เรามีความคิดแบบนี้ผิดไหม

เรามีเรื่องกับที่บ้านคือ เราพาคนคุยมานอนที่บ้านเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน แล้วเราก็....... แล้วบังเอิญพ่อเปิดประตูมาเจอเราทั้งคู่พอดี พ่อก็โมโหมาก แต่เรากับแม่ก็ห้ามไว้ พี่เขาก็กราบขอขมาพ่อเราขอโทษพ่อเราไป ซึ่งเรารู้ตัวจะว่าเราทั้งคู่ผิด ผิดมากๆ แต่เราก็แค่คิดว่าเราโตแล้ว 20+แล้ว เราอาจจะเด็กในสายตาพ่อแม่เสมอแหละ พ่อเราก็ไม่ได้เอาเรื่องพี่เขาอะไร แค่ไล่กลับบ้านไป แล้วพ่อก็มาคุยกับเรา พ่อก็พูดว่าผิดหวังกับเรามาก เสียใจนู้นนั้นนี้ พ่อร้องไห้หนักมากๆ แต่เราดันรู้สึกเฉยๆ เราไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย เราได้แต่มองเขานิ่งๆไม่ได้พูด ไม่ได้ร้องไห้ตามหรืออะไร เราได้แต่มองเขาร้องไห้ แต่ตัวเรากลับว่างเปล่า เราก็นั่งเงียบไม่ได้พูดอะไร จนเขาเดินออกไป เราก็ยังเฉยๆ พร้อมรับทุกอย่าง เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมเรารู้สึกแบบนั้น เพราะเหตุการณ์ต่างๆในอดีตหรอ เรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า2ปีมานี้เราไม่ได้มีความรู้สึกรักพ่อเลย เราผิดมากไหมที่คิดแบบนี้