ตอนนีเราก็อายุ 21 แล้ว ย้อนไปเมื่อ10ปีที่แล้ว(เป็นความรักใสๆ)ก็อายุ11 เหตุการมันเกิดขึ้นในโรงเรียน เราย้ายมาอยู๋ชั้น ป.5แล้ว ในโรงเรียนนี้
บ้านกับโรงเรียนอยู๋ห่างกันมาก ต้องนั่งรถเมย์ ตั่งแต่ตี5.30 ถึงโรงเรียนนะฟ้ายังไม่สว่างเลย แล้วโรงเรียนนะทางเข้าต้องเคินเข้าไป ประมาณ กิโล กว่าๆ อะ
แล้วก็มีอยู่มาวันหนึงถ้าเราจำไม่ผิดนะ น่าจะตอนเข้าแถว ก็มีรุ่นพี่คนนึงที่เดินผ่านไปก่อนแล้วเราก็แบบว่า สะดุดตาเลยนะ (เข้าใจคำว่าสะดุดตาของเราคือแบบมองแล้ว มองอีก มองอยู๋อย่างนี้นจบลับตาไปเลยอะ )
ก็ไม่รู้ทำไมทำให้เด็กที่อายุ 11คนนั้น เป็นแบบนี้ ได้
แล้วด้วยความที่รเามาโรงเรียนเช้า ก็จะเจอพี่เขา ทุกวัน ส่วนตัวแล้วเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร
เพื่อนก็มีน้อย นะ มีอะไรก็จะแบบว่า บอกเพื่อนจ้า บอกเพื่อน มีอะไรก็บอกเพื่อน นั้นแหละ ไม่รู้ว่ามันไปบอกยังไงนะ ถึงได้คุยกัน
แล้วก็เขาเป็นคนแบบเฟรนรี่ อยู๋ป6 น่ารัก เป็นเด็กกิจกรรมเลยอะ ป5 กับ ป6 ก็จะอยู๋ชั้นเดียวกัน จะเข้าห้องน้ำที่เราก็เดินผ่านห้องเขา อะไรแบบนี้
จำได้ว่า ตอนนั้นโทรศัพท์ยังเป็นแบบปุ่มกดอยู่เลย แล้วตอนเราขอเบอร์นะ คือยากมากไม่ร็จะหวงทำไม ได้คุยกันสักพักนึง ก็ขอเบอร์หน่อย อยากคุยด่วย
รู้สึกว่าคุยกันแค่นี้มันยังไม่พอ ความที่เป็นเด็กนะ เราก็จะ ง๊องแง้ง อะ แบบว่า นะๆขอเบอร์หน่อย ก็ทำนิ่ง ทำเฉย
แล้วเราก็นั่งรถเมย์มาลงที่ป้ายเสร็จปุ๊บ ก็ต้องเดินข้ามสะพาน มาเพื่อที่จะเดินเข้าโรงเรียน แล้วเราก็เจอพี่เขา ทำให้เราเคินเข้าโรงเรียนพร้อมกันทุกวัน
เป็น1ปีที่อยากเรียนมากๆๆๆ คิดดูนะ ฟ้ายังไม่สว่างได้เดินกับคนที่เราชอบ แค่นี้ก็ฟินอยู๋นะ เพราะ เราเป็นคนไม่หวังอะไรมา ก็เดินไป เขินไป นะ
พี่เขานะชอบไปอยู๋กับคุณครุ เราก็ไปด้วยตอนเข้า กำกิจกรรมด้วยกัน ทำเป็นจะช่วยครู จริงๆก็อยากอยู่กับเขา แหละดูออก
แล้วตอนที่เขาจะให้เบอร์นะ เขาเขียนใส่กระดาษ แล้วให้เราที่ป้ายรถเมย์ ใส่ในกรัชะเป๋าเราเลย แล้วบอกว่า ห้ามเปิดดูนะ ถึงบ้านแล้วค่อยเปิด อะเราก็เชื่อคนง่ายก็นั่งรถเมย์กลับบ้านไป จนลงรถเท่านั้นแหละ เปิดเลยสิคะ รออะไร ก็โทรเลยจ๊ะ ก็คุยๆๆๆ คนเดินถึงบ้านเลย อะ เรียนมาทั้งวันก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยค่ะ
แล้วเหตุการมันก็เป็นแบบนี้ ไปทุกวัน ทุกวัน เข้าตื่นนอน นั่งรถเมย์ไปโรงเรียน เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน นั่งกินข้าวใกล้ๆกัน มีเรื่องให้คุยกันทุกวัน
เลิกเรียนก็เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกันอีก นั่งรอจนกว่า คนที่ป้ายรถเมย์เหลื่อน้อย ก็เดินไปอยู๋ใกล้ๆกันคุยโน้นคุยนี้ เต็มไปหมด มีความสุขจริงๆ
แล้วก็ดินทางมาถึงตอนจบ เราต้องย้ายออกไป แล้ว ไปต่อป6 ที่อื่น พี่เขาก็จบไปเรียนที่อื่นอีก เราก็คุยกันผ่านเฟสค่ะ
ตอนนี้ก็คิดว่า ก็ดรนะที่ยังได้คุยกันอยู๋ ก็ยังคุยกันทุกวัน ค่ะ เกือบปีเลย แล้วเราก็จบการคุยกันลง เราเด็กน้อย งี้เง้า งอแง แบบเอาแต่ใจตัวเองมากๆ
ทำให้เขาก็ไม่อยาคุยกับเรา ยอมรับนะ ร้องไห้หนักมา เสียใจ สุดๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผ่านมา 4-5 ปีอยู่นะ ถ้าจำไม่ผิด เราก็ได้คุยกันเล็กๆน้อยๆ (น้อยมาก)
แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีก แล้วววทุกครั้งที่แฟสแจ้งเตื่อนที่เราพรรณาๆถึงเขาไว้ ทำให้เราคิดถึงตอนที่เราคุยกัน ทำไมนะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีจนถึงทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงนะ อยากรู้ว่า เขาโสดไหม หรือมีแฟนไปแล้ว อยากคุย ต่างๆนาๆ จะบอกเขาว่า เราโตขึ้นละนะ มีเหตุผล ไม่งี้เง้า งอแง แล้ว เขายังจะอยากคุยกับเราไหม เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เราจะกลับไปอ่านข้อความที่เราเคยคุยกัน ปรากฏว่า ข้อความหายไปหมดเลย เหลื่อแต่ข้อความของเรา ด้วยความที่อยากร็อยากเห็นนะ ก็ไปค้นเลยค่ะ ชื่อ นามสกุล จำได้หมด ก็แอดเฟสไป เขาก็รับนะ ก็บอกไปว่า ขอบคุณนะที่รับ เฟสเก่าเป็นไรหรอ เขาก็บอกว่า อ๋ฮโดนเฮ็กจ้า จบบทสนทนาที่เราคุยกันค่ะ จบจริงๆอยากคุยก็ไม่กล้า อยากทักก็ไม่กล้า ทำไงดีอะทุกคน เราควรทำยังไงดี
ไม่ใช่ว่าเราไม่ มูฟออน นะก็มีคนคุยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ไม่เคยมีอะไรกับใครเลย คือเราไม่ได้ใช้ sex นำ เราใช้หัวใจ (ขอย้ำว่าเราพูดจริงๆนะ)
แล้วคนที่เราชอบเป็นผู้ ญ นะ ไม่รู้อะไรดลใจให้ชอบ ก็คนมันชอบนะ ที่ผ่านมาก็มีคุยกับผู้ชายบ้าง ก็คุยได้ทั้ง2แบบอะ
อาจจะเป็นเพราะหน้าฝนมั้งที่ทำให้เราเพี้ยนแบบนี้ ลำดับอะไรไม่ถูกเลย คืออยากจะมาเล่าให้ฟังอะนะ แต่ก็ยังอยากได้คำตอบอยู๋นะ
ว่า
ทำไมถึงอยากคุยกับเขา ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยกันไป10ปีแล้ว อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม
นาม วรญ จ้า
ปล.จริงๆอยากเล่ากว่านี้อีนะ แต่ลำดับเหตุการไม่ถูกจ้า
ทำไมถึงอยากคุยกับเขา ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยกันไป10ปีแล้ว อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม
บ้านกับโรงเรียนอยู๋ห่างกันมาก ต้องนั่งรถเมย์ ตั่งแต่ตี5.30 ถึงโรงเรียนนะฟ้ายังไม่สว่างเลย แล้วโรงเรียนนะทางเข้าต้องเคินเข้าไป ประมาณ กิโล กว่าๆ อะ
แล้วก็มีอยู่มาวันหนึงถ้าเราจำไม่ผิดนะ น่าจะตอนเข้าแถว ก็มีรุ่นพี่คนนึงที่เดินผ่านไปก่อนแล้วเราก็แบบว่า สะดุดตาเลยนะ (เข้าใจคำว่าสะดุดตาของเราคือแบบมองแล้ว มองอีก มองอยู๋อย่างนี้นจบลับตาไปเลยอะ )
ก็ไม่รู้ทำไมทำให้เด็กที่อายุ 11คนนั้น เป็นแบบนี้ ได้
แล้วด้วยความที่รเามาโรงเรียนเช้า ก็จะเจอพี่เขา ทุกวัน ส่วนตัวแล้วเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร
เพื่อนก็มีน้อย นะ มีอะไรก็จะแบบว่า บอกเพื่อนจ้า บอกเพื่อน มีอะไรก็บอกเพื่อน นั้นแหละ ไม่รู้ว่ามันไปบอกยังไงนะ ถึงได้คุยกัน
แล้วก็เขาเป็นคนแบบเฟรนรี่ อยู๋ป6 น่ารัก เป็นเด็กกิจกรรมเลยอะ ป5 กับ ป6 ก็จะอยู๋ชั้นเดียวกัน จะเข้าห้องน้ำที่เราก็เดินผ่านห้องเขา อะไรแบบนี้
จำได้ว่า ตอนนั้นโทรศัพท์ยังเป็นแบบปุ่มกดอยู่เลย แล้วตอนเราขอเบอร์นะ คือยากมากไม่ร็จะหวงทำไม ได้คุยกันสักพักนึง ก็ขอเบอร์หน่อย อยากคุยด่วย
รู้สึกว่าคุยกันแค่นี้มันยังไม่พอ ความที่เป็นเด็กนะ เราก็จะ ง๊องแง้ง อะ แบบว่า นะๆขอเบอร์หน่อย ก็ทำนิ่ง ทำเฉย
แล้วเราก็นั่งรถเมย์มาลงที่ป้ายเสร็จปุ๊บ ก็ต้องเดินข้ามสะพาน มาเพื่อที่จะเดินเข้าโรงเรียน แล้วเราก็เจอพี่เขา ทำให้เราเคินเข้าโรงเรียนพร้อมกันทุกวัน
เป็น1ปีที่อยากเรียนมากๆๆๆ คิดดูนะ ฟ้ายังไม่สว่างได้เดินกับคนที่เราชอบ แค่นี้ก็ฟินอยู๋นะ เพราะ เราเป็นคนไม่หวังอะไรมา ก็เดินไป เขินไป นะ
พี่เขานะชอบไปอยู๋กับคุณครุ เราก็ไปด้วยตอนเข้า กำกิจกรรมด้วยกัน ทำเป็นจะช่วยครู จริงๆก็อยากอยู่กับเขา แหละดูออก
แล้วตอนที่เขาจะให้เบอร์นะ เขาเขียนใส่กระดาษ แล้วให้เราที่ป้ายรถเมย์ ใส่ในกรัชะเป๋าเราเลย แล้วบอกว่า ห้ามเปิดดูนะ ถึงบ้านแล้วค่อยเปิด อะเราก็เชื่อคนง่ายก็นั่งรถเมย์กลับบ้านไป จนลงรถเท่านั้นแหละ เปิดเลยสิคะ รออะไร ก็โทรเลยจ๊ะ ก็คุยๆๆๆ คนเดินถึงบ้านเลย อะ เรียนมาทั้งวันก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยค่ะ
แล้วเหตุการมันก็เป็นแบบนี้ ไปทุกวัน ทุกวัน เข้าตื่นนอน นั่งรถเมย์ไปโรงเรียน เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน นั่งกินข้าวใกล้ๆกัน มีเรื่องให้คุยกันทุกวัน
เลิกเรียนก็เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกันอีก นั่งรอจนกว่า คนที่ป้ายรถเมย์เหลื่อน้อย ก็เดินไปอยู๋ใกล้ๆกันคุยโน้นคุยนี้ เต็มไปหมด มีความสุขจริงๆ
แล้วก็ดินทางมาถึงตอนจบ เราต้องย้ายออกไป แล้ว ไปต่อป6 ที่อื่น พี่เขาก็จบไปเรียนที่อื่นอีก เราก็คุยกันผ่านเฟสค่ะ
ตอนนี้ก็คิดว่า ก็ดรนะที่ยังได้คุยกันอยู๋ ก็ยังคุยกันทุกวัน ค่ะ เกือบปีเลย แล้วเราก็จบการคุยกันลง เราเด็กน้อย งี้เง้า งอแง แบบเอาแต่ใจตัวเองมากๆ
ทำให้เขาก็ไม่อยาคุยกับเรา ยอมรับนะ ร้องไห้หนักมา เสียใจ สุดๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผ่านมา 4-5 ปีอยู่นะ ถ้าจำไม่ผิด เราก็ได้คุยกันเล็กๆน้อยๆ (น้อยมาก)
แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีก แล้วววทุกครั้งที่แฟสแจ้งเตื่อนที่เราพรรณาๆถึงเขาไว้ ทำให้เราคิดถึงตอนที่เราคุยกัน ทำไมนะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีจนถึงทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงนะ อยากรู้ว่า เขาโสดไหม หรือมีแฟนไปแล้ว อยากคุย ต่างๆนาๆ จะบอกเขาว่า เราโตขึ้นละนะ มีเหตุผล ไม่งี้เง้า งอแง แล้ว เขายังจะอยากคุยกับเราไหม เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เราจะกลับไปอ่านข้อความที่เราเคยคุยกัน ปรากฏว่า ข้อความหายไปหมดเลย เหลื่อแต่ข้อความของเรา ด้วยความที่อยากร็อยากเห็นนะ ก็ไปค้นเลยค่ะ ชื่อ นามสกุล จำได้หมด ก็แอดเฟสไป เขาก็รับนะ ก็บอกไปว่า ขอบคุณนะที่รับ เฟสเก่าเป็นไรหรอ เขาก็บอกว่า อ๋ฮโดนเฮ็กจ้า จบบทสนทนาที่เราคุยกันค่ะ จบจริงๆอยากคุยก็ไม่กล้า อยากทักก็ไม่กล้า ทำไงดีอะทุกคน เราควรทำยังไงดี
ไม่ใช่ว่าเราไม่ มูฟออน นะก็มีคนคุยบ้างอะไรบ้างแต่ก็ไม่เคยมีอะไรกับใครเลย คือเราไม่ได้ใช้ sex นำ เราใช้หัวใจ (ขอย้ำว่าเราพูดจริงๆนะ)
แล้วคนที่เราชอบเป็นผู้ ญ นะ ไม่รู้อะไรดลใจให้ชอบ ก็คนมันชอบนะ ที่ผ่านมาก็มีคุยกับผู้ชายบ้าง ก็คุยได้ทั้ง2แบบอะ
อาจจะเป็นเพราะหน้าฝนมั้งที่ทำให้เราเพี้ยนแบบนี้ ลำดับอะไรไม่ถูกเลย คืออยากจะมาเล่าให้ฟังอะนะ แต่ก็ยังอยากได้คำตอบอยู๋นะ
ว่า
ทำไมถึงอยากคุยกับเขา ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คุยกันไป10ปีแล้ว อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม
นาม วรญ จ้า
ปล.จริงๆอยากเล่ากว่านี้อีนะ แต่ลำดับเหตุการไม่ถูกจ้า