เรื่องครอบครัว

เรามีเรื่องที่เราฝังใจมาระบาย
ตอนเราเรียนประถม ป.ในเราก็จำไม่ได้ เรากลับมาจาก รร พอถึงบ้านพี่เราชวนเราไปงานกาชาดเราบอกพี่ว่าเราไม่ไปเพราะว่าเราไม่สบายเป็นครั้งที่ 2 ที่เรารู้สึกว่าไม่สบายหนักมากพอเราบอกว่าไม่ไปพี่เราก็ทำหน้าบึ้งแล้วเราก็ขึ้นบนบ้านแล้วทิ้งตัวนอนลง ตึงเสียงดังมาก ตอนนั้นทั้งปวดหัวทั้งไม่มีแรงแบบโคตรๆไม่มีอ่ะ
แล้วสักพักแม่เราก็มาบอกเราให้ไปเป็นเพื่อนพี่เราหน่อยเราก็บอกแม่ว่าเราไม่สบายแม่เราว่าไปๆเหอะเดี๋ยวก็หายความรู้สึกเราตอนนั้นพูดไม่ออกเลยทั้งที่เราไม่สบายและเราก็ไม่มีแรง แล้วตอนนั้นเราก็ปฏิเสธไม่ได้เราก็ต้องไปถ้าเราไม่ไปพี่ก็งอนเราแล้วแม่ก็จะบ่นเราว่าทำไหมไม่ไปเป็นเพื่อนพี่บาล...........เราก็เลยต้องไปกับพี่แล้วเราไปถึงงานเราก็ต้องเดินตามหลังพี่ซื้อของเราต้องเป็นคนถือของที่เขาซื้อเดินไปเรื่อยๆเราก็รู้สึกว่าไม่มีแรงรู้สึกว่าไม่ไหวเลยอ่ะตอนนั้นน้ำตาคลอเลยปวดหัวก็ปวดแล้วไม่มีแรงคนนั้นรู้สึกตัวหนักมากแบบโคตรๆหนักเราก็บอกพี่เขาบอบว่าริอีกแป๊บหนึ่งเราก็เงียบเราก็เดินตามสักพักก็กลับถึงบ้านแล้วเราก็เดินขึ้นบ้านแล้วก็ทิ้งตัวลงเสียงดังมากจากนั้นเราก็นอนพอตื่นทุกคนกำลังกินข้าวโดยที่ไม่ถามเลยว่าเราเป็นไงบ้างความรู้สึกในตอนนั้นโคตรฝังใจมากทั้งๆที่เราไม่สบายก็ยังจะให้เราไปเป็นเพื่อนพี่เขาอีกขนาดบอกว่าไม่สบายแม่เขายังไม่เอามือแตะหน้าผากเราเลย😢

อ่านแล้วงงก็ขอโทษด้วยนะเพราะว่าเราเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่ง