คือเราคุยกับแม่แล้วร้องไห้ตลอดเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดี

คือเราทะเลาะกับแม่บ่อยๆอะค่ะ แม่เราเป็นคนนิสัยค่อนข้างเด็ก ส่วนพ่อเราจะมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าแม่มากๆ เราอยู่กับตากับยายค่ะ พ่อแม่ไปทำงานต่างจังหวัดแต่ก็กลับมาหาเราบ่อยๆช่วงนี้เป็นช่วงโควิดค่ะ แล้วเราก็เรียนออนไลน์แล้วเราเครียดมากๆเลยค่ะ เราก็มาปรึกษาพ่อกับแม่บ้างตอนนี้เราอยู่ ม.2 ค่ะ เรามีความคิดเรื่องการต่อ ม.4 เราอยากไปเรียนที่กรุงเทพ(เราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ) เรามีเหตุผลที่เราอยากไปเรียนที่กรุงเทพนะคะ เพราะเราอยากเป็นนักร้องถ้าสมมติว่าเราเรียนที่กรุงเทพจะมีโอกาสในด้านพวกนี้มากกว่าเราก็เลยขอแม่ว่าเราอยากเรียนที่ กรุงเทพเพราะตอน ป.6 เราอยากเรียนกับเพื่อนในที่ๆหนึ่งไม่ใช่ในกรุงเทพนะคะ แต่ว่าแม่เราให้มาเรียนอีกที่ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากๆเลยค่ะเพราะเรายังอยากอยู่กับเพื่อนๆแต่แม่เราให้เรามาอีกที่หนึ่งและแม่ก็ให้คำสัญญาว่า ม.4 จะเรียนที่ไหนก็ได้ แต่สุดท้ายแม่ก็ผิดคำสัญญา มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะคะ ยังมีอีกหลายเรื่องที่แม่ไม่เคยเข้าใจเรา แม่ชอบใช้แระสบการณ์ตัวเองมากำหนดชีวิตเรา ทั้งที่ชีวิตเรา เราควรได้ใช้ชีวิตเองด้วยซ้ำ เรากล้าที่จะออกไปเจอโลกใหม่ๆ แต่แม่ก็จะเป็นคนที่ ห้ามเราตลอด เรารู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วง แต่ชีวิตนี้เราไม่เคยได้ใช้มันเองด้วยซ้ำ เราก็เลยอึดอัดทุกครั้งเวลาคุยกับแม่ เราร้องไห้ตลอด เมื่อกี้เราก็เพิ่งคุยกับแม่พอคุยเสร็จก็ร้องไห้ เป็นแบบนี้บ่อยๆ เราเป็นคนไม่ปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับใครเลยค่ะเพราะเราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงพูดจาแบบนับคำได้เลย เราไม่ปรึกษาใครเลยจริงๆแม่กระทั้ง เพื่อน ครอบครัว เราเคยคิดว่าความรู้สึกตัวเองเราควรจัดการตัวเองให้ได้ ไม่ต้องเอาพลังลบไปฝากไว้กับใคร แต่พอคิดดูแล้วเราก็อยากระบายให้ใครซักคนฟังเหมือนกัน เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตดีค่ะ


ใครมีคำแนะนำ แนะนำเราได้เลยค่ะ