.
ไดอารี่ความคิดถึง
“ยายไปหาเก็บเห็ดปะเฮา” บอสเอ่ยชวนยายเข้าป่าหาเห็ดดีกว่าหลังจากหายไข้ นอนซมถึงสามวัน จากจะหยุดเรียนแค่วันเดียวปาเข้าไปถึงสองวันเลย บอสนึกอยากทานมาหลายวันแล้ว เพราะหายไข้แล้วนั่นแหละถึงนึกอยากทานขึ้นมา ช่วงที่ป่วยทานอะไรไม่อร่อยเอาเสียเลย ฝนตกทุกวันขนาดนี้ มีให้เก็บเยอะแน่นอน
สาย ๆ ของวันหยุด หลายวันมานี่ฝนตกติดต่อกันทำให้ดินชุ่มชื่น ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีมาก ๆ สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นตลอดทั้งฤดูฝนคือเห็ด เป็นอาหารที่หายากพอสมควร และ อร่อยที่สุดด้วย อร่อยกว่าเนื้อหมูเนื้อปลาสำหรับครอบครัวของเธอ
“ไปกะไปนั่นตั้ว เพิ่นว่าเห็ดออกหล้ายหลายเด๊ ดอนนาเฮา บ้านเพิ่นกะมาเก็บบักหลายจะของนาบ่ทันได้กินอยู่ ห่อข้าวไปนำเฮาไปกินข้าวท่งมื้อหนิ พายายออกไปเบิ่งปลาพร้อม ตาว่าปลาลงลี่กะหลาย “ ยายเห็นด้วยกับเธอ “ห่อข้าวห่อน้ำไปนำเฮา นำปูน้ำปลาผงชูรสห่อไปนำ เก็บมาแกงซูตากินเที่ยงพร้อม” ยายกำชับ
“ไปนาปะเด็กน้อยซุมหนิ หือสิอยู่เฮือนบ่” ยายถามหลานชายสองคน ส่วนพี่ปาวพี่แป้งนั้นไปที่บ้านของตนเองตั้งแต่เช้า “ขั้นบ่ไปกะอย่าป๋าเฮือนยายเด้อ บักนัดมันแฮงหาขึ้นเฮือนคนอยู่ช่วงหนิ” ยายพูดถึงเด็กเหลือขอคนหนึ่ง ที่ชอบทำตัวเป็นขโมยเที่ยวงัดบ้านคนอื่นในช่วงที่เจ้าของบ้านไม่อยู่
“ให้มันมางัดเฮือนเฮาแนยาย ขั้นมันบ่อยากตาย” พี่บอลกล่าว “บอลไปนำ”
“สั่นบักบอมอยู่เฮือนเด้อหนิ อย่าสิพามูมาเล่นเฮือนคักหลาย” ยายบ่นตามประสาคนแก่ พวกเธอมองหน้ากันอมยิ้มให้กัน
“แม่ใหญ่หนิหวงเฮือนล้าวะ ฮา “ บอสพูดกลั้วยิ้มกับพี่ชายคนโต
“ยายน้องบีมไปนำไปเด้อ” น้องบีมพูด ขอตามไปด้วยขณะนอนกอดพี่บอมดูทีวีอยู่ ปรายตามองมาที่เธออีกคน เธอยักคิ้วให้น้องสาว ไปด้วยกันจะได้หาช่วยกันได้เยอะ ๆ
“ไปกะลุกไปหาแต่งตัว สวยปานหนิเพิ่นเก็บเมิดแล้วมั้ง” ยายพูดให้น้องบีมกระตือรือร้น เจ้าตัวลุกไปแต่งตัวตามคำสั่งของยายทันที รวมทั้งเธอกับพี่บอลด้วยที่จะไปด้วยกัน ส่วนพี่บอมขออยู่เฝ้าบ้าน
“ยางไปเอาเฮา มอเตอร์ไซค์มันซ้อนกันไปบ่เมิดหรอก” ยายออกความคิดเห็น บอสก็คิดแบบนั้น เดินลัดทุ่งนาไปดีกว่า ไม่ไกลเดินไปครู่เดียวก็ถึง
พวกเธอสามคนพี่น้องเตรียมพร้อม สวมกางเกงขายาว เสื้อแขนยาว หมวกคนละใบ ตะกร้าไม้ไผ่ และ เสียมเตรียมพร้อมมาก ทุกคนพร้อมแล้วจึงออกเดินทางกันได้ ยายพาเดินลัดทุ่งผ่านนาของยายเรืองกับนาพ่อคม ก่อนจะข้ามลำห้วยไปก็ถึงนาของพวกเธอกันแล้ว
นาของเธอติดกับป่าสาธารณะ จึงเป็นความโชคดีอีกอย่างหนึ่ง ไม่ต้องขับรถไปหาเห็ดไกล ๆ ในป่าสาธารณะแห่งนี้มีเห็ดทานได้มากมายหลายชนิด คนหมู่บ้านใกล้เคียงมักจะมาหาเห็ดในป่าแห่งนี้เสมอ และ ที่นาของเธอก็ติดกับป่า กั้นแค่ถนนพาดผ่าน จึงทำให้กลายเป็นที่จอดรถของคนมาหาเห็ดโดยปริยาย
ตากับยายก็ไม่ว่าอะไร ไม่หวงปล่อยให้คนมาหาเห็ดใช้เป็นที่จอดรถได้สบาย ยายก็มีบ่น ๆ อยู่บ้างในบางครั้งที่รถคนมาหาเห็ดเหยียบผักของยายที่ปลูกเอาไว้
“ป๊าดมามีรถมาจอดหลายแถะฮั่น ! “ยายอุทานเมื่อเดินมาถึงเถียงนาของตนเอง “สิเหลือพอดอกให้เก็บบ่น้อ รถจอดหลายปานหนิ” ยายบ่นเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของคนมาเก็บเห็ด ถัดไปเถียงนาของป้า และ ชายขอบของป่าก็ยังมีทั้งจักรยาน และ มอเตอร์ไซค์อีกหลายคันจอดเอาไว้
“พ่อใหญ่หนิมาบ่ฮ่ายเขาว่ะ มาให้เขาจอดเดิ๊นจะของคักแถะ” ยายบ่นให้ตา ซึ่งตาดูวัวอยู่อีกฟาก “มาบ่ฮ่ายเขาหวา มาให้คนจอดคักแนแถะ เหยียบผักเหยียบหญ้าเมิด ผักกาดย่ามีแต่ฮอยล้อรถบาดหนิ” ยายยืนเท้าสะเอวตะโกนพูดกับตา มารอบไหนเจอรอบไหนก็บ่นทุกที
“แพงหยังปะสาเดิ๊นซือ ๆ “ ตาตอบยายพร้อมเดินมาหาด้วย “ลูกจะของตั้วพามูมาจอดหนิ” ตาพูดเท่านั้นแหละ บอสกระตุกยิ้มหัวเราะยายเบา ๆ “คนอื่นไผสิกล้ามาจอด” ตาพูดถึงลูกชายคนรองของตนลุงของเธอนั่นเอง ลุงคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องการหาเห็ดในป่าแห่งนี้นัก ชำนาญมากทั้งหาตอนกลางคืน และ กลางวันเพื่อนำไปขาย
“ลูกกะฮ่ายมันโลดพาเขามาจอดหยัง เหยียบผักเหยียบหญ้าเมิดล่ะ” ยายบ่นเหมือนแก้ต่างไป ที่แท้คนที่ตนด่าไปหยก ๆ คือลูกชาย “พาเด็กน้อยขึ้นโคกจักคราวก่อน เหลือบ่บุ”
“ไปกะไปถะแม้ ! บ่เมิดหรอกเห็ดนั่น หาสุมื้อเกิดสุมื้อของจังสิ หาเลาะไปหัวไฮ่เฮาหนิ ไปดอนนาพ่อใหญ่โฮเห็ดตะไคหลาย” ตาบอกพิกัดในการหาเห็ดกับยาย
“อี่ตางัวเฮาไปไส” น้องบีมถามออดอ้อน น้องบีมกับตาจะสนิทกันที่สุด สนิทกว่าหลานคนอื่น ๆ เพราะเป็นหลานคนเล็กสุด
“กะพุ่นเดะงัวเฮา แนมบ่เห็นบ่ตา ขาวจูนพูนอยู่กลางท่งพุ่น” ตาพูด ตัวผอม ๆ ศีรษะล้านผมขาวไปด้วยหงอกตามกาลเวลาที่ผ่านมาเจ็ดสิบกว่าปี สวมเสื้อแขนยาวกลางเกงขายาวรองเท้าที่ทำด้วยหนัง คล้าย ๆ ยางรถยนต์ ไม่รู้ตาไปซื้อมาจากไหน
“เห็นอยู่ !” น้องบีมตอบ
“ปะ ๆ เฮามาไป สวยแล้ว ให้มันได้มาแกงกินเที่ยงนำตา” ยายชวนเข้าป่าได้แล้ว มัวแต่ยืนคุยกันไม่ได้ไปสักที นี่ก็จะสิบเอ็ดโมงเข้าทุกที
“พุ่นล่ะหาแฮะไปทางดอนพ่อใหญ่โฮพุ่นล่ะมันจังหลาย” ตาตะโกนตามหลังพวกเธอ ขณะที่พวกเธอกำลังเดินข้ามถนนเข้าไปในป่า
“บีมเก็บได้เอามาให้ยายเบิ่งก่อนเด้อ ฮามันเป็นเห็ดผีเบื่อ” ยายไม่ลืมกำชับหลานสาวคนเล็ก น้องบีมรู้จักเห็ดเกือบทุกชนิด แต่ ยายก็ไม่ไว้ใจ ไม่ไว้ใจแม้กระทั่งพวกเธอ ก็ไม่ห่วงเท่าน้องบีมอยู่ดี
ยายกับเธอกับพี่บอมถือเสียมเล็กคนละด้ามพร้อมตะกร้าไม้ไผ่ ส่วนของน้องบีมยายให้ใช้ไม้เขี่ยพร้อมตะกร้าใบเล็ก ๆ ที่ตาสานให้น้องบีมโดยเฉพาะ ดูเหมือนจะเป็นตะกร้าของเล่นมากกว่าจะเอาไว้ใช้งาน ยายให้น้องบีมใช้อันนี้ไป
“จ้า น้องบีมฮู้จักเฮ็ดอยู่อี่ยาย” น้องบีมเถียง
“เอ๋า… กะฮู้จักหั่นล้า แต่กะเอามาให้เบิ่งก่อนฮามันเป็นเห็ดผีเบื่อน้อ” ยายพูดเล่นกันกับหลานสาว ทั้งเขี่ยใบตองหาเห็ดไปด้วย ส่วนเธอกับพี่บอลต่างคนต่างแยกกันหา โดยไม่ห่างกับยายมากนักกลัวหลงป่า
“เขี่ยค่อย ๆ เทือมีดอกเห็ดมันจังบ่หัก” ยายกำชับ
“จ้า” น้องบีมตอบ สองยายหลานเดินหาคู่กันพร้อมคุยกันไป ขณะนี้ในป่าได้ยินเสียงคนคุยกันจอแจ มีคนมาหาเห็ดเต็มป่ากันเลย ทว่าก็ยังมีเห็ดหลงเหลือให้ได้เก็บเสมอ อย่างที่ตาบอกเอาไว้ว่า หาอย่างไรก็ไม่มีวันหมด เก็บไปเรื่อยเกิดใหม่ไปพร้อม แปลกแต่จริงอย่างที่ตาพูดเอาไว้ เพราะมีคนเข้ามาหาตลอดเวลา ทั้งกลางวันกลางคืนเห็ดก็ยังเหลือตกค้างให้คนมาทีหลังได้เก็บเสมอ
“บักหนิมืงมาเขี่ยไวแถะ ล่ะย่างดุ่ม ๆ ไปอยู่เฮ้ย ยางกลายดอกเห็ดไปล่ะหนิ” ยายพูดกับหลานชาย พี่บอลเขี่ยใบไม้เดินเลยเห็ดน้ำหมากไป ยายเดินเขี่ยตามมาทีหลังเจอเข้าจัง ๆ บอสหัวเราะที่ยายพูด เจ้าตัวก็หัวเราะเช่นกัน “ค่อย ๆ ยาง ค่อย ๆ เขี่ยหาแนเป็นหยัง บ่กลายเห็ดมาหลายดอกแล้วบ่” ยายพูดพร้อมก้มเด็ดดอกเห็ดขึ้นมาจากดินใส่ตะกร้า
“เอ๋ากะคนบ่เห็นน้อ อี่ยายกะหาตามหลังบอลถะแหมะ” พี่บอลตอบยาย
“ไสเบิ่งแน่ ได้หลายแล้วบ่สองคนหนิ สู้อี่บีมได้บ่หาเห็ด” ยายขอดูเห็ดในตะกร้าของพวกเธอสองคน ได้คนละสามสี่ดอกเอง “หาสู้น้องกะบ่ได้บาดหนิ เฮ้อ “ ยายหัวเราะชอบใจ แกล้งอวยหลานสาวคนเล็กไปอีก
“ไสของน้องบีมอ้ายเบิ่งแน” พี่บอลขอดูในตะกร้าของน้องบีม “คือหาเก่งแท้ ได้หลายกว่าอ้าย” พี่บอลแกล้งชมไป
“ฮื้ย ! ยายหาซอยซือ ๆ หรอก” บอสค่อนขอดน้องสาวด้วยความหมั่นไส้
“บ่แมน ! น้องบีมหาเอง” น้องบีมตอบมาอย่างเร็ว
“ไป ๆ ยางหาต่อเร็ว ๆ อย่ามายืนเถียงกัน เพิ่นหาเมิดหนีจากเด้” ยายเบรกศึกเอาไว้ จากนั้นพวกเธอก็แยกย้ายกันหาเหมือนเดิม
บอสค่อย ๆ เขี่ยใบตองก้มหาเห็ดไปเรื่อย ๆ ใช้เสียมค่อย ๆ เปิดใบตองที่หล่นปกคลุมพื้นดินเอาไว้ ช่วงนี้พื้นดินไม่แห้งเหมือนฤดูแล้ง จึงทำให้มีหญ้าขึ้นแซมใบไม้มากมาย มีน้ำค้างเกาะที่ใบไม้และต้นหญ้าทำให้ขากางเกงและรองเท้าบูทเปียกไปหมด
เขี่ยไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเจอเห็ดแต่ละดอก สุดท้ายบอสก็เจอจนได้ เจอเห็ดอะไรเอาไว้ก่อน ความต้องการของบอสคือเห็ดผึ้ง จะมีดอกสีเหลืองออกน้ำตาลช้ำ ๆ เหนียว ๆ เห็ดชนิดนี้บอสชอบที่สุด มันคล้าย ๆ เห็ดโคนมาก ทว่าหามาหลายนาทีแล้วเจอเพียงไม่กี่ดอก เห็ดอร่อยก็ย่อมหายากเป็นธรรมดา ส่วนเห็ดที่ไม่อร่อยเกิดเยอะแยะมากมาย เช่นเห็ดหน้าวัวที่บอสเขี่ยเจอในตอนนี้แหละ
นาทีนี้เจอเห็ดอะไรก็ตื่นเต้นหมด บอสเขี่ยเจอเห็ดหน้าวัวอยู่กันสามดอก สองดอกกำลังพอดี ส่วนอีกหนึ่งดอกเหมือนกำลังจะแก่แล้ว เพราะดอกเห็ดมันเริ่มเปื่อยยุ่ย ไม่เป็นไรทานได้เหมือนเดิม บอสค่อย ๆ ใช้เสียมเขี่ยใบไม้ที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ดอกเห็ดออก ก่อนจะย่อตัวใช้มือเด็ดดอกเห็ดใส่ตะกร้า จากนั้นก็ใช้เสียมเขี่ยใบไม้หาบริเวณรอบ ๆ เผื่อมีเพื่อน ๆ ของมันเกิดอยู่
ในป่าแห่งนี้เห็ดที่เกิดมากที่สุดเห็นจะเป็นเห็ดก้ามปู ดอกเล็ก ๆ เกิดเป็นหมู่ตั้งแต่สิบดอกขึ้นไป มีสีเหลือง ๆ เล็ก ๆ คล้าย ๆ เห็ดหัวหญ้าที่เกิดตามท้องนา ทว่าเห็ดก้ามปูเกิดในป่า บอสไม่อยากเก็บเลย ดอกเล็กแถมยังไม่อร่อยอีก
“ยายเอาเห็ดก้ามปูอยู่บ่” บอสทำหน้าเบื่อโลก อุตส่าห์ตั้งใจหาดันมาเจอแต่เห็ดอะไรก็ไม่รู้
“เอาโลด ! เอาไปตื๊มกันแกงผสมกันมันกะแซ่บคือเก่า” ยายเอ็ดที่เธอเลือกเห็ด ยิ่งหายากอยู่ด้วย สุดท้ายแล้วบอสก็ได้ก้มลงเก็บเอาเห็ดพวกนี้ ระหว่างนั่งเก็บสายตาพลันมองไปเห็นเห็ดตะไคดอกบานพร้อมลูก ๆ ของมัน
ดอกขนาดกลางอีกทั้งดอกเล็ก ๆ ด้วย บอสดีใจมาก เห็ดก้ามปูก็ห่วง เห็ดตะไคตรงนั้นก็ตื่นเต้น บอสนำเสียมสักลงดินเอาไว้ตรงเห็ดก้ามปู แล้วหยิบตะกร้ารีบวิ่งไปที่เห็ดตะไคกลุ่มนั้นทันที เพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นมาเห็นก่อนขณะที่ตนเก็บเห็ดก้ามปูอยู่
บอสใช้มือนี่แหละเขี่ย ๆ ใบไม้ออกจากโคนเห็ด กลิ่นของดอกเห็ดตะไคหอมมาก ๆ เป็นเห็ดที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยอีกชนิด นำไปย่างตำเป็นน้ำพริกจิ้มด้วยข้าวเหนียวร้อน ๆ อร่อยมาก บอสรีบเด็ดใส่ในตะกร้า ดอกบานที่มันแก่แล้วบอสค่อย ๆ เด็ดและวางใส่ในตะกร้าเบา ๆ เกรงว่าดอกมันจะแตกเสียหาย ส่วนดอกตูม ๆ บอสเด็ดขึ้นมาก่อนจะทิ้งลงในตะกร้าสูดดมเข้าไปฟอดใหญ่ กลิ่นของมันหอมเหลือเกิน
“นางบอสยืนเฮ็ดหยัง ยืนหอมเห็ดบ่” แม่แตนเอ่ยถาม ระหว่างเขี่ยหาเห็ดมาทางพวกเธอกับยาย
บอสหัวเราะเขินที่ดันมีคนเห็นเสียนี่ รีบทิ้งเห็ดใส่ในตะกร้าและทำเนียนเดินไปยังเห็ดก้ามปูที่เก็บยังไม่เสร็จ ดีที่ตนเองนำเสียมสักลงดินทำเป็นเครื่องหมายเอาไว้ จะได้ไม่หลงตำแหน่งก่อนจะตอบไป
“หอมเห็ดตะไคตั้วแม่แตนได้หลายบ่” บอสตอบ
“ได้พอแกงอยู่นาง มากับยายบ่” แม่แตนกับแม่นางตอบ ก่อนจะเดินไปหายายขอดูเห็ดตามประสา
บอสนั่งเก็บเห็ดก้ามปูจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะเดินเขี่ยหาต่อไป เห็ดที่เจอบ่อย ๆ เป็นอันดับสองคือเห็ดน้ำหมาก ดอกเห็ดเป็นสีแดง รสชาติก็ไม่เท่าไหร่ พอทานได้ ส่วนเฮ็ดที่ไม่อยากเก็บมาเลยคือเห็ดก่อ มันมีรสชาติเฝื่อน ๆ ฮึน ๆ ไม่ค่อยอร่อยเลย รสชาติไม่ดีด้วย ลองลงมาก็เห็ดถ่าน แต่ เลือกไม่ได้เดี๋ยวไม่พอแกงทานมื้อเที่ยง เจอเห็ดอะไรไปต้องเก็บมาหมด
คิดถึง 2 บทที่ 75
.
ไดอารี่ความคิดถึง
“ยายไปหาเก็บเห็ดปะเฮา” บอสเอ่ยชวนยายเข้าป่าหาเห็ดดีกว่าหลังจากหายไข้ นอนซมถึงสามวัน จากจะหยุดเรียนแค่วันเดียวปาเข้าไปถึงสองวันเลย บอสนึกอยากทานมาหลายวันแล้ว เพราะหายไข้แล้วนั่นแหละถึงนึกอยากทานขึ้นมา ช่วงที่ป่วยทานอะไรไม่อร่อยเอาเสียเลย ฝนตกทุกวันขนาดนี้ มีให้เก็บเยอะแน่นอน
สาย ๆ ของวันหยุด หลายวันมานี่ฝนตกติดต่อกันทำให้ดินชุ่มชื่น ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีมาก ๆ สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นตลอดทั้งฤดูฝนคือเห็ด เป็นอาหารที่หายากพอสมควร และ อร่อยที่สุดด้วย อร่อยกว่าเนื้อหมูเนื้อปลาสำหรับครอบครัวของเธอ
“ไปกะไปนั่นตั้ว เพิ่นว่าเห็ดออกหล้ายหลายเด๊ ดอนนาเฮา บ้านเพิ่นกะมาเก็บบักหลายจะของนาบ่ทันได้กินอยู่ ห่อข้าวไปนำเฮาไปกินข้าวท่งมื้อหนิ พายายออกไปเบิ่งปลาพร้อม ตาว่าปลาลงลี่กะหลาย “ ยายเห็นด้วยกับเธอ “ห่อข้าวห่อน้ำไปนำเฮา นำปูน้ำปลาผงชูรสห่อไปนำ เก็บมาแกงซูตากินเที่ยงพร้อม” ยายกำชับ
“ไปนาปะเด็กน้อยซุมหนิ หือสิอยู่เฮือนบ่” ยายถามหลานชายสองคน ส่วนพี่ปาวพี่แป้งนั้นไปที่บ้านของตนเองตั้งแต่เช้า “ขั้นบ่ไปกะอย่าป๋าเฮือนยายเด้อ บักนัดมันแฮงหาขึ้นเฮือนคนอยู่ช่วงหนิ” ยายพูดถึงเด็กเหลือขอคนหนึ่ง ที่ชอบทำตัวเป็นขโมยเที่ยวงัดบ้านคนอื่นในช่วงที่เจ้าของบ้านไม่อยู่
“ให้มันมางัดเฮือนเฮาแนยาย ขั้นมันบ่อยากตาย” พี่บอลกล่าว “บอลไปนำ”
“สั่นบักบอมอยู่เฮือนเด้อหนิ อย่าสิพามูมาเล่นเฮือนคักหลาย” ยายบ่นตามประสาคนแก่ พวกเธอมองหน้ากันอมยิ้มให้กัน
“แม่ใหญ่หนิหวงเฮือนล้าวะ ฮา “ บอสพูดกลั้วยิ้มกับพี่ชายคนโต
“ยายน้องบีมไปนำไปเด้อ” น้องบีมพูด ขอตามไปด้วยขณะนอนกอดพี่บอมดูทีวีอยู่ ปรายตามองมาที่เธออีกคน เธอยักคิ้วให้น้องสาว ไปด้วยกันจะได้หาช่วยกันได้เยอะ ๆ
“ไปกะลุกไปหาแต่งตัว สวยปานหนิเพิ่นเก็บเมิดแล้วมั้ง” ยายพูดให้น้องบีมกระตือรือร้น เจ้าตัวลุกไปแต่งตัวตามคำสั่งของยายทันที รวมทั้งเธอกับพี่บอลด้วยที่จะไปด้วยกัน ส่วนพี่บอมขออยู่เฝ้าบ้าน
“ยางไปเอาเฮา มอเตอร์ไซค์มันซ้อนกันไปบ่เมิดหรอก” ยายออกความคิดเห็น บอสก็คิดแบบนั้น เดินลัดทุ่งนาไปดีกว่า ไม่ไกลเดินไปครู่เดียวก็ถึง
พวกเธอสามคนพี่น้องเตรียมพร้อม สวมกางเกงขายาว เสื้อแขนยาว หมวกคนละใบ ตะกร้าไม้ไผ่ และ เสียมเตรียมพร้อมมาก ทุกคนพร้อมแล้วจึงออกเดินทางกันได้ ยายพาเดินลัดทุ่งผ่านนาของยายเรืองกับนาพ่อคม ก่อนจะข้ามลำห้วยไปก็ถึงนาของพวกเธอกันแล้ว
นาของเธอติดกับป่าสาธารณะ จึงเป็นความโชคดีอีกอย่างหนึ่ง ไม่ต้องขับรถไปหาเห็ดไกล ๆ ในป่าสาธารณะแห่งนี้มีเห็ดทานได้มากมายหลายชนิด คนหมู่บ้านใกล้เคียงมักจะมาหาเห็ดในป่าแห่งนี้เสมอ และ ที่นาของเธอก็ติดกับป่า กั้นแค่ถนนพาดผ่าน จึงทำให้กลายเป็นที่จอดรถของคนมาหาเห็ดโดยปริยาย
ตากับยายก็ไม่ว่าอะไร ไม่หวงปล่อยให้คนมาหาเห็ดใช้เป็นที่จอดรถได้สบาย ยายก็มีบ่น ๆ อยู่บ้างในบางครั้งที่รถคนมาหาเห็ดเหยียบผักของยายที่ปลูกเอาไว้
“ป๊าดมามีรถมาจอดหลายแถะฮั่น ! “ยายอุทานเมื่อเดินมาถึงเถียงนาของตนเอง “สิเหลือพอดอกให้เก็บบ่น้อ รถจอดหลายปานหนิ” ยายบ่นเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของคนมาเก็บเห็ด ถัดไปเถียงนาของป้า และ ชายขอบของป่าก็ยังมีทั้งจักรยาน และ มอเตอร์ไซค์อีกหลายคันจอดเอาไว้
“พ่อใหญ่หนิมาบ่ฮ่ายเขาว่ะ มาให้เขาจอดเดิ๊นจะของคักแถะ” ยายบ่นให้ตา ซึ่งตาดูวัวอยู่อีกฟาก “มาบ่ฮ่ายเขาหวา มาให้คนจอดคักแนแถะ เหยียบผักเหยียบหญ้าเมิด ผักกาดย่ามีแต่ฮอยล้อรถบาดหนิ” ยายยืนเท้าสะเอวตะโกนพูดกับตา มารอบไหนเจอรอบไหนก็บ่นทุกที
“แพงหยังปะสาเดิ๊นซือ ๆ “ ตาตอบยายพร้อมเดินมาหาด้วย “ลูกจะของตั้วพามูมาจอดหนิ” ตาพูดเท่านั้นแหละ บอสกระตุกยิ้มหัวเราะยายเบา ๆ “คนอื่นไผสิกล้ามาจอด” ตาพูดถึงลูกชายคนรองของตนลุงของเธอนั่นเอง ลุงคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องการหาเห็ดในป่าแห่งนี้นัก ชำนาญมากทั้งหาตอนกลางคืน และ กลางวันเพื่อนำไปขาย
“ลูกกะฮ่ายมันโลดพาเขามาจอดหยัง เหยียบผักเหยียบหญ้าเมิดล่ะ” ยายบ่นเหมือนแก้ต่างไป ที่แท้คนที่ตนด่าไปหยก ๆ คือลูกชาย “พาเด็กน้อยขึ้นโคกจักคราวก่อน เหลือบ่บุ”
“ไปกะไปถะแม้ ! บ่เมิดหรอกเห็ดนั่น หาสุมื้อเกิดสุมื้อของจังสิ หาเลาะไปหัวไฮ่เฮาหนิ ไปดอนนาพ่อใหญ่โฮเห็ดตะไคหลาย” ตาบอกพิกัดในการหาเห็ดกับยาย
“อี่ตางัวเฮาไปไส” น้องบีมถามออดอ้อน น้องบีมกับตาจะสนิทกันที่สุด สนิทกว่าหลานคนอื่น ๆ เพราะเป็นหลานคนเล็กสุด
“กะพุ่นเดะงัวเฮา แนมบ่เห็นบ่ตา ขาวจูนพูนอยู่กลางท่งพุ่น” ตาพูด ตัวผอม ๆ ศีรษะล้านผมขาวไปด้วยหงอกตามกาลเวลาที่ผ่านมาเจ็ดสิบกว่าปี สวมเสื้อแขนยาวกลางเกงขายาวรองเท้าที่ทำด้วยหนัง คล้าย ๆ ยางรถยนต์ ไม่รู้ตาไปซื้อมาจากไหน
“เห็นอยู่ !” น้องบีมตอบ
“ปะ ๆ เฮามาไป สวยแล้ว ให้มันได้มาแกงกินเที่ยงนำตา” ยายชวนเข้าป่าได้แล้ว มัวแต่ยืนคุยกันไม่ได้ไปสักที นี่ก็จะสิบเอ็ดโมงเข้าทุกที
“พุ่นล่ะหาแฮะไปทางดอนพ่อใหญ่โฮพุ่นล่ะมันจังหลาย” ตาตะโกนตามหลังพวกเธอ ขณะที่พวกเธอกำลังเดินข้ามถนนเข้าไปในป่า
“บีมเก็บได้เอามาให้ยายเบิ่งก่อนเด้อ ฮามันเป็นเห็ดผีเบื่อ” ยายไม่ลืมกำชับหลานสาวคนเล็ก น้องบีมรู้จักเห็ดเกือบทุกชนิด แต่ ยายก็ไม่ไว้ใจ ไม่ไว้ใจแม้กระทั่งพวกเธอ ก็ไม่ห่วงเท่าน้องบีมอยู่ดี
ยายกับเธอกับพี่บอมถือเสียมเล็กคนละด้ามพร้อมตะกร้าไม้ไผ่ ส่วนของน้องบีมยายให้ใช้ไม้เขี่ยพร้อมตะกร้าใบเล็ก ๆ ที่ตาสานให้น้องบีมโดยเฉพาะ ดูเหมือนจะเป็นตะกร้าของเล่นมากกว่าจะเอาไว้ใช้งาน ยายให้น้องบีมใช้อันนี้ไป
“จ้า น้องบีมฮู้จักเฮ็ดอยู่อี่ยาย” น้องบีมเถียง
“เอ๋า… กะฮู้จักหั่นล้า แต่กะเอามาให้เบิ่งก่อนฮามันเป็นเห็ดผีเบื่อน้อ” ยายพูดเล่นกันกับหลานสาว ทั้งเขี่ยใบตองหาเห็ดไปด้วย ส่วนเธอกับพี่บอลต่างคนต่างแยกกันหา โดยไม่ห่างกับยายมากนักกลัวหลงป่า
“เขี่ยค่อย ๆ เทือมีดอกเห็ดมันจังบ่หัก” ยายกำชับ
“จ้า” น้องบีมตอบ สองยายหลานเดินหาคู่กันพร้อมคุยกันไป ขณะนี้ในป่าได้ยินเสียงคนคุยกันจอแจ มีคนมาหาเห็ดเต็มป่ากันเลย ทว่าก็ยังมีเห็ดหลงเหลือให้ได้เก็บเสมอ อย่างที่ตาบอกเอาไว้ว่า หาอย่างไรก็ไม่มีวันหมด เก็บไปเรื่อยเกิดใหม่ไปพร้อม แปลกแต่จริงอย่างที่ตาพูดเอาไว้ เพราะมีคนเข้ามาหาตลอดเวลา ทั้งกลางวันกลางคืนเห็ดก็ยังเหลือตกค้างให้คนมาทีหลังได้เก็บเสมอ
“บักหนิมืงมาเขี่ยไวแถะ ล่ะย่างดุ่ม ๆ ไปอยู่เฮ้ย ยางกลายดอกเห็ดไปล่ะหนิ” ยายพูดกับหลานชาย พี่บอลเขี่ยใบไม้เดินเลยเห็ดน้ำหมากไป ยายเดินเขี่ยตามมาทีหลังเจอเข้าจัง ๆ บอสหัวเราะที่ยายพูด เจ้าตัวก็หัวเราะเช่นกัน “ค่อย ๆ ยาง ค่อย ๆ เขี่ยหาแนเป็นหยัง บ่กลายเห็ดมาหลายดอกแล้วบ่” ยายพูดพร้อมก้มเด็ดดอกเห็ดขึ้นมาจากดินใส่ตะกร้า
“เอ๋ากะคนบ่เห็นน้อ อี่ยายกะหาตามหลังบอลถะแหมะ” พี่บอลตอบยาย
“ไสเบิ่งแน่ ได้หลายแล้วบ่สองคนหนิ สู้อี่บีมได้บ่หาเห็ด” ยายขอดูเห็ดในตะกร้าของพวกเธอสองคน ได้คนละสามสี่ดอกเอง “หาสู้น้องกะบ่ได้บาดหนิ เฮ้อ “ ยายหัวเราะชอบใจ แกล้งอวยหลานสาวคนเล็กไปอีก
“ไสของน้องบีมอ้ายเบิ่งแน” พี่บอลขอดูในตะกร้าของน้องบีม “คือหาเก่งแท้ ได้หลายกว่าอ้าย” พี่บอลแกล้งชมไป
“ฮื้ย ! ยายหาซอยซือ ๆ หรอก” บอสค่อนขอดน้องสาวด้วยความหมั่นไส้
“บ่แมน ! น้องบีมหาเอง” น้องบีมตอบมาอย่างเร็ว
“ไป ๆ ยางหาต่อเร็ว ๆ อย่ามายืนเถียงกัน เพิ่นหาเมิดหนีจากเด้” ยายเบรกศึกเอาไว้ จากนั้นพวกเธอก็แยกย้ายกันหาเหมือนเดิม
บอสค่อย ๆ เขี่ยใบตองก้มหาเห็ดไปเรื่อย ๆ ใช้เสียมค่อย ๆ เปิดใบตองที่หล่นปกคลุมพื้นดินเอาไว้ ช่วงนี้พื้นดินไม่แห้งเหมือนฤดูแล้ง จึงทำให้มีหญ้าขึ้นแซมใบไม้มากมาย มีน้ำค้างเกาะที่ใบไม้และต้นหญ้าทำให้ขากางเกงและรองเท้าบูทเปียกไปหมด
เขี่ยไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเจอเห็ดแต่ละดอก สุดท้ายบอสก็เจอจนได้ เจอเห็ดอะไรเอาไว้ก่อน ความต้องการของบอสคือเห็ดผึ้ง จะมีดอกสีเหลืองออกน้ำตาลช้ำ ๆ เหนียว ๆ เห็ดชนิดนี้บอสชอบที่สุด มันคล้าย ๆ เห็ดโคนมาก ทว่าหามาหลายนาทีแล้วเจอเพียงไม่กี่ดอก เห็ดอร่อยก็ย่อมหายากเป็นธรรมดา ส่วนเห็ดที่ไม่อร่อยเกิดเยอะแยะมากมาย เช่นเห็ดหน้าวัวที่บอสเขี่ยเจอในตอนนี้แหละ
นาทีนี้เจอเห็ดอะไรก็ตื่นเต้นหมด บอสเขี่ยเจอเห็ดหน้าวัวอยู่กันสามดอก สองดอกกำลังพอดี ส่วนอีกหนึ่งดอกเหมือนกำลังจะแก่แล้ว เพราะดอกเห็ดมันเริ่มเปื่อยยุ่ย ไม่เป็นไรทานได้เหมือนเดิม บอสค่อย ๆ ใช้เสียมเขี่ยใบไม้ที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ดอกเห็ดออก ก่อนจะย่อตัวใช้มือเด็ดดอกเห็ดใส่ตะกร้า จากนั้นก็ใช้เสียมเขี่ยใบไม้หาบริเวณรอบ ๆ เผื่อมีเพื่อน ๆ ของมันเกิดอยู่
ในป่าแห่งนี้เห็ดที่เกิดมากที่สุดเห็นจะเป็นเห็ดก้ามปู ดอกเล็ก ๆ เกิดเป็นหมู่ตั้งแต่สิบดอกขึ้นไป มีสีเหลือง ๆ เล็ก ๆ คล้าย ๆ เห็ดหัวหญ้าที่เกิดตามท้องนา ทว่าเห็ดก้ามปูเกิดในป่า บอสไม่อยากเก็บเลย ดอกเล็กแถมยังไม่อร่อยอีก
“ยายเอาเห็ดก้ามปูอยู่บ่” บอสทำหน้าเบื่อโลก อุตส่าห์ตั้งใจหาดันมาเจอแต่เห็ดอะไรก็ไม่รู้
“เอาโลด ! เอาไปตื๊มกันแกงผสมกันมันกะแซ่บคือเก่า” ยายเอ็ดที่เธอเลือกเห็ด ยิ่งหายากอยู่ด้วย สุดท้ายแล้วบอสก็ได้ก้มลงเก็บเอาเห็ดพวกนี้ ระหว่างนั่งเก็บสายตาพลันมองไปเห็นเห็ดตะไคดอกบานพร้อมลูก ๆ ของมัน
ดอกขนาดกลางอีกทั้งดอกเล็ก ๆ ด้วย บอสดีใจมาก เห็ดก้ามปูก็ห่วง เห็ดตะไคตรงนั้นก็ตื่นเต้น บอสนำเสียมสักลงดินเอาไว้ตรงเห็ดก้ามปู แล้วหยิบตะกร้ารีบวิ่งไปที่เห็ดตะไคกลุ่มนั้นทันที เพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นมาเห็นก่อนขณะที่ตนเก็บเห็ดก้ามปูอยู่
บอสใช้มือนี่แหละเขี่ย ๆ ใบไม้ออกจากโคนเห็ด กลิ่นของดอกเห็ดตะไคหอมมาก ๆ เป็นเห็ดที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยอีกชนิด นำไปย่างตำเป็นน้ำพริกจิ้มด้วยข้าวเหนียวร้อน ๆ อร่อยมาก บอสรีบเด็ดใส่ในตะกร้า ดอกบานที่มันแก่แล้วบอสค่อย ๆ เด็ดและวางใส่ในตะกร้าเบา ๆ เกรงว่าดอกมันจะแตกเสียหาย ส่วนดอกตูม ๆ บอสเด็ดขึ้นมาก่อนจะทิ้งลงในตะกร้าสูดดมเข้าไปฟอดใหญ่ กลิ่นของมันหอมเหลือเกิน
“นางบอสยืนเฮ็ดหยัง ยืนหอมเห็ดบ่” แม่แตนเอ่ยถาม ระหว่างเขี่ยหาเห็ดมาทางพวกเธอกับยาย
บอสหัวเราะเขินที่ดันมีคนเห็นเสียนี่ รีบทิ้งเห็ดใส่ในตะกร้าและทำเนียนเดินไปยังเห็ดก้ามปูที่เก็บยังไม่เสร็จ ดีที่ตนเองนำเสียมสักลงดินทำเป็นเครื่องหมายเอาไว้ จะได้ไม่หลงตำแหน่งก่อนจะตอบไป
“หอมเห็ดตะไคตั้วแม่แตนได้หลายบ่” บอสตอบ
“ได้พอแกงอยู่นาง มากับยายบ่” แม่แตนกับแม่นางตอบ ก่อนจะเดินไปหายายขอดูเห็ดตามประสา
บอสนั่งเก็บเห็ดก้ามปูจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะเดินเขี่ยหาต่อไป เห็ดที่เจอบ่อย ๆ เป็นอันดับสองคือเห็ดน้ำหมาก ดอกเห็ดเป็นสีแดง รสชาติก็ไม่เท่าไหร่ พอทานได้ ส่วนเฮ็ดที่ไม่อยากเก็บมาเลยคือเห็ดก่อ มันมีรสชาติเฝื่อน ๆ ฮึน ๆ ไม่ค่อยอร่อยเลย รสชาติไม่ดีด้วย ลองลงมาก็เห็ดถ่าน แต่ เลือกไม่ได้เดี๋ยวไม่พอแกงทานมื้อเที่ยง เจอเห็ดอะไรไปต้องเก็บมาหมด