รับสภาพตัวเองไม่ได้ครับ ยังยึดติดกับอดีตวนลูปอยู่ในหัว ผมควรทำยังไงดีครับ?

ยึดติดอดีตมากๆครับ พยายามทำใจยอมรับมันแต่ยังทำไม่ได้ครับผมไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ แต่ใจลึกๆผมยังอยากกลับไปเเก้ไขอดีตมากๆครับ ผมอายุ17ครับเป็นเด็กที่ค่อนข้างไม่เหมือนคนอื่นผมเกิดมาในสภาพครอบครัวที่ไม่พร้อม แต่อยากมีลูก ที่บ้านก่อนผมเกิดพ่อกับเเม่กำลังทำงานโรงงานครับเหมือนกำลังจะสร้างตัวแต่มีผมเร็วไป ทำให้วัยเด็กผมเป็นเด็กที่มีปัญหามากครับเพราะยายผมไม่ค่อยให้ออกจากบ้านตอนเด็กทำให้ผมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย และผมก็ไม่ชอบตรงนี้เอามากๆ ผมอยู่ในสภาพสังคมที่แย่มากครับ ในวัยเด็กที่โรงเรียนประฐมผมมักจะโดนเพื่อนหรือครูบูลลี่เพราะที่นั่นการบูลลี่จะถือเป็นเรื่องที่ไม่มีใครสนใจบูลลี่กันไปมาจนดูเหมือนเรื่องปกติเเถมครูชอบระบายอารมณ์กับนักเรียน แถมที่บ้านบางทีชอบระบายอารมณ์กับผมบางทีถึงขั้นทำร้ายร่างกายจนผมเป็นโรคซึมเศร้า ตอนเด็กๆช่วงประมาณป.1-ป.2ผมเคยคิดวางแผนชีวิตครับว่าอยากเรียนจบสูงๆมีงานดีมีลูกเล็กๆช่วงบั้นปลายก็ใช้ชีวิตคอยเลี้ยงหลานผมเป็นเด็กที่คิดบวกครับ พ่อผมหย่ากับเเม่ผมตอนอนุบาลครับแต่ผมก็ยังคิดบวกไม่ทิ้งการเรียนมีอยู่ช่วงหนึ่งผมอยากได้ของขวัญอยากได้อะไรจากเเม่มั่งครับแต่แม่ก็ไม่เคยให้อะไรผมเลยหลังจากเลิกกับพ่อ เเม่มีหนี้ก่อนหนึ่งครับเป็นเพียงก้อนหนี้แค่5หลัก ตอนประถมผมเคยถามแม่ว่าแม่ทำไมถึงไม่ใช้หนี้แม่ตอบเเค่ว่าอยากให้ผมเรียนสูงๆจะได้มาใช้หนี้แค่นี้ด้วยความที่ยังเด็กผมเลยเริ่มสงสัย ในที่สุดผมก็ได้เข้าใจว่าผมเป็นเเค่การลงทุนผมแทบช็อคเพราะตอนนั้นผมเเค่7-8ขวบ มันเป็นอะไรที่เกินกว่าที่เด็กคนนึงจะรับได้ผมไม่ซีเรียสกับเรื่องหนี้สินแต่ที่ผ่านมาผมแทบไม่มีความสุขผมไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยจนเข้าช่วงป.5-ป.6ยิ่งหนักขึ้นผมเจอเรื่องทั้งหมดที่ผมกล่าวมาเหมือนเดิม ทำให้ผมเป็นเด็กที่มีแผลในใจเยอะมากและอยากออกจากโรงเรียนตั้งแต่วันนั้น ได้แต่อยู่กับความรู้สึกแย่ๆหวังว่าจะตายไปให้พ้นๆซักวัน ตอนขึ้นม.ต้นผมย้ายโรงเรียนแต่ปัญหาเดิมมันก็เกิดซ้ำๆผมโดนทำร้ายทั้งร่างกายเเละจิตใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองผมเริ่มเรียนศิลปะป้องกันตัวจนตอนนั้นผมไม่โดนรังเเกอีกตอนนั้นผมเริ่มรู้สึกดีมากๆหลังจากที่ผมรู้สึกแย่มานาน ผมเริ่มมีเพื่อนผมเหมือนคนดังแต่ ผมเริ่มหลงระเลิงกับพลังอำนาจจนทำเรื่องอะไรที่มันเกินตัวทำให้หลายคนไม่ชอบผม แถมช่วงนั้นหมาที่ผมเลี้ยงไว้มันได้เสียไปครับผมรักหมาตัวนี้มากมันเหมือนแสงไฟนำทางชีวิตอันแสนเจ็บปวดของผมทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ ผมรู้สึกกดดันจนกลับมาซึมเศร้าอีกครั้ง ผมเริ่มเก็บกดจนมีปัญหาช่วงขึ้นม.ปลาย ผมคิดแค่ว่าอยากจะใช้ชีวิตไปวันๆจนกว่าจะตาย เพราะตลอดมาชีวิตผมมันเเทบไม่มีอะไรดี ผมเป็นโรคหลายบุคลิกและผมชอบทำอะไรไม่ค่อยคิดตอนอยู่ม.ปลายจนผมเริ่มรู้สึกไม่ดีกว่าเดิม จนผมเริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองผมหาข้อมูลอ่านหนังสือเยอะมากจนผมเริ่มสนใจด้านจิตวิทยา ผมอยากเป็นมนุษย์พลังบวก ผมคอยให้กำลังใจ คนในโลกโซเชียลและผมก็ทำได้ไม่เลว แต่ลึกๆผมก็ยังรู้ว่าผมไม่เหมือนเด็กคนอื่น และผมยังคงฝันร้ายกับอดีตที่ผ่านมาผมยังคงรู้สึกแย่กับมัน ผมพยายามมองมันเป็นบทเรียนแต่ด้วยเเผลในใจมันทำให้ผมมองเห็นเเต่อดีต ผมตัดสินใจออกเรียนหลังจากนั้นผมก็เริ่มจัดการกับอาการหลายบุคลิก ผมมองว่าสมัยนี้คนเน้นใช้ฝีมือกับความสามารถและประสบการณ์ในการหาเงิน เพราะคนส่วนใหญ่สมัยนี้มองว่าประสบการณ์มีค่ากว่าใบเกรด ผมอยากมีชีวิต ผมอยากมองไปข้างหน้า ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ผมเกลียดตัวเองที่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็กลับมาจุดเดิม ช่วยผมด้วยครับ ผมอยากได้คำแนะนำ อยากฟังประสปการณ์ ผมอยากรู้ว่าผมบกพร่องตรงไหนผมอยากที่จะผ่านมันไปให้ได้ครับ