เราอายุ14เป็นคนสายตาสั้นตอนนี้ประมาณ200กว่าๆแล้วเพราะเรียนออนไลน์ต้องจ้องหน้ามือถือตลอด+กับสายตาสั้นก่อนหน้านี้อยู่แล้วด้วยตอนนี้เลยสั้นไปอีกมันทำให้เวลานั่งเรียนเรามองไม่เห็นกระดาน พ่อกับแม่เราพาไปตัดแว่นตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นร้านที่ดีมียี่ห้อหน่อยพวกท็อปหรือหอแว่นแต่แม่พอไปตัดร้านเล็กๆที่ตั้งโต๊ะอยู่มุมบิ๊กซีเล็ก(ปัจจุบันร้านปิดแล้วหายไปไหนไม่รู้)เค้าก็วัดสายตา ตักเป็นเลนส์บลูให้ คิดค่าแว่น7,800บาทแต่บอกว่าลดให้เหลือ1,800 แต่เรารู้สึกว่ามันไม่โอเคเลยตั้งแต่ตอนที่ลองใส่แว่นเราบอกเค้าแล้วว่ามองไกลๆมันยังไม่ค่อยชัดแต่เค้าบอกว่ามันปกติที่มองไปถึงตรงนั้นไม่ชัดสายตาคนก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เราว่ามันควรชัดกว่านี้เพราะก่อนสายตาสั้นเราก็เคยมองเห็นไกลกว่าตอนใส่แว่น ทั้งกรอบแว่นเราก็ไม่โอเคเลยซักอัน🥲มีแต่สีแก่ๆกรอบแบบป้า ลายเสือดาว สุดท้ายเราก็ได้กรอบแว่นสีดำทรงกลมขาทองเพราะอันนี้มันดูดีสุดแล้วถ้าเทียบกับอันอื่น เราไม่อยากตัดร้านนี้แต่ตอนนั้นไม่กล้าบอกคนเพราะคนตัดแว่นก็นั่งอยู่ แต่เราก็ยังถามแม่ไปว่าไปตัดร้านอื่นได้มั้ยหนูอยากได้กรอบแบบอื่น พ่อกับแม่ก็มา ห๊ะๆ จนเราไม่กล้าพูดเสียงดังมากเพราะคนตัดแว่นนั่งจ้องอยู่ พ่อกับแม่เราก็ขำบอกว่าตัดๆไปเหอะ สุดท้ายพอลองใส่เราก็บอกว่าใส่แล้วเรามึนหัวแล้วก็รำคาญตรงแป้นจมูก แต่คนตัดแว่นก็บอกว่ามันปกติดีเป็นเพราะเราไม่ชินเอง พอกลับบ้านมาก็มีแต่คนล้อ ล้อเรากันทั้งบ้านเลยเรียกไอแว่นบ้างเหมือนตั๊กแตนบ้าง มันทำให้เรารู้สึกไม่มั่นใจเลย ไปโรงเรียนเพื่อนก็ล้อกันทั้งห้องหันมามองที่เราชี้มาที่เรานั่งขำกัน บอกว่าป้าบ้าง ทำเป็นสวยใส่แว่นแล้วนึกว่าตัวเองสวยหรอ ซ้ำแว่นมันยังหลอกตาเราพื้นเบี้ยว นูนไม่เท่ากันจนเราเดินเกือบตกบันได สะดุดพื้นล้ม เราใส่แบบนั้นเป็นเดือนทั้งวันทุกวันแต่เราก็ยังมีอาการมึนหัว จนจะอ้วก ต้องทนโดนล้อเป็นเดือนทั้งที่บ้านที่โรงเรียนจนไม่กล้าใส่แล้วยังสะดุดบันไดที่โรงเรียน ดั้งเราก็ไม่มีผิวหน้าก็มันแว่นลื่นลงมาจนหลุดทุกวันต้องคอยจับจนเสียสมาธิตอนเรียน สุดท้ายเราก็เลิกใส่แล้วไปคุยกับแม่อีกครั้งจนแม่ต้องพาไปร้านคอนแทคเลนส์ ไปคุยกับพนักงานผู้หญิงคนนึงเค้าก็ถามว่าทำไมอยากใส่คอนแทคเลนส์คะแม่เราก็รีบตอบก่อนสั้นๆว่า "เค้าเห็นเพื่อนใส่เลยอยากใส่" คือแบบอะไรอะ เพื่อนเราไม่มีใครใส่เลนส์ด้วยซ้ำ เราหันไปถามแม่ว่าแม่ก็รู้ไม่ใช่หรอว่าหนูไม่ได้ใส่ตามเพื่อนเพื่อนก็ไม่มีใครใส่ แม่ก็เออออแล้วบอกว่าขี้เกียจมาอธิบายให้เค้าฟัง พนักงานก็มองเราเป็นเด็กที่อยากจะตามเพื่อนเหมือนเพื่อน เค้าก็มาบอกว่าลูกเค้าอยู่ม.6แล้วอยากใส่ตามเพื่อนเค้ายังไม่ให้ใส่เลย แม่ก็เห็นดีเห็นงามตามเค้าไปอีก พนักงานก็เอาเลนส์แบบเทสมาให้เราลองใส่ที่ร้านแต่เราใส่ไม่ถนัดเลนส์ไซส์ใหญ่กว่าตาแล้วแอร์ก็เย็นจนเลนส์แห้งไวมากทำให้ไม่ดูดตาเราเลยขออีกอันนึงกลับไปใส่บ้านพนักงานก็บอกให้เรากลับมาใหม่ครั้งหน้าเอาแว่นมาให้เค้าดูด้วยจะได้รู้ว่าเป็นเลนส์แบบไหนทำไมเราเวียนหัว แม่ก็บอกวันเกิดค่อยใส่เผื่อตาจะโตขึ้นบ้าง พอวันเกิดเราก็หาเลนส์ไม่เจอแม่ก็ไม่รู้ไม่ชี้หลังจากนั้น3เดือนแม่ก็เอามาให้ แต่มันหมดอายุไปแล้วเราก็ไม่กล้าใส่ สุดท้ายแม่ก็อ้างนู่นอ้างนี้จะไม่ให้เราใส่ทั้งที่แม่กับพี่เราใส่คอนแทคเลนส์ทั้งคู่ แล้วแม่ก็ไม่ยอมพาเราไปร้านเลนส์อีกเลยแม่บอกว่าเดี๋ยวเค้าจะมาขายของอีกว่าเพิ่มอีกพันนึงได้ดีกว่านี้นะคะ เพิ่มอีก2พันได้อันนี้เลยนะคะ  
คือถ้าได้แว่นดีกว่านี้หรือแม่กับคนที่บ้านเลิกล้อเรา เราก็คงใส่ไปแล้วแต่มันไม่ได้ไงเบ้าหน้าเรามันใส่แว่นไม่ได้หน้าทั้งกลมทั้งมันดั้งก็ไม่มีใส่แว่นแบบนี้หน้ายิ่งดูกลมพอหน้ามันแว่นก็เลื่อนหลุดทำอะไรก็ไม่สะดวกครูเปิดโปรเจกเตอร์เราก็มองไม่เห็นอะไรเลยเพราะแว่นมันสะท้อน พอถอดก็มองไม่เห็น วิ่งแว่นก็เลื่อนหลุด

เราจะทำยังไงดีคะคือเราใส่แว่นต่อไปไม่ได้จริงๆแล้วตอนนี้มันก็ไม่พอดีกับสายตาเราแล้วด้วยแม่มาอ้างเรื่องความสะอาดอีก เรารู้อยู่แล้วและเราก็มั่นใจว่าเรารักษาความสะอาดได้ แล้วก็สะอาดกว่าแม่ที่ใส่กางเกงในตัวเดียวทั้งเดือนตอนเป็นประจำเดือน แล้วเราก็ไม่ใส่เสื้อตัวเดียวทั้งอาทิตย์โดยไม่เปลี่ยนหรือไม่ซักเลยด้วย