอกแม่ว่าไปหาเพื่อน แต่ไม่พาแม่ไป ทั้งที่ก่อนๆก็จะชวนแม่ไปด้วย พอช่วงนี้มีโควิดแกก็เลยยิ่งบอกแม่ว่า อย่าไปเลยโควิด พ่อเริ่มไม่เหมือนแต่ก่อน พ่อคนที่เรารู้จัก พ่อเริ่มเฉยเมยกับที่บ้านมากๆ เหมือนแค่แกแวะเข้ามาหาเฉย อยู่ด้วย2-3 วันก็กลับบ้านที่ตจว. เลย บางทีก็มีพิรุธ มีคนโทรมาแล้วก็ตัดสายทิ้ง พอแม่ถามว่าใคร พ่อบอกเบอร์แปลก แต่วันนั้นพ่อดันเอาโทรศัพท์มาให้เราอัพเดทเครื่องเราเลยดู สายที่พ่อตัดทิ้งไป เป็นชื่อของคนคนนั้น
ครั้งนี้ที่รู้สึกอึดอัดคือ พ่ออยากไปเที่ยว แม่เลยจองที่พักบลาๆๆ ไปเที่ยวแบบครอบครัว แต่เรามีนัดลูกค้าที่นัดไว้ก่อนอยู่แล้วตรงกับวันเที่ยว เราเลยไม่ค่อยอยากไป พอบอกแม่ว่าขอไม่ไปได้ไหม แม่บอกนี่เที่ยวกับครอบครัวนะทำไมไม่ไป ไม่รู้จะได้เที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกเมื่อไหร่(เพราะด้วยโควิดด้วย) ในใจตอนนั้นคือ ครอบครัวที่เรารู้สึกว่า คนคนนึงเขาเหมือนไม่ใช่ครอบครัวเราแล้ว จริงๆเราสามารถเลื่อนลูกค้าได้ แต่ก็ไม่สบายใจที่จะไปด้วย แล้วรู้สึกอึดอัดแบบว่าอยากบอกไปมากๆว่า "มันจะเป็นครอบครัวได้ไงในเมื่อพ่อมีเมียน้อย" แต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าสงสารแม่มากๆ แต่ก็สงสารตัวเองว่าทำไมต้องมาแบกมันไว้ด้วย คนที่ควรจะต้องแบกความรู้สึกนี้มันควรจะเป็นพ่อมากกว่า
ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าที่ตัวเอง ไม่บอกแม่ไป คือทำถูกแล้ว หรือควรบอกแม่ดี หรือต้องรอให้แม่รู้เอง ( แต่คิดว่าไม่มีวันนั้น แม่ไว้ใจพ่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล. อาจจะอธิบายหรือเล่าเรื่องไม่ละเอียดนะคะ พึ่งสมัครมาตั้งกระทู้ครั้งแรก เพราะอึดอัดใจจริงๆค่ะ
ระยะเวลา2ปีที่รู้ว่าพ่อมีเมียน้อย ควรบอกให้แม่รู้ไหมคะ
ตัวเราเองรู้สึกเฉยๆกับการที่พ่อมีเมียเก็บ แต่รู้สึกสงสารแม่ทุกครั้งที่เห็นเวลาแกดีใจ เอาอกเอาใจสามี ทำกับข้าวที่สามีชอบ เวลาสามีแกมาหา ช่วงแรกๆพ่อไม่ได้มีท่าทีอะไรชัดมากนัก จนช่วงหลังเริ่มชัดขึ้น เกินจากที่เรารู้เรื่องนี้อยูาแล้ว แต่คนที่บ้านไม่ได้สังเกตก็จะเฉยๆ แกเริ่มติดโทรศัพท์มากขึ้นเล่นทั้งวัน ชอบหายออกไปนอกล้านนานๆ เวลาได้โอกาศแกจะบอกแม่ว่าไปหาเพื่อน แต่ไม่พาแม่ไป ทั้งที่ก่อนๆก็จะชวนแม่ไปด้วย พอช่วงนี้มีโควิดแกก็เลยยิ่งบอกแม่ว่า อย่าไปเลยโควิด พ่อเริ่มไม่เหมือนแต่ก่อน พ่อคนที่เรารู้จัก พ่อเริ่มเฉยเมยกับที่บ้านมากๆ เหมือนแค่แกแวะเข้ามาหาเฉย อยู่ด้วย2-3 วันก็กลับบ้านที่ตจว. เลย บางทีก็มีพิรุธ มีคนโทรมาแล้วก็ตัดสายทิ้ง พอแม่ถามว่าใคร พ่อบอกเบอร์แปลก แต่วันนั้นพ่อดันเอาโทรศัพท์มาให้เราอัพเดทเครื่องเราเลยดู สายที่พ่อตัดทิ้งไป เป็นชื่อของคนคนนั้น
ครั้งนี้ที่รู้สึกอึดอัดคือ พ่ออยากไปเที่ยว แม่เลยจองที่พักบลาๆๆ ไปเที่ยวแบบครอบครัว แต่เรามีนัดลูกค้าที่นัดไว้ก่อนอยู่แล้วตรงกับวันเที่ยว เราเลยไม่ค่อยอยากไป พอบอกแม่ว่าขอไม่ไปได้ไหม แม่บอกนี่เที่ยวกับครอบครัวนะทำไมไม่ไป ไม่รู้จะได้เที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกเมื่อไหร่(เพราะด้วยโควิดด้วย) ในใจตอนนั้นคือ ครอบครัวที่เรารู้สึกว่า คนคนนึงเขาเหมือนไม่ใช่ครอบครัวเราแล้ว จริงๆเราสามารถเลื่อนลูกค้าได้ แต่ก็ไม่สบายใจที่จะไปด้วย แล้วรู้สึกอึดอัดแบบว่าอยากบอกไปมากๆว่า "มันจะเป็นครอบครัวได้ไงในเมื่อพ่อมีเมียน้อย" แต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่าสงสารแม่มากๆ แต่ก็สงสารตัวเองว่าทำไมต้องมาแบกมันไว้ด้วย คนที่ควรจะต้องแบกความรู้สึกนี้มันควรจะเป็นพ่อมากกว่า
ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าที่ตัวเอง ไม่บอกแม่ไป คือทำถูกแล้ว หรือควรบอกแม่ดี หรือต้องรอให้แม่รู้เอง ( แต่คิดว่าไม่มีวันนั้น แม่ไว้ใจพ่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล. อาจจะอธิบายหรือเล่าเรื่องไม่ละเอียดนะคะ พึ่งสมัครมาตั้งกระทู้ครั้งแรก เพราะอึดอัดใจจริงๆค่ะ