ฉันเป็นลูกคนเล็กเเต่ฉันกับไม่ได้ความรักจากเเม่เเละครอบครัวสักเท่าไหร่ เเม่รักเเต่พี่คนกลางรักพี่คนโตมากกว่าฉันอีก ฉันโตมาจนอายุ18ปี ก็ไม่เคยได้ของขวัญได้ของขวัญเลย เวลาอยากได้อะไรก็เก็บตังซื้อเองตลอดเเละเป็นตังที่ฉันทำงานมาด้วยน้ำพักน้ำเเรงของฉันเเต่วันนี้เเม่เเสดงออกเกินไปจนฉันน้อยใจสุดๆ ก็เลยพูดไปว่าเเม่รักเเต่มันไม่เคยรักหนูเลย เเทนที่เเม่จะปลอบฉันกลับกลายเป็นซ้ำเติมฉัน เเถมยังไล่ฉันอีกเเบบนี้ฉันควรจะทำอย่างไรทุกทีที่ฉันพูดมันก็กลายเป็นปัญหาที่ฉันตลอดตอนที่เเม่ไล่ฉันฉันเหมือนหัวใจสลายเพราะมันจุกจนพูดไม่ออก บางทีฉันก็อยากไปให้ไกลน่ะ เเต่ก็เป็นเพราะรักใง กับคนรักฉันต่อให้ฉันรักมานานเเค่ไหนมันก็ยังไม่เจ็บจนจุกเท่าที่เเม่คอยจะไล่ฉัน ฉันไม่รู้จะไปพูดกับใครฉันขอมาระบาย เห้อมันท้อสุดๆ ฉันทำอะไรต่อไม่ถูกเลยเเละก็พูดอะไรไม่ได้ ฉันไม่อยากจะพูดยังใงฉันก็ดูผิดอยู่ดีต่อให้อธิบายมัน เห้อเหนื่อย #มันเป็นพฤติกรรมเเบบนี้มาตลอดจนววันนี้ฉันไม่ไหวเเล้ว
เเม่ใครเคยรักลูกไม่เท่ากันไหม?