หากจะกล่าว สำนวน สุภาษิต ที่ว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก" ในมุมมองที่อยู่อาศัยหรือที่เรียกว่า บ้าน นั่นเอง
ขนาดของ บ้าน ไม่ว่าจะ เล็กหรือใหญ่ ก็สามารถมอบความสุขให้แก่ผู้อยู่อาศัย
ทุกช่วงของชีวิต เราจะต้องย้ายบ้าน จากหลังหนึ่งที่เราอยู่อาศัยตั้งแต่เกิด ย้ายไปอีกหลังหนึ่ง ด้วยเหตุและผลของแต่ละคน
บ้างก็ย้าย เพราะต้องไปอยู่อาศัยใกล้กับสถานที่ทำงาน บ้างก็ต้องย้ายไปเพื่อขยับขยายสร้างครอบครัว
แต่สำหรับเจ้ากระทู้นั้น คือการย้ายจากการแต่งงาน ไปอยู่กับบ้านฝ่ายหญิง
บ้านเดิมของเจ้าของกระทู้ ห้อมล้อมไปด้วย สวนมะพร้าว มีคลองธรรมชาติไหลผ่าน เนื้อที่รวมบ้านประมาณ 1 ไร่
หากคิดเป็นเนื้อที่บ้าน 200 ตารางวา และพื้นที่ปลูกผักผสมผสาน 200 ตารางวา
กิจวัตรประจำวัน เดินเก็บผัก รดน้ำต้นไม้ เพาะชำต้นไม้ ให้อาหารนก วิ่งเล่นกับสุนัข ให้อาหารแมว ให้อาหารนก เข้าครัวทำอาหารคาวหวาน
ให้กับคนในบ้านได้ทาน คุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า
หากเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ จะทำขนม ไม่ก็อาหารว่าง ไปแจกทานที่วัด ตรงหน้าบ้าน
ถึงเวลาเข้าสู่หมู่บ้านจัดสรรค์ เนื้อที่ 100 ตารางวา เป็นบ้านเดี่ยว 2 ชั้น อยู่อาศัย 3 คน + เจ้าของกระทู้ = 4 คน
หันไปทางซ้าย ทางขวา หรือกลับหลังหัน ก็จะพบกำแพงและบ้านของเพื่อนบ้าน
จะพอมีเนื้อที่อยู่บ้างตรงบริเวณหน้าบ้าน แต่ก็ถูกใช้เป็นที่จอดรถ และศาลพระภูมิเจ้าที่
ทางเดินรอบบ้านห่างจากรั้วเพียง 3 ฟุต ทำให้เดินค่อนข้างลำบาก เพราะที่พื้นเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้
กิจวัตรประจำวัน อยู่ในพื้นที่ชั้น1 กินข้าว ดูทีวี รับแขก นั่งอ่านหนังสือ ถ้าเวลาแขกมาบ้านจริงๆ เจ้าของกระทู้ต้องไปหลบอยู่ในห้องนอนชั้น2
เพราะแขกมาบ้าน 4-5 คน ก็เต็มพื้นที่แบบสุดๆ แต่ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงโควิด งดรับแขก งดมาบ้าน
ทุกอย่างต้องใช้เวลาปรับตัว แต่บางอย่างที่เคยทำ อาจไม่ได้ทำ หรือไม่สะดวกเหมือนอยู่บ้านเรา
มีอยู่วันนึง ฝนตกตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น เจ้าของกระทู้นั่งอยู่ในพื้นที่ชั้น 1 นั่งดูทีวี เล่นมือถือ งีบหลับ กินข้าว กินขนม ออกไปทำกิจกรรมนอกตัวบ้านไม่ได้
ตกเย็นมารู้สึกปวดเมื่อย รู้สึกหงุดหงิด รู้สึกอึดอัด เดินไปตรงไหนก็ชนกำแพง
สำหรับเจ้าของกระทู้ บ้านที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่นี้ ไม่ได้คับแคบ แต่มันไม่ตอบโจทย์ กิจวัตรของเรา
ตัวเราไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ เพราะ สิ่งนั้นคือ ตัวตนของเรา
คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก จากบ้านสวน สู่ หมู่บ้านจัดสรร
ขนาดของ บ้าน ไม่ว่าจะ เล็กหรือใหญ่ ก็สามารถมอบความสุขให้แก่ผู้อยู่อาศัย
ทุกช่วงของชีวิต เราจะต้องย้ายบ้าน จากหลังหนึ่งที่เราอยู่อาศัยตั้งแต่เกิด ย้ายไปอีกหลังหนึ่ง ด้วยเหตุและผลของแต่ละคน
บ้างก็ย้าย เพราะต้องไปอยู่อาศัยใกล้กับสถานที่ทำงาน บ้างก็ต้องย้ายไปเพื่อขยับขยายสร้างครอบครัว
แต่สำหรับเจ้ากระทู้นั้น คือการย้ายจากการแต่งงาน ไปอยู่กับบ้านฝ่ายหญิง
บ้านเดิมของเจ้าของกระทู้ ห้อมล้อมไปด้วย สวนมะพร้าว มีคลองธรรมชาติไหลผ่าน เนื้อที่รวมบ้านประมาณ 1 ไร่
หากคิดเป็นเนื้อที่บ้าน 200 ตารางวา และพื้นที่ปลูกผักผสมผสาน 200 ตารางวา
กิจวัตรประจำวัน เดินเก็บผัก รดน้ำต้นไม้ เพาะชำต้นไม้ ให้อาหารนก วิ่งเล่นกับสุนัข ให้อาหารแมว ให้อาหารนก เข้าครัวทำอาหารคาวหวาน
ให้กับคนในบ้านได้ทาน คุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า
หากเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ จะทำขนม ไม่ก็อาหารว่าง ไปแจกทานที่วัด ตรงหน้าบ้าน
ถึงเวลาเข้าสู่หมู่บ้านจัดสรรค์ เนื้อที่ 100 ตารางวา เป็นบ้านเดี่ยว 2 ชั้น อยู่อาศัย 3 คน + เจ้าของกระทู้ = 4 คน
หันไปทางซ้าย ทางขวา หรือกลับหลังหัน ก็จะพบกำแพงและบ้านของเพื่อนบ้าน
จะพอมีเนื้อที่อยู่บ้างตรงบริเวณหน้าบ้าน แต่ก็ถูกใช้เป็นที่จอดรถ และศาลพระภูมิเจ้าที่
ทางเดินรอบบ้านห่างจากรั้วเพียง 3 ฟุต ทำให้เดินค่อนข้างลำบาก เพราะที่พื้นเต็มไปด้วยกระถางต้นไม้
กิจวัตรประจำวัน อยู่ในพื้นที่ชั้น1 กินข้าว ดูทีวี รับแขก นั่งอ่านหนังสือ ถ้าเวลาแขกมาบ้านจริงๆ เจ้าของกระทู้ต้องไปหลบอยู่ในห้องนอนชั้น2
เพราะแขกมาบ้าน 4-5 คน ก็เต็มพื้นที่แบบสุดๆ แต่ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงโควิด งดรับแขก งดมาบ้าน
ทุกอย่างต้องใช้เวลาปรับตัว แต่บางอย่างที่เคยทำ อาจไม่ได้ทำ หรือไม่สะดวกเหมือนอยู่บ้านเรา
มีอยู่วันนึง ฝนตกตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น เจ้าของกระทู้นั่งอยู่ในพื้นที่ชั้น 1 นั่งดูทีวี เล่นมือถือ งีบหลับ กินข้าว กินขนม ออกไปทำกิจกรรมนอกตัวบ้านไม่ได้
ตกเย็นมารู้สึกปวดเมื่อย รู้สึกหงุดหงิด รู้สึกอึดอัด เดินไปตรงไหนก็ชนกำแพง
สำหรับเจ้าของกระทู้ บ้านที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่นี้ ไม่ได้คับแคบ แต่มันไม่ตอบโจทย์ กิจวัตรของเรา
ตัวเราไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ เพราะ สิ่งนั้นคือ ตัวตนของเรา