สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่รักในการเรียนมาก ถึงแม้เราจะเรียนไม่เก่งก็เถอะ การที่มีพ่อแม่คอยซัพพอร์ตมันจะรู้สึกยังไงนะ เราไม่เคยได้รับความรู้สึกนั่นเลย เราต้องพยายามเองทุกอย่างในการเรียน ตั้งแต่อนุบาลพ่อแม่ไม่เคยสอนการบ้านเราเลย เราทำผิดทำถูกด้วยตัวเราเอง เราเป็นคนที่เข้าใจง่ายแล้วก็ลืมง่ายด้วย จนเราขึ้นประถมแม่ให้เราไปอยู่โรงเรียนที่ขาดแคลนครู เป็นโรงเรียนเล็กๆขยายโอกาส ซึ่งมันแย่มากๆ เราเรียนไปด้วยความไม่เข้าใจในแต่ละวัน แต่ก็ดีที่เจอเพื่อนที่คอยซัพพอร์ตกันและกันจนเราผ่านมันไปได้ เราสอบได้อันดับ1-2ในทุกๆปี แต่พ่อแม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย เราโครตเสียความรู้สึกในทุกๆเรื่องที่พ่อแม่ทำให้เรา มันแย่มากๆ เราพิมพ์ไว้แค่นี้ในช่วงม.ต้น
  ม.ปลาย พ่อกับแม่เราเลิกกัน แม่เราเป็นคนหัวร้อน ตะคอก ด่าเรา เราอยู่เฉยๆก็ด่า แถมบ้านไม่ห้องนอนให้เราด้วย เราไม่เคยมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพ่อแม่เขาไม่กั้นห้องให้เรา เราไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองเลย แม้กระทั่งเราทำการบ้านอยู่ แม่เดินมาปิดไฟเฉยเลย เราเถียงอะไรไม่ได้เลยนะ ถึงแม้เราจะบอกว่าเราทำการบ้านอยู่ก็เถอะ ไม่งั้นถ้าเราเถียงไปแม่จะด่าและก็บางครั้งลงมือทำร้ายร่างกายเรา จนเราได้ไปอยู่กับพ่อ แต่พอไปทำงานต่างจังหวัดปล่อยให้เราอยู่กับป้า ซึ่งเขาเปิดร้านหมูกระทะ เขาใช้งานเราหนักมากๆ เราเล่าให้พ่อฟัง พ่อไม่ปลอบไม่พอยังจะบอกเราว่าอย่าเล่าให้แกฟังอีก😭 ยังมีเรื่องราวแย่ๆของเราอีกมาดมายเลย


เราควรทำยังไงกับชีวิตดีค่ะ ใจจริงเราไม่เหลืออะไรแล้ว เราอยากตาย เราอยากตายแบบไม่เจ็บ ตายไปเลยอ่ะไม่อยากเจ็บอีกแล้ว มันแย่มากเลยชีวิตเรา😭