เเนะนำวิธีลืมคนที่เราเคยรักมากกกกกกหน่อยครับ ลืมเเบบตัดขาดเลย ต้องทำยังไงครับ

คือตอนเเรกเลยนะผมชอบผู้หญิงคนนึงเขาเป็นเด็กใหม่ในโรงเรียน คือเจอครั้งแรกก็ชอบเลยครับ ผมว่าเขาน่าจะรู้นะว่าผมชอบ(เเละเขาก็น่าจะรู้ว่ามีอีกหลายคนชอบเขา) เเต่เขามาอยู่เเค่ปีเดียวก็ต้องย้ายออกไป เออคือตอนนั้นก็ค่อยๆลืมละผ่านไปปีนึง แต่วันนั้นบังเอิญผมไปเจอเฟสเขาเเล้วดันไปกดเพิ่มเพื่อนอีก555 คือถ้าเขาไม่รับผมก็เข้าใจนะ เพราะมันก็ผ่านมาเกือบปีละเขาจะจำผมได้หรอ เพราะเราไม่ได้สนิทอะไรกันเลย เเต่ใครจะคิดเขาดันรับเเอดผม ผมโคตรดีใจอ่ะ5555 คือเเค่เป็นเพื่อนในเฟสกับคนที่เเอบชอบมาเป็นปีๆก็โคตรดีใจเเล้ว ตอนนั้นผมไปส่องเขาทุกวันเลย เขาเเชร์อะไรวะนั้นนี้ เขาทำอะไรบ้าง มีความสุขนะเเค่ทำเเค่นี้อ่ะ555(พิมพ์ไปยังยิ้มไปเลยตอนนี้) เออละวันนั้นผมโพสต์ลงเฟสว่า ลท. 55555 คือไม่ได้หวังเลยนะว่าเขาจะมากด เเต่เขาก็มากดจริงๆเว้ย น่าจะเป็นคนเเรกเลยมั้ง ผมเห็นผมทำไรไม่ถูกเลย กูจะทักดีไหมวะ กูทำไงดี5555 คิดอยู่นานมาก สุดท้ายเอาเว้ยไม่ตอบก็ไม่เป็นไร555 ถือว่าได้พยายามละ เออผมก็ทักไป เขาดันตอบอีก โอ้ยตายเเล้ว ตอนนั้นมีความสุขชิปหายเลยเอาจริง เขาจำชื่อผมได้ด้วยนะ ผมนี่พิมพ์ทียิ้มไม่หุบเลย(ตอนนี้ก็เหมือนกัน) ผมก็คุยกันไปเรื่อยๆ หลายปีอยู่นะ เเละก็สนิทกันสุดๆเลยตอนนั้น มีปัญหาอะไรก็ปรึกษากันตลอด เออผมลืมบอก ช่วงหลายปีนี้อ่ะเหมือนผมกับเขาเป็นเพื่อนรักกันมากกว่าอ่ะ เเต่ผมก็รู้สึกชอบเขาอยู่นะ เเต่มันไม่ได้อ่ะไม่ได้จริงๆที่จะบอกรักไป ผมกลัวผมกลัวอะไรสักอย่าง ไม่ได้กลัวอกหักนะ ผมว่าถ้าผมบอกรักไปเขาคงไม่ปฏิเสธหรอก เพราะผมว่าเขาก็รอผมบอกอยู่เหมือนกัน ผมว่าเขาคงรู้สึกบ้างเเหละเพื่อนอะไรจะมาคุยกันทุกวัน อาบน้ำ กินข้าว บอกกันตลอด บอกฝันดีทุกคืน ตื่นเช้ามาก็เป็นคนเเรกเสมอที่จะคุยด้วย เป็นเเบบนี้มาตลอด 3-4 ปี เรื่องนี้คงจะจบเเบบมีความสุขใช่ไหมถ้าผมเเค่บอกรักเขาไป มีวันนึงเว้ยผมเเบบรวบรวมความกล้าเลย วันนี้แหละผมจะขอเขาคบให้ได้ เเล้วผมก็พิมพ์ไป "เห้ย กูมีอะไรจะบอกอ่ะ สัญญากับกูได้ไหม ถ้ากูบอกไปจะไม่ปฏิเสธกู" เเล้วเขาก็ตอบมาว่า "ได้ทุกเรื่องเลยกูสัญญา" พอผมเห็นประโยคนี้ตอนนั้นผมน้ำตาคลอเลยนะ เเบบเอ้ย ไอ้เหี้ คือผมเเบบเอ้ยกูจะทำเหี้ ไรเนี่ย เเบบมีอะไรในหัวผมเต็มไปหมดอ่ะ ไอ้เหี้ นี่เพื่อนที่กูรักที่สุดนะเว้ย เพื่อนที่ผมเป็นห่วงเขาที่สุด เพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาที่ดีที่สุด คนที่คุยเเล้วรู้สึกสบายใจที่สุด คนที่ปลอบเก่งที่สุด คนที่ไม่เคยทำให้เราเบื่อเลยในทุกครั้งที่คุยกัน กูจะทำเหี้ อะไรเนี่ย ผมบอกเขาไม่ได้จริงๆ ผมเลยตอบเขาไปว่า "กูขอไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันเว้ย" ผมบอกได้เเค่นี้จริงๆ เเละจากนั้นผมกับเขาก็คุยกันน้อยลง ห่างกันไปเรื่อยๆ จนเป็นไม่ได้คุยกันเลยหลายเดือน เขาก็มีเเฟน ผมก็มีเเฟน เริ่มลืมๆกันไปบ้างเเล้ว เเล้ววันนึงเขากลับมา ตอนนั้นผมเลิกกับเเฟนเเล้วนะเขาก็เหมือนกัน เเต่การเจอกันครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะสำหรับผม ผมอยากลืมเขาสักที เเต่กลายเป็นว่าต้องมาเรียนห้องเดียวกันอีกครั้ง กูต้องทำตัวยังไงวะ เขาก็มาทักผมนะผมก็ตอบนิดๆหน่อยๆเเล้วก็ไป คือเป็นเเบบนี้มานี่ก็จะ 4 ปีละ เขาก็ดีกับผมตลอดนะ พยายามช่วยผมทุกเรื่อง เเต่ผมก็ยังเหี้ เหมือนเดิม พยายามออกห่างเขา ผมอยู่ใกล้เขาทีไรรู้สึกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก เหมือนผมกลัวตัวเองจะกลับไปรักเขาอีก เขาก็เหมือนเดิมตามไลค์รูปผม ไลค์โพสต์ที่ผมแชร์ เเต่ผมก็ทำเป็นมึนทุกครั้ง เขาทักมาก็ไม่อยากจะตอบ เเต่กับคนอื่นผมไม่เป็นเเบบนี้นะ ผมกลัวจริงๆกลัวจะกลับรักเขาอีก ก็จบเท่านี้เเหละครับตอนนี้ผมจะจบม.6 ละเขาก็เหมือนกัน เเต่ตอนนี้ไม่ได้เจอหน้ากันละเพราะด้วยสถานการณ์ตอนนี้ เขาก็ยังเหมือนเดิมทักมาถามอะไรนิดๆหน่อยๆ ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เพราะอยากลืมๆความรู้สึกที่เคยมีกับเขาสักที อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงจะคิดเเบบเดียวกับผม คือผมโคตรเห็นแก่ตัวเลยว่ะคิดถึงเเต่ตัวเอง ผู้หญิงดีๆเเบบนี้ยังไปเหี้ ใส่เขาอีก โง่ชิปหายเลย เอ้ย ผมจะทำยังไงดีครับถึงจะลืมเรื่องนี้ได้ ผมอยากได้ความสบายใจ ไม่ต้องมากังวลอะไรเกี่ยวกับเขาอีก จริงๆผมก็อยากให้เขาลืมๆผมไปเหมือนกัน