พ่อเราป่วยเป็นโรคไตตั้งแต่เด็กเเต่ช่วงโควิดมานี้ทำให้พ่อเราไม่ได้ไปตรวจร่างกาย9เดือน ใน9เดือนนั้นระบบภายในร่างกายพ่อมีปัญหา เราไม่รู้เลย ไม่มีใครรู้เลย ในวันที่ขึ้นรถพยาบาลพ่อเรัยกหาแล้วจับมือเรามันเป็นอะไรที่กินใจที่สุด เราเสียพ่อยังไม่ถึง100วัน มันเสียใจมาก มันปวดหัวใจที่สุด ในวันที่มีเขาเราพยายามทำดีมาตลอดเพราะรู้ว่ายังไงต้องเสียเขาในสักวัน แต่ถึงเวลาจริงๆเรารู้สึกว่ามันไม่เคยพอ พวกเรามีกัน4คน เราชอบไปเที่ยวที่ต่างๆด้วยกัน ตอนนี้พอไม่มีเขา เราไม่อยากไปไหนเลยเราคิดถึงเขาอยากพาเขาไปด้วย มันไม่รู้จะพูดยังไง เราอายุ17เองมันเร็วไปเร็วไปมากๆ ทำไมทำไมต้องเป็นเรา เราจะทำยังไงดีมันคิดถึงไปหมดเลย
พ่อตาย