สวัสดีค่ะ คือเราอะเครียดและก็สับสนกับตัวเองมากมันแบบ มันเป็นนานแล้วอะค่ะ
คือเราเป็นเด็กที่มีปมเลยแหละ ตอนเด็กๆแม่เรามีปัญหากับคนในครอบครัวเรื่องเงิน ทำให้เรารู้สึกแย่รู้สึกผิด รู้สึกผิดหวังเราก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราเศร้าขนาดนั้นหรืออาจจะเป็นเพราะเราผิดหวังที่แม่ทำแบบนั้น เราเป็นคนที่รักแม่มากๆแล้วก็เชื่อมั่นในตัวแม่มากๆคนนึงเลย พอเจอแบบนี้เราพลอยรู้สึกผิดต่อคนในครอบครัวไปด้วย แล้วก็ยังมีลุงที่คอยพูดให้เรารู้สึกแย่ ยกตัวอย่างเช่น มีวันนึงเราคุยกับพี่คนนึงเรื่องเรียนต่อม.1 พี่เค้าก็บอกกับเราว่าแบบ ยังไงเราก็ทำได้อยู่แล้ว เราเก่งอยู่แล้วนะ คือแบบพี่เค้าพูดดีมากเป็นพี่ที่เอ็นดูเรามาก แต่ลุงเรากลับบอกว่า 'ก็บ้านมันจนมันก็ต้องเรียนเก่งเป็นธรรมดา ' คือเราได้ยินปุ๊บคือเรารู้สึกแย่มากอะ คือปกติเราก็รู้สึกแย่มากพอแล้วอะพอลุงพูดแบบนี้มันเหมือนกับยิ่งสุมไฟให้กองใหญ่ขึ้น ตามตรงแล้วครอบครัวเราก็ไม่ได้ฐานะดีอะไรจริงๆแต่มันก็รู้สึกแย่อยู่ดี ไม่ใช่แค่นั้นนะลุงยังปฏิบัติกับเราพูดกับเราเหมือนเราเป็นแค่ลูกคนใช้ที่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับเจ้านายทั้งๆที่เราเป็นคนในครอบครัวอะ ช่วงนั้นเราเฟลมากเรารู้สึกสำเหนียกตัวเองว่าเป็นแค่คนขออาศัยตลอดเราไม่เคยรู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว เราหลบหน้าทุกคนเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ เราใช้ชีวิตอยู่กับความเศร้ามาเพียงลำพังตั้งแต่เด็กส่งผลให้เราชินกับการร้องไห้ ปีสองปีถัดมาเราย้ายออกจากบ้านหลังนั้นแต่เหมือนนิสัยเดิมมันจะยังอยู่ เราตั้งหาเวลาวันละชั่วโมงสองชั่วโมงมานั่งร้องไห้(เหมือนเรามีอาการยำ้คิดยำ้ทำโดยไม่รู้ตัว)เราเป็นแบบนั้นนานมากๆรวมถึงตอนนี้ด้วย
แต่ก่อนเราเป็นเด็กที่ยิ้มร่าเริงหัวเราะและมีผู้ใหญ่เอ็นดูเรามากเลยค่ะ มีแต่คนบอกว่าเราพูดเก่งคิดเก่ง แต่พอเจอเรื่องแบบนี้ไปนานๆความรู้สึกสะสมไปนานๆโดยที่ไม่ได้รับการช่วยเหลืออะไรมันทำให้อยู่เด็กคนนั้นก็หายจากเราไปเลย คนรอบตัวเราก็รับรู้หมดเลยแต่พวกเขาไม่ทำอะไร ไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งสิ้น มีแต่พูดบ้างว่า แต่ก่อนเราเคยเป็นเด็กที่ร่าเริงและดี๊ดแต่ตอนนี้… เพราะแบบนั้นทำให้เราสร้างความคิดที่เป็นเหมือนอีกตัวตนนึงที่รู้กันว่าเพื่อนในจินตนาการนัานแหละ เวลาเรารู้สึกแย่เราจะมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอเค้าจะปลอบเราประจำ แต่สักพักเค้าก็เริ่มหายไปโดยที่ไม่รู้ตัว เราไม่สามารถมีสมาธิกลับมา
สร้างเค้า(เพื่อนในจินตานาการ)ได้อีก เรารู้สึกว่าเราแปลกไป เราเหมือนมีอีกความคิดนึงเป็นความคิดแบบที่เหมือนกับไซโคพาสหน่อยๆคือเรารู้ว่าเราอยากลองฆ่าคนดูแบบที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน อยากให้มีสถานที่ที่เราจะได้ลองฆ่าคนอะไรแบบนี้ค่ะ หรือแบบทีเราก็รู้สึกว่าเราอยากเห็นคนที่เราชอบหรือใครที่น่ารักๆถูกทำให้เจ็บปวด(เหมือนกับซาดิสหน่อยค่ะ)แต่ว่าความรู้สึกนี้ก็เป็นเพียงแค่ความคิดเรารู้ว่าไม่ควรทำ(แต่ถ้าทำได้เราก็อยากลองดู) ด้วยการที่เรามีความคิดแบบนี้อยู่ในช่วนเวลาปัจจุบัน เราก็ไม่สามารถโฟกัสกับเรื่องธรรดาได้เลยทั้งๆที่ปกติเราทำได้ แค่การนั่งทบทวนตัวเองว่ารู้สึกยังไงทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เรายังทำไม่ได้เลย มันเหมือนกับว่ามีอะไรมาปิดกั้นความคิดนั้นให้เราไม่ไปโฟกัสไม่ไปคิดถึง แต่นั่นเป็นสิ่งที่เราค้างคาใจมากความทรงจำอื่นๆของเราก็เหมือนจะแย่ลงๆมันกายเป็นแค่คำพูดที่บรรยายลักษณะเราไม่เห็นภาพที่เคลื่อนไหว เห็นแต่ภาพเก่าๆภาพเหมือนฟิมล์สมัยก่อนเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเห็นเป็นแบบนั้น แต่บางอย่างเราก็เห็นเป็นปกติ แต่ช่วงนี้จะเห็นแต่ความทรงจำแบบภาพเก่าที่ฉายให้เห็นตัวเราทั้งๆที่เราควรจะมองเห็นในมุมบุลคลที่หนึ่ง เราว่าเราแปลกมาก เราคิดว่าเราไปเอง แต่ความรู้สึกนี้ไปๆมาๆหลายครั้ง เราสับสนแต่เราไม่รู้เราเป็นอะไร แต่เราค่อยข้างมั่นใจว่าเราแปลกๆ เราไม่รู้ว่าเราแค่หลอกตัวเองรึเปล่าว่าเราคิดแบบนั้น แต่อีกความรู้สึกนึงมันก็รู้สึกจริงๆ จนตอนนี้เราแยกความรู้สึกตลจริงๆของเรากับความรู้สึกที่น่าจะถูกสร้างขึ้นมาไม่ออกด้วยซำ้ แต่พอเราคิดจะไปหาจิตแพทย์กลับกลายเป็นว่าเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่พอล้มเลิกความคิดเราก็กลับมาเป็นอีก มันจะสลับกันแบบนี้อยู่เรื่อยๆโดยที่เราแยกความรู้สึกของเราไม่ออกและเราไม่สามารถโฟกัสความรู้สึกตัวเองได้เช้นกัน เราลองพยายามคุยกับตัวเองแต่มันก็ไม่ได้คำตอบ ความคิดเรามีแต่พยายามจะให้เราไม่มีสมาธิเลยค่ะ เราแค่คิดไปเองรึเปล่าคะ
เราว่าเรามีความคิดแบบแปลกๆเหมือนเรามีหลายตัวตนเลยค่ะ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือแค่เครียดและสับสนรึเปล่า
คือเราเป็นเด็กที่มีปมเลยแหละ ตอนเด็กๆแม่เรามีปัญหากับคนในครอบครัวเรื่องเงิน ทำให้เรารู้สึกแย่รู้สึกผิด รู้สึกผิดหวังเราก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราเศร้าขนาดนั้นหรืออาจจะเป็นเพราะเราผิดหวังที่แม่ทำแบบนั้น เราเป็นคนที่รักแม่มากๆแล้วก็เชื่อมั่นในตัวแม่มากๆคนนึงเลย พอเจอแบบนี้เราพลอยรู้สึกผิดต่อคนในครอบครัวไปด้วย แล้วก็ยังมีลุงที่คอยพูดให้เรารู้สึกแย่ ยกตัวอย่างเช่น มีวันนึงเราคุยกับพี่คนนึงเรื่องเรียนต่อม.1 พี่เค้าก็บอกกับเราว่าแบบ ยังไงเราก็ทำได้อยู่แล้ว เราเก่งอยู่แล้วนะ คือแบบพี่เค้าพูดดีมากเป็นพี่ที่เอ็นดูเรามาก แต่ลุงเรากลับบอกว่า 'ก็บ้านมันจนมันก็ต้องเรียนเก่งเป็นธรรมดา ' คือเราได้ยินปุ๊บคือเรารู้สึกแย่มากอะ คือปกติเราก็รู้สึกแย่มากพอแล้วอะพอลุงพูดแบบนี้มันเหมือนกับยิ่งสุมไฟให้กองใหญ่ขึ้น ตามตรงแล้วครอบครัวเราก็ไม่ได้ฐานะดีอะไรจริงๆแต่มันก็รู้สึกแย่อยู่ดี ไม่ใช่แค่นั้นนะลุงยังปฏิบัติกับเราพูดกับเราเหมือนเราเป็นแค่ลูกคนใช้ที่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับเจ้านายทั้งๆที่เราเป็นคนในครอบครัวอะ ช่วงนั้นเราเฟลมากเรารู้สึกสำเหนียกตัวเองว่าเป็นแค่คนขออาศัยตลอดเราไม่เคยรู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว เราหลบหน้าทุกคนเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ เราใช้ชีวิตอยู่กับความเศร้ามาเพียงลำพังตั้งแต่เด็กส่งผลให้เราชินกับการร้องไห้ ปีสองปีถัดมาเราย้ายออกจากบ้านหลังนั้นแต่เหมือนนิสัยเดิมมันจะยังอยู่ เราตั้งหาเวลาวันละชั่วโมงสองชั่วโมงมานั่งร้องไห้(เหมือนเรามีอาการยำ้คิดยำ้ทำโดยไม่รู้ตัว)เราเป็นแบบนั้นนานมากๆรวมถึงตอนนี้ด้วย
แต่ก่อนเราเป็นเด็กที่ยิ้มร่าเริงหัวเราะและมีผู้ใหญ่เอ็นดูเรามากเลยค่ะ มีแต่คนบอกว่าเราพูดเก่งคิดเก่ง แต่พอเจอเรื่องแบบนี้ไปนานๆความรู้สึกสะสมไปนานๆโดยที่ไม่ได้รับการช่วยเหลืออะไรมันทำให้อยู่เด็กคนนั้นก็หายจากเราไปเลย คนรอบตัวเราก็รับรู้หมดเลยแต่พวกเขาไม่ทำอะไร ไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งสิ้น มีแต่พูดบ้างว่า แต่ก่อนเราเคยเป็นเด็กที่ร่าเริงและดี๊ดแต่ตอนนี้… เพราะแบบนั้นทำให้เราสร้างความคิดที่เป็นเหมือนอีกตัวตนนึงที่รู้กันว่าเพื่อนในจินตนาการนัานแหละ เวลาเรารู้สึกแย่เราจะมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอเค้าจะปลอบเราประจำ แต่สักพักเค้าก็เริ่มหายไปโดยที่ไม่รู้ตัว เราไม่สามารถมีสมาธิกลับมา
สร้างเค้า(เพื่อนในจินตานาการ)ได้อีก เรารู้สึกว่าเราแปลกไป เราเหมือนมีอีกความคิดนึงเป็นความคิดแบบที่เหมือนกับไซโคพาสหน่อยๆคือเรารู้ว่าเราอยากลองฆ่าคนดูแบบที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน อยากให้มีสถานที่ที่เราจะได้ลองฆ่าคนอะไรแบบนี้ค่ะ หรือแบบทีเราก็รู้สึกว่าเราอยากเห็นคนที่เราชอบหรือใครที่น่ารักๆถูกทำให้เจ็บปวด(เหมือนกับซาดิสหน่อยค่ะ)แต่ว่าความรู้สึกนี้ก็เป็นเพียงแค่ความคิดเรารู้ว่าไม่ควรทำ(แต่ถ้าทำได้เราก็อยากลองดู) ด้วยการที่เรามีความคิดแบบนี้อยู่ในช่วนเวลาปัจจุบัน เราก็ไม่สามารถโฟกัสกับเรื่องธรรดาได้เลยทั้งๆที่ปกติเราทำได้ แค่การนั่งทบทวนตัวเองว่ารู้สึกยังไงทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เรายังทำไม่ได้เลย มันเหมือนกับว่ามีอะไรมาปิดกั้นความคิดนั้นให้เราไม่ไปโฟกัสไม่ไปคิดถึง แต่นั่นเป็นสิ่งที่เราค้างคาใจมากความทรงจำอื่นๆของเราก็เหมือนจะแย่ลงๆมันกายเป็นแค่คำพูดที่บรรยายลักษณะเราไม่เห็นภาพที่เคลื่อนไหว เห็นแต่ภาพเก่าๆภาพเหมือนฟิมล์สมัยก่อนเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเห็นเป็นแบบนั้น แต่บางอย่างเราก็เห็นเป็นปกติ แต่ช่วงนี้จะเห็นแต่ความทรงจำแบบภาพเก่าที่ฉายให้เห็นตัวเราทั้งๆที่เราควรจะมองเห็นในมุมบุลคลที่หนึ่ง เราว่าเราแปลกมาก เราคิดว่าเราไปเอง แต่ความรู้สึกนี้ไปๆมาๆหลายครั้ง เราสับสนแต่เราไม่รู้เราเป็นอะไร แต่เราค่อยข้างมั่นใจว่าเราแปลกๆ เราไม่รู้ว่าเราแค่หลอกตัวเองรึเปล่าว่าเราคิดแบบนั้น แต่อีกความรู้สึกนึงมันก็รู้สึกจริงๆ จนตอนนี้เราแยกความรู้สึกตลจริงๆของเรากับความรู้สึกที่น่าจะถูกสร้างขึ้นมาไม่ออกด้วยซำ้ แต่พอเราคิดจะไปหาจิตแพทย์กลับกลายเป็นว่าเราไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่พอล้มเลิกความคิดเราก็กลับมาเป็นอีก มันจะสลับกันแบบนี้อยู่เรื่อยๆโดยที่เราแยกความรู้สึกของเราไม่ออกและเราไม่สามารถโฟกัสความรู้สึกตัวเองได้เช้นกัน เราลองพยายามคุยกับตัวเองแต่มันก็ไม่ได้คำตอบ ความคิดเรามีแต่พยายามจะให้เราไม่มีสมาธิเลยค่ะ เราแค่คิดไปเองรึเปล่าคะ