สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าความอัดอั้นใจของผมที่มีต่อครอบครัวครับ
เริ่มที่บ้านผมมีลูกอยู่2คนครับมีพี่ชายกับผม ตัวผมเองตอนนี้อายุ21ปีครับผมต้องพึงพาตัวเองตั้งแต่15ทำงานพาสไทม์ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรครับจนเริ่มโตขึ้นมาผมเริ่มคิดว่าทำไมผมกับพี่ชายถึงไม่ได้รับอะไรที่เท่ากัน เช่น
-วันเกิดพี่ชายผมที่บ้านจะจัดให้ทุกๆปีไม่เคยขาด แต่กับผมเค้าเลิกจัดงานวันเกิดตั้งแต่13 ถ้าจะจัดต้องจัดเองออกเงินเองผมเคยถามเหตุผลว่าทำมั้ยถ้าไม่จัดให้ผมแม่ก็เอาแต่บอกว่าไม่มีเงินทุกปีเลย แล้วยังเอาเรื่องนี้มาพูดขำๆกัน
-เวลาผมไปทำงานกลับมาเค้าไม่เคยถามผมเลยว่าเหนื่อยมั้ย แต่กลับพี่ชายเค้าโทรหาทุกวันถามความเป็นไป เค้าให้เหตุผลว่าผมอยู่กับเค้าทุกวันจะถามทำไม
บ้านผมเป็นบ้านคนจนครับเดือนนึงผมทำงานด้วยเรียนด้วยได้เงินเดือน3000ผมต้องผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองและที่บ้างครับเคยมีครั้งนึงที่บ้านไม่มีเงินเลยครับผมเหลือเงินอยู่300ผมเลยเอาให้แม่ไว้200เพราะให้เอาไว้ซื้อกับข้าวกินกันและ100ผมต้องใช้อีก2วันเงินเดือนถึงจะได้แต่พี่ชายผมเค้าได้เงินเดือนหมื่นกว่าแต่เค้าไม่เคยให้ที่บ้านเลย เข้าใจครับว่าเค้าออกไปอยู่กับแฟนมันมีค่าใช้จ่ายแต่เค้าไม่เคยนึกถึงที่บ้านเลยครับอะไรมาใหม่เค้าอยากได้ก็ซื้อครับ
ผมไม่เคยเข้าใจเลยครับว่าทำไมแม่กับพ่อถึงรักพี่มากทั้งๆที่พวกเค้าอยากกินอะไรผมจะหามาให้เค้ากินตลอดแต่กับพี่ชายkfcชุด200กว่าบาทเค้ามาว่าผมเห็นแก่ตัวทำไมไม่ช่วยออกเลยเวลาพวกเค้าอยู่ด้วยกันมันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้เลยครับผมเหมือนต้องค่อยเดินตามหลังพวกเค้าตลอดเลยพี่ชายผมจะถูกนึกถึงเป็นอย่างแรกส่วนผมจะถูกนึกถึงตอนนี้มีปัญหาครับ
ผมเปิดใจคุยกับที่บ้านหลายครั้งมากๆครับแต่ผลที่ผมได้แค่โดนด่ากลับมาตลอดเลยครับกลายเป็นว่าผมที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรพอถามหาในสิ่งที่ควรได้ก็กลายเป็นเรื่องผิด ผมคิดมาตลอดครับว่าการที่ผมทำดีกับพวกเค้ามากๆเค้าต้องรักผมมากขึ้นแต่ไม่เลยครับ
ล่าสุดพี่ชายกลับมาอยู่บ้าน เค้าเริ่มมาทำลาย safe zone ขนาด 6x3 ของผมลง(ห้องนอนผม) พ่อกับแม่ดีใจมากครับที่เค้ากลับมาอยู่บ้าน ตลอด3เดือนที่ผ่านมาผมสภาพจิตใจแย่มากครับ ผมเกลียดพี่ชายมากๆ เค้าไม่เคยนึกถึงคนในบ้านไม่เคยพูดจาดีๆกับแม่ไม่เคยเป็นห่วงพ่อ ทำไมคนแบบนี้ถึงได้รักความรักครับทำไมไม่ใช่ผมที่ได้ความรักตรงนั้น
แม่ชอบบอกครับว่าส่งที่ผมทำมันดีแล้วเป็นที่พึ่งพาได้ แล้วผมละครับผมพึ่งพาใครได้บ้าง ผมเคยคิดอยากจะว่าพวกเค้าแรงๆเอาให้ร้องไห้ไปเลยเค้าจะได้รู้เวลาผมเจ็บมันเป็นยังไง แล้วล่าสุดผมได้ไปพบหมดตรวจสุขภาพจริงผลออกมาว่า ผมเป็นซึมเศร้ากับวิตกกังวล มา2ปีแล้ว ซึ่งตัวผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นผมก็เลยบอกกับที่บ้านแต่สิ่งที่พี่ชายพูดกับผมคือ "ทำไมต้องแสดงด้วยแค่นี้พ่อแม่ก็ไม่รักอยู่แล้ว" 55555พูดมาได้ไงว่ะ
นี่ก็เป็นส่วนนึกกับเรื่องที่ผมเจอครับถ้าให้เล่ามากกว่านี้ผมคงทนมันไม่ไหวครับ ถ้าพี่ๆอ่านมาถึงตรงนี้แล้วขอบคุณนะครับที่รับฟังเรื่องในใจของผม
คำถามคือผมควรทำยังไงดีครับผมเคยคิดอยากออกมาอยู่ด้วยตัวเองแต่ด้วยที่ต้องใช้เงินมากเลยยังออกมาไม่ได้ครับ
จริงหรอครับที่พ่อแม่สามารถรักลูกเท่ากันได้
เริ่มที่บ้านผมมีลูกอยู่2คนครับมีพี่ชายกับผม ตัวผมเองตอนนี้อายุ21ปีครับผมต้องพึงพาตัวเองตั้งแต่15ทำงานพาสไทม์ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรครับจนเริ่มโตขึ้นมาผมเริ่มคิดว่าทำไมผมกับพี่ชายถึงไม่ได้รับอะไรที่เท่ากัน เช่น
-วันเกิดพี่ชายผมที่บ้านจะจัดให้ทุกๆปีไม่เคยขาด แต่กับผมเค้าเลิกจัดงานวันเกิดตั้งแต่13 ถ้าจะจัดต้องจัดเองออกเงินเองผมเคยถามเหตุผลว่าทำมั้ยถ้าไม่จัดให้ผมแม่ก็เอาแต่บอกว่าไม่มีเงินทุกปีเลย แล้วยังเอาเรื่องนี้มาพูดขำๆกัน
-เวลาผมไปทำงานกลับมาเค้าไม่เคยถามผมเลยว่าเหนื่อยมั้ย แต่กลับพี่ชายเค้าโทรหาทุกวันถามความเป็นไป เค้าให้เหตุผลว่าผมอยู่กับเค้าทุกวันจะถามทำไม
บ้านผมเป็นบ้านคนจนครับเดือนนึงผมทำงานด้วยเรียนด้วยได้เงินเดือน3000ผมต้องผิดชอบค่าใช้จ่ายของตัวเองและที่บ้างครับเคยมีครั้งนึงที่บ้านไม่มีเงินเลยครับผมเหลือเงินอยู่300ผมเลยเอาให้แม่ไว้200เพราะให้เอาไว้ซื้อกับข้าวกินกันและ100ผมต้องใช้อีก2วันเงินเดือนถึงจะได้แต่พี่ชายผมเค้าได้เงินเดือนหมื่นกว่าแต่เค้าไม่เคยให้ที่บ้านเลย เข้าใจครับว่าเค้าออกไปอยู่กับแฟนมันมีค่าใช้จ่ายแต่เค้าไม่เคยนึกถึงที่บ้านเลยครับอะไรมาใหม่เค้าอยากได้ก็ซื้อครับ
ผมไม่เคยเข้าใจเลยครับว่าทำไมแม่กับพ่อถึงรักพี่มากทั้งๆที่พวกเค้าอยากกินอะไรผมจะหามาให้เค้ากินตลอดแต่กับพี่ชายkfcชุด200กว่าบาทเค้ามาว่าผมเห็นแก่ตัวทำไมไม่ช่วยออกเลยเวลาพวกเค้าอยู่ด้วยกันมันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้เลยครับผมเหมือนต้องค่อยเดินตามหลังพวกเค้าตลอดเลยพี่ชายผมจะถูกนึกถึงเป็นอย่างแรกส่วนผมจะถูกนึกถึงตอนนี้มีปัญหาครับ
ผมเปิดใจคุยกับที่บ้านหลายครั้งมากๆครับแต่ผลที่ผมได้แค่โดนด่ากลับมาตลอดเลยครับกลายเป็นว่าผมที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรพอถามหาในสิ่งที่ควรได้ก็กลายเป็นเรื่องผิด ผมคิดมาตลอดครับว่าการที่ผมทำดีกับพวกเค้ามากๆเค้าต้องรักผมมากขึ้นแต่ไม่เลยครับ
ล่าสุดพี่ชายกลับมาอยู่บ้าน เค้าเริ่มมาทำลาย safe zone ขนาด 6x3 ของผมลง(ห้องนอนผม) พ่อกับแม่ดีใจมากครับที่เค้ากลับมาอยู่บ้าน ตลอด3เดือนที่ผ่านมาผมสภาพจิตใจแย่มากครับ ผมเกลียดพี่ชายมากๆ เค้าไม่เคยนึกถึงคนในบ้านไม่เคยพูดจาดีๆกับแม่ไม่เคยเป็นห่วงพ่อ ทำไมคนแบบนี้ถึงได้รักความรักครับทำไมไม่ใช่ผมที่ได้ความรักตรงนั้น
แม่ชอบบอกครับว่าส่งที่ผมทำมันดีแล้วเป็นที่พึ่งพาได้ แล้วผมละครับผมพึ่งพาใครได้บ้าง ผมเคยคิดอยากจะว่าพวกเค้าแรงๆเอาให้ร้องไห้ไปเลยเค้าจะได้รู้เวลาผมเจ็บมันเป็นยังไง แล้วล่าสุดผมได้ไปพบหมดตรวจสุขภาพจริงผลออกมาว่า ผมเป็นซึมเศร้ากับวิตกกังวล มา2ปีแล้ว ซึ่งตัวผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นผมก็เลยบอกกับที่บ้านแต่สิ่งที่พี่ชายพูดกับผมคือ "ทำไมต้องแสดงด้วยแค่นี้พ่อแม่ก็ไม่รักอยู่แล้ว" 55555พูดมาได้ไงว่ะ
นี่ก็เป็นส่วนนึกกับเรื่องที่ผมเจอครับถ้าให้เล่ามากกว่านี้ผมคงทนมันไม่ไหวครับ ถ้าพี่ๆอ่านมาถึงตรงนี้แล้วขอบคุณนะครับที่รับฟังเรื่องในใจของผม
คำถามคือผมควรทำยังไงดีครับผมเคยคิดอยากออกมาอยู่ด้วยตัวเองแต่ด้วยที่ต้องใช้เงินมากเลยยังออกมาไม่ได้ครับ