(ผมอาจเขียนไม่เข้าใจขอโทษด้วย)
คือพวกเค้ามักโทรหา คุณย่า
คือคุณย่า อายุก็ ปาไป 80จะ90อยู่แล้วคือ..ญาติพี่น้องมักชอบชวนไปพักที่บ้านคือโทรมาแล้วชวนตลอดมาบ้านไหมคิดถึงแล้วคือที่บ่านมีคนช่วยดูแลตลอดทำอะไรให้กินตลอดที่แรกผมก็ต้องดูคนเดียวถึงสองคนแล้วจนผมเกือบล้มป่วยกันเลยเพราะที่บ้านทำงานกันหมดแล้วสุดท้ายต้องโทรหาพ่อกับแม่ที่ ตจว ให้มาช่วยดูแลด้วย เบาแรงผมมากเพราะการรับมือ
ผู้สูงอายุฯ 2 เครียดมากผม จนเดือนกว่า อีกคนโทรชวนไปเที่ยวบ้านใหม่ของพวกเค้าแล้วคือคนที่มาดูแลได้ยินเค้าก็เครียดคิดมากคือแบบว่าอะไรมาดูแลแต่อยากไปอยู่กับคนอื่น
แล้วคือผมพูดว่ามีคนดูแลแล้วยังจะไปไหนอีก แล้วคือ คุณ ย่าสายตาแก
ก็ไม่ดีแล้วด้วยคือกินกับข้าวยังต้องเอามือคลำหาว่านี้คือไรแล้วต้องดม
แล้วคือ คุณย่าเค้าไม่ปลงเลย พยามจะไปที่นั้นไปเที่ยวไม่อยากอยู่บ้าน
คือ อายุก็เยอะให้ลูกหลานดูแลดีๆ
มักชอบตะวาดใส่ตลอดจนพ่อแม่ผมก็เครียดเหมือนกันแล้วมันดันมีเรื่องเงิน
เข้ามาอีกคุณย่าเป็นหลงขี้ลืมตลอด
คือตาให้ตัวไว้ทุกเดือนคือผมเป็นหลานเค้าให้ปกติแต่แค่เค้ามักชอบเอาเงินติดตัวแล้วเวลาอยู่บ้านคือได้ยินคำว่าเหลือคนติดตัว 100บาท
แล้วคือสุดท้ายเค้าโทรไปคุยกับป้าผมปกติแล้วเค้าพูดกับป้า(พี่สาวอา)
ว่าอ้นให้เงินแม่ทุกเดือนแล้วเงินหายไปไหนหมดแต่ไม่รู้นะว่าย่าไปพูดในเดือนไหนแต่คืออาสงสัยแต่ที่แน่
แม่ของผมเครียดคิดหนักคนเดียว
ผมพยามบอกว่าเอาแค่สงสัยแต่
ไม่พ่อกับแม่ผมแต่ผมก็คิดเครียด
หนักเพราะคำพูดเงิน ติดตัว100 บาท
แล้วมาคิดมาว่าจะหลับบ้านไม่อยู่แล้ว
แต่พ่อแม่ชอบกินเหล้าเหมือนกันทุกวันแล้วเย็นมากินเสร็จเมาได้ที่แม่มาบ่นคุณย่าว่า หนูก็ตายเพราะย่าทำให้หนูเครียด แล้วคือผมเป็นหลาน ก็เครียดเพราะแม่พูดแรงใส่ย่าแล้วคือ
ผมก็ไม่พูดไรมันทำให้ผมเครียดเยอะ
แล้วคุณย่าคิดมากอีกคนผมพยามไม่ให้แกคิดมากอะไรเยอะกลัวแกตอมใจพยามเท่าที่ทำบอกตลอดย่าคิดมากนะครับ แล้วคือคนชอบโทรชวนแกไปพักนอนที่บ้านไม่เห็นมาเอาแกไปสักทีมีแต่ให้แกไปหาพวกเค้าคืออะไรไม่รู้ควรมารับถ้าคิดพาไปเที่ยว แล้วคนช่วยดูแลได้ยินก็มีน้อยใจกันแต่ ย่า อายุเยอะแล้วถ้าคิดไปอยู่กับคนอื่นหรือเที้ยวที่ไหนแม่เค้าจะกลับไปบ้านเค้าเลย แล้วคือ ผมต้องมาดูแล เองอีก คือบางโทรมาแล้วชอบคิดว่าดูคนแก่สบาย คือไม่สบายเลยแรกเคยออกไปไหนได้จนเมื่อตอนเริ่มมีโควิด ปู่ก็ลืมล้มแล้วล้มอีกจนเดินไม่ได้แล้วผมมาดูแลก่อน2ปีเต็ม จนไม่ไหวเพราะแก่ดื้อมากผมเครียดเพราะต้องอยู่บ้านดูแลคนแก่ไปไหนไม่ได้แต่พ่อแม่ชอบบอกจะกลับบ้านตลอดคือไม่คิดเลยว่าคือผมต้องอยู่บ้าน แต่ อายุ20 ดูแล 2ปี
เพื่อนชวนเที่ยวก็ไปไม่ได้ไปไหนไม่ได้เลยไม่เจอเพื่อนเลย ผมต้องดูแลจนกว่าพวกท่านถึงอายุขัย
(ขอบคุณครับที่อ่านจบ)
คือสงสัยทำไมญาติชอบชวนไปพักค้างที่บ้าน
คือพวกเค้ามักโทรหา คุณย่า
คือคุณย่า อายุก็ ปาไป 80จะ90อยู่แล้วคือ..ญาติพี่น้องมักชอบชวนไปพักที่บ้านคือโทรมาแล้วชวนตลอดมาบ้านไหมคิดถึงแล้วคือที่บ่านมีคนช่วยดูแลตลอดทำอะไรให้กินตลอดที่แรกผมก็ต้องดูคนเดียวถึงสองคนแล้วจนผมเกือบล้มป่วยกันเลยเพราะที่บ้านทำงานกันหมดแล้วสุดท้ายต้องโทรหาพ่อกับแม่ที่ ตจว ให้มาช่วยดูแลด้วย เบาแรงผมมากเพราะการรับมือ
ผู้สูงอายุฯ 2 เครียดมากผม จนเดือนกว่า อีกคนโทรชวนไปเที่ยวบ้านใหม่ของพวกเค้าแล้วคือคนที่มาดูแลได้ยินเค้าก็เครียดคิดมากคือแบบว่าอะไรมาดูแลแต่อยากไปอยู่กับคนอื่น
แล้วคือผมพูดว่ามีคนดูแลแล้วยังจะไปไหนอีก แล้วคือ คุณ ย่าสายตาแก
ก็ไม่ดีแล้วด้วยคือกินกับข้าวยังต้องเอามือคลำหาว่านี้คือไรแล้วต้องดม
แล้วคือ คุณย่าเค้าไม่ปลงเลย พยามจะไปที่นั้นไปเที่ยวไม่อยากอยู่บ้าน
คือ อายุก็เยอะให้ลูกหลานดูแลดีๆ
มักชอบตะวาดใส่ตลอดจนพ่อแม่ผมก็เครียดเหมือนกันแล้วมันดันมีเรื่องเงิน
เข้ามาอีกคุณย่าเป็นหลงขี้ลืมตลอด
คือตาให้ตัวไว้ทุกเดือนคือผมเป็นหลานเค้าให้ปกติแต่แค่เค้ามักชอบเอาเงินติดตัวแล้วเวลาอยู่บ้านคือได้ยินคำว่าเหลือคนติดตัว 100บาท
แล้วคือสุดท้ายเค้าโทรไปคุยกับป้าผมปกติแล้วเค้าพูดกับป้า(พี่สาวอา)
ว่าอ้นให้เงินแม่ทุกเดือนแล้วเงินหายไปไหนหมดแต่ไม่รู้นะว่าย่าไปพูดในเดือนไหนแต่คืออาสงสัยแต่ที่แน่
แม่ของผมเครียดคิดหนักคนเดียว
ผมพยามบอกว่าเอาแค่สงสัยแต่
ไม่พ่อกับแม่ผมแต่ผมก็คิดเครียด
หนักเพราะคำพูดเงิน ติดตัว100 บาท
แล้วมาคิดมาว่าจะหลับบ้านไม่อยู่แล้ว
แต่พ่อแม่ชอบกินเหล้าเหมือนกันทุกวันแล้วเย็นมากินเสร็จเมาได้ที่แม่มาบ่นคุณย่าว่า หนูก็ตายเพราะย่าทำให้หนูเครียด แล้วคือผมเป็นหลาน ก็เครียดเพราะแม่พูดแรงใส่ย่าแล้วคือ
ผมก็ไม่พูดไรมันทำให้ผมเครียดเยอะ
แล้วคุณย่าคิดมากอีกคนผมพยามไม่ให้แกคิดมากอะไรเยอะกลัวแกตอมใจพยามเท่าที่ทำบอกตลอดย่าคิดมากนะครับ แล้วคือคนชอบโทรชวนแกไปพักนอนที่บ้านไม่เห็นมาเอาแกไปสักทีมีแต่ให้แกไปหาพวกเค้าคืออะไรไม่รู้ควรมารับถ้าคิดพาไปเที่ยว แล้วคนช่วยดูแลได้ยินก็มีน้อยใจกันแต่ ย่า อายุเยอะแล้วถ้าคิดไปอยู่กับคนอื่นหรือเที้ยวที่ไหนแม่เค้าจะกลับไปบ้านเค้าเลย แล้วคือ ผมต้องมาดูแล เองอีก คือบางโทรมาแล้วชอบคิดว่าดูคนแก่สบาย คือไม่สบายเลยแรกเคยออกไปไหนได้จนเมื่อตอนเริ่มมีโควิด ปู่ก็ลืมล้มแล้วล้มอีกจนเดินไม่ได้แล้วผมมาดูแลก่อน2ปีเต็ม จนไม่ไหวเพราะแก่ดื้อมากผมเครียดเพราะต้องอยู่บ้านดูแลคนแก่ไปไหนไม่ได้แต่พ่อแม่ชอบบอกจะกลับบ้านตลอดคือไม่คิดเลยว่าคือผมต้องอยู่บ้าน แต่ อายุ20 ดูแล 2ปี
เพื่อนชวนเที่ยวก็ไปไม่ได้ไปไหนไม่ได้เลยไม่เจอเพื่อนเลย ผมต้องดูแลจนกว่าพวกท่านถึงอายุขัย
(ขอบคุณครับที่อ่านจบ)