พ่อเลี้ยงกับแม่เรา เลี้ยงเรามาซึ่งจำความได้ประมาน 4-5ขวบ ค่ะ ซึ่งตั้งแต่เด็กจนถึงอายุ 22 ปี ไม่ค่อยมีปัญหา นอกจากปัญหาระหองระแหงภายนอกที่เกิดจากครอบครัวฝั่งใดฝั่งนึง 

เราแยกตัวออกมาอยู่กับแฟนได้ ตั้งแต่อายุ 23 จนถึงปัจจุบันอายุ 26 จึงไม่ได้ใกล้ชิดสนิทอะไรมากเท่าไหร่ แต่พอแยกตัวออกมาห่างๆ ก็ทำให้เราได้รู้ถึงความเห็นแก่ตัว การสร้างหนี้สร้างสิน และรู้สึกถึงความไม่สนิทใจเกิดขึ้นมาเอง คำพูดบางคำ ไม่น่าฟัง ไม่อยากฟัง ไม่อยากจะพูดด้วยเลยค่ะ แต่มีแม่เป็นคนกลาง เราจึงไม่คิดอะไร คิดเพียงคนเดียว

อายุ 26 เรามีบ้าน รับแม่และพ่อเลี้ยงมาอยู่ด้วย ก็ใช้ชีวิตเหมือนจะราบรื่น แต่ก็จะมีเรื่องหนี้สิน เรื่องเงิน เข้ามาตลอดเวลา บ้านฟรี น้ำไฟฟรี อินเทอร์เน็ต ทุกอย่าง คือฟรีหมด และเราให้เงินแม่ไว้ 4000 เป็นค่าเลี้ยงดูหลาน ซึ่งไม่พอค่ะ เพราะหนี้ยิบย่อยเยอะมาก

จนแม่เราเลือกที่จะกลับไปอยู่บ้านเกิด พร้อมพ่อเลี้ยงที่คอยเป่าหูแม่ตลอด (ถามว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น เรารู้นิสัยแม่เราดีค่ะ แม่เรากินง่าย อยู่ง่ายไม่มีสมบัติอะไร ไม่ค่อยคิดอะไรเองนอกจากจะมีคนชี้นำ) และทิ้งหนี้รถที่เอาเล่มไปเข้าอีก 7-8 เดือน ก่อนกลับมีข้อต่อรองหลายอย่างมาก ซึ่งเราขอไม่เล่า และตัดบทเป็นเรารับผิดชอบและกลับมาใช้ชีวิตแค่ครอบครัวเราเท่านั้น เราก็จำใจใช้หนี้ค่ะ ก่อนไปก็อวย ฝั่งบ้านเกิดดีอย่างโน้น อย่างนั้น ดูเหมือนเราไม่ดีไปเลยค่ะ

พอแม่กลับไปอยู่บ้านได้ 6-7 เดือน แม่ก็เสียชีวิตค่ะและพ่อเลี้ยงก็รอเราไปรับพ่อเลี้ยงกลับมายังจังหวัดที่เราอยู่ต้องเดินทาง 12 ชม. ทั้งที่ตอนนี้เราก็เกือบจะตกงาน เงินเดือนก็ลดตาม และคือไม่ยอมนั่งรถกลับมาเองด้วย ต้องเราไปรับเท่านั้น ความอีโก้สูงกลัวเสียหน้าไม่ได้ และญาติเราก็เริ่มเห็นนิสัยเหมือนที่เราเห็น ญาติเราก็เราไม่ค่อยถูกชะตาด้วยสักเท่าไหร่ 

เรารู้นิสัย รู้พฤติกรรม เราไม่อยากจะรับมาอยู่ด้วยเลยค่ะ เราจะเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ยคะ เพราะตอนนี้เราใช้ชีวิต 3 คนพ่อแม่ลูกคือดีมากๆแล้ว และญาติฝั่งเราและฝั่งแฟนเราเห็นด้วยว่าหมดภาระหน้าที่ตัดขาด เป็นคนอื่น 

แล้วถ้าพ่อเลี้ยงขออยู่ด้วยต้องทำยังไงต่อคะ เพราะที่เล่าข้างต้นว่ามีปัญหาจากทางฝั่งครอบครัวเค้า ก็ไม่ชอบนิสัยในตัวเค้าเหมือนกัน ส่วนลูกๆเค้าไม่เคยถามถึงเลยค่ะ 

ตอนนี้เรื่องที่คุยก็อ้างแต่แม่กับหลานอ่ะค่ะ
ไม่รู้จะคุยอะไร เรารู้สึกอึดอัดมากเลยค่ะ

😥😥