คือเราเป็นเพื่อนพวกติสท์ๆอะค่ะ(ติสท์ย่อมาจากคำว่า Artist แปลว่า ศิลปิน ใช้กับคำว่า "อารมณ์" หรือ "อุปนิสัย" ก็ได้ อารมณ์ติสก็คืออารมณ์อ่อนไหวง่าย ชอบเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไม่ค่อยมีความสม่ำเสมอในการทำงาน คือถ้ามีอารมณ์ก็ลุยงานแบบไม่หลับไม่นอน แต่ถ้าไม่มีอารมณ์ก็นอนกระดิกเท้าเฉย หรือ ผู้ที่มีอารมณ์และจินตนาการทางศิลปะ มักมีความคิด บุคลิกการแต่งกายแปลกจากคนทั่วไป ในหลายครั้งเราอาจจะรวมไปถึงนิสัยที่ชอบพูดถึงเรื่องซับซ้อน เช่น ศิลปะ ปรัชญา หรือเรื่องโรแมนติก สายลม แสงแดด ความสวยงามของบทกวี)และเห็นแก่ตัว เป็นพวกชอบฝันกลางวันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเข้าค่ายโรคฝันกลางวันเลยหรือป่าว
สรุปง่ายๆก็คือเป็นพวกไม่สนใจโลกรอบข้างหรือคนรอบข้างสนแค่ความสุขของตนเองนะตอนนั้นเวลานั้น และเป็นพวกชอบใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเรามักจะพูดหรือแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีหรือใส่อารมณ์กับคนอื่นหรือแม้แต่กับพ่อแม่ จนวันนี้แม่ก็ได้เข้ามาตักเตือนเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงคือตอนเราทำหรือแสดงพฤติกรรมแบบนั้นไปเราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน เราก็เลยอยากจะขอคำปรึกษาว่าเราควรจะจัดการกับตัวเองยังไงดี โดยเรามีความคิดว่าจะเก็บตัวไปเลยดีไหม แล้วก็ไม่ต้องพูดคุยกับใครถ้ามีคนคุยด้วยหรือถามอะไรก็แค่ตอบแค่ที่เขาถาม เพราะถ้าหากเราต้องการจะพูดคุยหรือบ่นนู้นนี่นั้นเกี่ยวกับชีวิต เราก็ฝันกลางวันเอาได้อยู่แล้ว คิดว่ามันดีไหมหรือใครวิธีอะไรช่วยบอกหน่อยนะคะT^T
เรารู้สึกไม่ชอบตัวเองเลย เราชอบสร้างปัญหาให้ตัวเองแบบไม่รู้ตัวแทมทำให้คนอื่นไม่พอใจอีก
แล้วก็อีกเรื่องคือ เราอยากรู้ว่ามันแปลกหรืออะไรยังไงไหมแบบว่า เราไม่รู้สึกเลยว่าในชีวิตนี้มีอะไรสำคัญ คนรัก(ที่เราไม่เข้าใจคำว่ารักด้วยซ้ำำ) สิ่งของที่พอตายก็เอาไปไม่ได้ ชีวิตที่จะช้านานก็ต้องตายอยู่ดี หรือความสุขที่มีเพียงช่วงเวลาหนึ่งแต่พอเวลาผ่านไปก็ต้องลืมมันอยู่ดีจนเราเกิดคำถามที่ว่าจะตายหรือมีชีวิตอยู่มันมีความหมายยังไง แม่บอกว่าบาปบุญมันมีจริง แต่เราก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจคนก็แค่นั้น ช่วงหนึ่งเราเคยไม่เชื่ออะไรเลยก็คือมันแบบว่ารู้สึกว่างเปล่ากับชีวิตมากตั้งคำถามต่างๆนาๆเกี่ยวกับโลกจนมีความคิดที่ว่าไม่เห็นอะไรในชีวิตสำคัญเลยอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ และช่วงหนึ่งที่รองออกมาเผชิญโลกความจริงตอนแรกก็รู้สึกมีความสุขดีแต่สักพักก้รู้สึกว่ามันวุ่นวาย ก็เลยกลับเข้าโลกของตัวเอง
ใครมีความคิดเห็นอะไรยังไงหรือวิธีแก้ไขก็ช่วยบอกเราทีนะคะT^T
เราควรจัดการกับตัวเองยังไงดี
สรุปง่ายๆก็คือเป็นพวกไม่สนใจโลกรอบข้างหรือคนรอบข้างสนแค่ความสุขของตนเองนะตอนนั้นเวลานั้น และเป็นพวกชอบใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเรามักจะพูดหรือแสดงพฤติกรรมที่ไม่ดีหรือใส่อารมณ์กับคนอื่นหรือแม้แต่กับพ่อแม่ จนวันนี้แม่ก็ได้เข้ามาตักเตือนเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงคือตอนเราทำหรือแสดงพฤติกรรมแบบนั้นไปเราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน เราก็เลยอยากจะขอคำปรึกษาว่าเราควรจะจัดการกับตัวเองยังไงดี โดยเรามีความคิดว่าจะเก็บตัวไปเลยดีไหม แล้วก็ไม่ต้องพูดคุยกับใครถ้ามีคนคุยด้วยหรือถามอะไรก็แค่ตอบแค่ที่เขาถาม เพราะถ้าหากเราต้องการจะพูดคุยหรือบ่นนู้นนี่นั้นเกี่ยวกับชีวิต เราก็ฝันกลางวันเอาได้อยู่แล้ว คิดว่ามันดีไหมหรือใครวิธีอะไรช่วยบอกหน่อยนะคะT^T
เรารู้สึกไม่ชอบตัวเองเลย เราชอบสร้างปัญหาให้ตัวเองแบบไม่รู้ตัวแทมทำให้คนอื่นไม่พอใจอีก
แล้วก็อีกเรื่องคือ เราอยากรู้ว่ามันแปลกหรืออะไรยังไงไหมแบบว่า เราไม่รู้สึกเลยว่าในชีวิตนี้มีอะไรสำคัญ คนรัก(ที่เราไม่เข้าใจคำว่ารักด้วยซ้ำำ) สิ่งของที่พอตายก็เอาไปไม่ได้ ชีวิตที่จะช้านานก็ต้องตายอยู่ดี หรือความสุขที่มีเพียงช่วงเวลาหนึ่งแต่พอเวลาผ่านไปก็ต้องลืมมันอยู่ดีจนเราเกิดคำถามที่ว่าจะตายหรือมีชีวิตอยู่มันมีความหมายยังไง แม่บอกว่าบาปบุญมันมีจริง แต่เราก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจคนก็แค่นั้น ช่วงหนึ่งเราเคยไม่เชื่ออะไรเลยก็คือมันแบบว่ารู้สึกว่างเปล่ากับชีวิตมากตั้งคำถามต่างๆนาๆเกี่ยวกับโลกจนมีความคิดที่ว่าไม่เห็นอะไรในชีวิตสำคัญเลยอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ และช่วงหนึ่งที่รองออกมาเผชิญโลกความจริงตอนแรกก็รู้สึกมีความสุขดีแต่สักพักก้รู้สึกว่ามันวุ่นวาย ก็เลยกลับเข้าโลกของตัวเอง
ใครมีความคิดเห็นอะไรยังไงหรือวิธีแก้ไขก็ช่วยบอกเราทีนะคะT^T