คือผมขับรถกลับบ้านและทางกลับบ้านเป็นทางมืดและเปลี่ยวและหมวกกันน็อคของผมมีชิลหมวกสีดำสนิทผมขับมาด้วยความเร็ว60-70 และน้องหมานอนอยู่ข้างถนนเกือบกลางถนนและผมไม่ทันสังเกตุเหยียบไปที่คอของน้องอย่างจังพอผมรู้ว่าผมเหยียบใส่น้องผมรีบกลับรถไปดูผมเห็นน้องนอนนิ่งแต่ยังหานใจเบาๆ ผมเลยบอกกับน้องว่าขอโทษผมไม่เห็นจริงๆและผมขอให้น้องอโหสิกรรมให้ตอนนี้ผมเครียดมากๆไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยเหมือนมีตราบาปติดตัวอยู่ตลอดเวลา