ควรทำยังไงกับความคิดดีคะ?

สวัดดีค่ะหนูเป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงที่ใช้ชีวิตทั่วไปนี่แหละค่ะแต่ไปๆมาๆต้องแยกจากคนนู้นคนนี้ จนสุดท้ายมาอยู่กับแม่ แม่ก็เหมือนดูเเลทุกอย่างแต่แม่ก็ดุด่าเวลาโมโหก็มักจะด่าโดยการใช้คำพูดที่มันบั่นทอนจิตใจอ่ะค่ะ เวลาทำผิดพลาดแม่ก็มักจะเทียบเรื่องนั้นเรื่องนู้น แล้วก็ด่าคำที่เราต้องถามตัวเองอ่ะค่ะ ว่าคำนี้เราควรได้จริงๆใช่มั้ย พอเวลาผ่านไปก็เหมือนจะชินแต่พอเวลาโดนว่าแล้วเก็บมาคิดน้ำตาก็ไหลอัตโนมัติเลยค่ะ คิดอะไรไม่ได้เลยน้ำตาไหลไม่หยุด คิดต่างๆนาๆ ต้องหลบมาอยู่คนเดียวร้องไห้ให้จบๆ พยายามไม่คิดอะไรเดี๋ยวน้ำตาจะไหลอีก ผ่านไปก็ทำตัวปกติร่าเริงเป็นบางเวลา ลับหลังมักจะแอบมาร้องไห้เวลาโดนว่า ในหัวคิดว่าตายดีมั้ย ตายแล้วเค้าจะสบายกว่านี้มั้ย ตายแล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นมั้ย แต่ก็ต้องหยุดความคิดนี้ แล้วก็พยายามทนต่อมาเรื่อยๆ แล้วหาความสุขจากโลกออนไลน์แทน แต่ก็โดนว่าว่าคุยกับผู้ชายบ้างแหละ ไม่สนใจแม่บ้างแหละ เข้าใจนะคะว่าแม่น้อยใจแต่ความสุขในโลกของความจริงมันไม่เหลือแล้ว แต่ก็พยายามเข้มแข็งอยู่นะคะ 

สุดท้ายนี้ ใครที่อ่านจบก็ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ มันเป็นความในใจอีกอย่างที่ไม่รู้จะบอกที่ไหนแต่ก็ขอบคุณที่อ่านนะคะอาจจะวกไปวนมาบ้างแต่ก็พยายามเรียงแล้วค่ะ บายค่ะ👋🏻