บ่นถึงอดีต😂😂

จำได้ว่าตอนเปิดร้านขายข้าวมันไก่วันแรกเมื่อ30ปีก่อน ตอนนั้นรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไมเราต้องมาเข็นรถเข็น มาจัดร้าน มาเก็บจาน มาเก็บร้าน ทำไมเราอายุ13ไม่ได้เล่นเหมือนเด็กทั่วๆไปนะ ถามตัวเองตลอด หนีออกจากบ้านก็3รอบเพราะมันไม่มีความสุขในวัยเด็กเลยจริงๆ

แต่มาถึงวันนี้วันที่เรียกว่าพอจะมีพร้อมทุกอย่างเลยโหยหาความเป็นเด็กในการใช้ชีวิตซื้อของเล่น อ่านหนังสือ เล่นเกม ไปในที่ๆตอนวัยรุ่นไม่มีโอกาสไปอย่างสยาม ทั้งๆที่บ้านห่างจากปทุมวันไม่ถึง8โล แต่ไม่มีตังจะไปเดินเที่ยว

พอวันที่พร้อม ก็ไปยืนกลางสยามมองดูเด็กวัยรุ่นเดินผ่านไปมาก็พบว่า เราแก่เกินจะมาเดินที่แห่งนี้ซะแล้ว😭😭ก็อิจฉาเพื่อนๆในวัยเดียวกันที่เค้าได้มีความทรงจำในวัยเด็กที่สนุกสนานผิดกับเราอย่างเทียบไม่ได้
จะโทษใครได้ละ สมัยนั้นบ้านก็จนจริงๆนินา🤣🤣
ทุกวันนี้อายุ43ละ แต่ใจยังเป็นเด็กอยู่เลย😅😅