ครอบครัวควรเป็นแบบไหน?

ตอนนี้เราอายุ22 ตอนเด็กๆพ่อแม่แยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่ เราเลือกอยู่กับพ่อ ตอนนั้นชีวิตลำบากสุดๆแทบเรียกได้ว่าอดมื้อกินมื้อเลย โทรศัพย์ รถ เสื้อผ้าไม่ต้องพูดถึงเลย  พออายุ15เลยหางานพาร์ทไทม์เพื่อพยายามหาเงินใช้เอง ช่วยค่าน้ำค่าไฟซื้อของเข้าบ้านบ้าง ช่วง16-17หนี้สินทางบ้านพ่อกับครอบครัวใหม่ที่เราอยู่ด้วยเพิ่มขึ้นจนแบบเงินพ่อแทบไม่พอดอก(อันนี้เราก็ไม่รุ้ว่าหนี้เนียมาจากไหน) มารู้อีกทีคือเราต้องช่วยทางบ้านมากขึ้นจากเเต่ก่อนอย่างมากแค่1,000เดียว เป็น1,500-2,500 แล้วค่ากินค่าเรียนทั้งหมดเรารับผิดชอบเองหมด ยังดีที่มีกยศ.ช่วย แต่บางทีก็ต้องเจียดเงินส่วนนึงมาช่วยพ่อบ้าง แม่เราก็ไม่สามารถช่วยไรได้มากเพราะมีน้องเราอีกสองคนอยู่กับแม่ทางครอบครัวแม่แค่พอกินพอใช้ เงินจากงานพาร์ทไทม์มันก็ไม่ได้เยอะไรเลย พยายามแทบตายแต่สุดท้ายลำบากเหมือนเดิม แต่เราก็ยังไม่ยอมแพ้ในวันเกิด18ปีเราตัดสินใจหยุดเรื่องเรียนไว้ก่อน ละหางานจริงๆจังๆทำ 2-3วันเราได้งาน รายวันรวมโออยู่ที่เดือนละ11,000-12,000ชีวิตเราเริ่มกลับมาดีอีกครั้ง พอตั้งตัวได้ตัดสินใจเรียนกศน.เพื่อจะตามเพื่อนให้ทัน ช่วง18-19ชีวิตมีความสุขมากก มีมอไซค์คันแรก มีเงินซื้อของที่อยากได้และอยากกิน จนอายุ20ได้บรรจุ ช่วงนี้แม่เราเขาเลิกกับสามีใหม่ เขาเลยปรึกษากับเราว่าอยากมีบ้านให้เราช่วยผ่อนเพราะเขาเองก็มีภาระทั้งน้องทั้งรถยนต์ เราที่ไม่ค่อยได้อยู่กับแม่กับน้องเลยโอเคร จะได้มาอยู่ด้วยกัน เเต่พอมาอยู่รู้สึกเหนื่อยขึ้นกว่าเดิมเยอะมากทั้งบ้าน ทั้งช่วยส่งน้องเรียน ไหนจะให้แม่อีกช่วยพ่ออีกยังดีที่มอไซค์เราผ่อนเสร็จแล้ว อายุ22ท้อสุดๆ ถึงลำบากแต่ก็พยายามหารางวัลให้ตัวเอง มันอาจดูไร้สาระแต่เราอยากได้ไอโฟน5555 เลยพยายามเก็บตังค์ราคาราวๆ20,000เก็บมาได้ก็17,000เลยบอกแม่ว่าจะให้เครื่องเก่าเเล้วจะซื้อไอโฟน แต่แม่บอกเราว่า"อย่างพึ่งอยากได้อยากมีเลยเอามาช่วยแม่ก่อนดีกว่า"เรารุ้สึกจุกในใจได้เเต่คิดว่าเดือนละ5,000ที่ให้ไม่พอหรอ ยังไม่รวมซื้อของเข้าบ้านให้น้องบ้างในทุกๆเดือนนะ(บางคนอาจคิดว่ามันก็แค่โทรศัพย์เครื่องเดิมก็ใช้ๆไปก่อนมันก็ใช่อ่ะ แต่พูดไม่ถูกมันเกิดคำถามในใจมากมาย) ยิ่งมาเจอเพื่อนเก่าๆที่อยู่ด้วยกันตอนเด็กที่ใกล้จะจบมหาลัยที่พูดเรื่องอนาคตว่าจบมาจะทำงานอะไรฝึกงานที่ไหน เรียนจบที่บ้านซื้อรถใหม่ให้ตอนเด็กๆได้ทำนู้นทำนี่ได้คบกับคนนั้นคนนี้ ทำให้เราคิดในหัวตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นเลยเหมือนเราเสียโอกาส เสียอะไรหลายๆอย่างไปเยอะมากก ทำไมครอบครัวคนอื่นพ่อแม่เขาช่วยกันสร้าง มีบ้าน มีรถ มีเงินส่งลูกเรียนลูกมีหน้าที่เรียนให้จบ แต่ทำไมเราปากกัดตีนทีบแบบสุดๆตั้งแต่เด็ก เพื่อแค่อยากมีแค่พื้นฐานที่เขาควรจะมีกันทุกๆครอบครัว เราโดนสอนเรื่องกตัญญูพ่อแม่มาแต่เด็ก ลำบากวันนี้สบายวันหน้า อะไรอีกหลายๆอย่าง แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่เชื่อแล้ว มันรู้สึกสบสนไปหมด เป็นกระทู้แรกที่เขียน แค่อยากระบายให้ใครฟังเฉยๆ ใครเจออะไรแบบไหนบ้าง