ก่อนอื่นนะครับผมเป็นเด็กมหาลัยปี 1 ที่ถูกเลี้ยงดูโดยปู่กับย่าครับ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มาล้วนมาจากปู่กับย่าทั้งสิ้น แต่ผมไม่ได้เกลียดพ่อนะครับ แต่ปัญหาหลัก ๆ คือ ผมไม่ได้มีรายได้เป็นของตัวเองขนาดนั้น เพราะค่าเทอมปู่กับย่าผมจ่ายก็จริงแต่ค่าไฟกับค่ากินผมก็ต้องหาเองจากการทำงานพิเศษต่อเดือนก็พอจะประทังชีวิตไปแบบเดือนทบเดือน แต่พ่อของผมนอกจากจะไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันก็มาขอเงินผม คือถ้าผมมีรายได้ผมก็อยากให้แต่นี่ผมก็มีความจำเป็นต้องใช้เหมือนกัน แล้วมาขอที 200-300 แต่ขอถี่ๆ แบบวันนี้ 300 พรุ่งนี้ 500 เอาไปเล่นพนันออนไลน์ พอได้กลับมาก็มาคืนผม แต่พอคืนมาก็มาขอใหม่วนไปแล้วก็ขอใหม่มากกว่าที่คืน ล่าสุดก็เอาเงินที่ได้มาไปให้น้องชายต่างแม่ (พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่เด็ก พ่อผมแต่งงานใหม่และมีลูกกับคนใหม่แล้วเป็นน้องอายุ 9 ขวบซึ่งปัจจุบันพ่อผมก็แยกกันอยู่กับแม่ใหม่แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันบ้าง) 3000 บาทครับ แล้วก็เอามาให้ผม 1000 แต่วันรุ่งขึ้นมาขอเงินผมไป 800 บอกว่าเอาไปให้น้องแล้วเงินนี้จะเอาไปซื้อเสื้อใหม่ (เสื้อแบรนด์ครับ) ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันบาปหรือเปล่า แต่คือผมโกรธมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับพ่อไปนะครับ ปกติผมไม่เคยใส่อารมณ์กับพ่อเลยซักครั้ง แต่ผมแอบน้อยใจว่าทำไมพ่อไม่เอาตังที่จะให้น้องมาจัดการของของตัวเอง ไม่พอยังจะมาเบียดเงินผมทั้งที่ผมก็แทบจะไม่มี หรือพ่อคิดไม่ได้หรือครับว่าผมก็ต้องเหนื่อยหางานเพื่อประทังชีวิตตัวเองไปวัน ๆ ในขณะที่ตัวของพ่อผมก็แทบจะไม่ทำอะไรเลย ข้าวปลาอาหารต่าง ๆ ค่าโทรศัพท์ค่าไฟค่าน้ำปู่ผมก็เป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด พอผมบอกไม่มีพ่อก็จะหายไปซักพักแล้วก็กลับมาขอใหม่อ้างความจำเป็นนู่นนี่นั่น ผมก็รู้สึกผิดซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ไม่เพียงเท่านั้นยังเหมือนว่าพ่อผมจะไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดด้วยเหมือนกัน ผมสงสัยว่าอายุพ่อก็จะเหยียบ 50 แล้ว ทำไมพ่อถึงคิดไม่ได้ครับ ปากพ่อบอกไม่อยากให้ผมเครียดกับการเรียน แต่ดูสิ่งที่พ่อทำสิครับ ถ้าปู่กับย่าตายไปใครจะค้ำจุนครอบครัวต่อก็ต้องเป็นผมที่ต้องพยายามหาเงินมาจุนเจือครอบครัวตัวเองต่อไป ไหนจะหนี้สินต่าง ๆ อีก ผมคิดแบบนี้ผมผิดไหมครับ ขอโทษนะครับถ้ามันเหมือนจะเป็นการระบายไปด้วย คือมันเป็นความรู้สึกสับสนตั้งแต่ตอนผมอยู่ ม.4 แล้วครับที่พ่อเริ่มมาขอเงิน ขอโทษนะครับ