ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

เรา เคยมีครอบครัวที่ok อยู่มาพ่อเเม่เราเเยกทางกันเราก็ถูกส่งตัวมาอยู่กับยาย พอเรากลับมาครอบครัวใหม่เราก็ดูปกติ แต่เราจะไม่ค่อยได้รับความสนใจส่วนใหญ่จะสนใจเเต่น้อง เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเราก็เห็นว่าน้องยังเด็ก ครอบครัวอยู่ได้ไม่นานพ่อเลี้ยงก็เลิกกับแม่ ส่วนเราก็เลือกไปอยู่กับพ่อเเท้ๆ อยู่กับพ่อเเท้ๆของเรามันโอเคดีไปหมด  มีลูกพี่ลูกน้อง อยู่ด้วยเราก็ไม่เหงาพ่อแม่ของลูกพี่ลูกน้องก็พาไปเที่ยวไปต่างประเทศ. ไปกินแต่ของอร่อย จนโควินมา มันก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่นั้นพ่อของเราก็เริ่มติดยาเสพติด จนทำร้ายร่างกายและจิตใจ แต่ไม่ค่อยบ่อย. เราก็ทนได้ แต่พอจะสอบปิดเทอมม.2เทอม1 พ่อเราทำร้ายร่างกายเรานักมาก มาหาว่าเราโดนเรียน ไม่ทำงาน ห้ามเราไม่ให้เราไปโรงเรียน บังคับเรา เอาเชือกมามัดเราไว้กับเสา เราร้องไห้ พยายามของความช่วยเหลือแต่ไม่มีคนช่วยเลย เราโทรหาครูที่โรงเรียนให้มาช่วยแต่ครูช่วยได้เเค่บอกพ่อให้พาเราไปส่งโรงเรียน. พอถึงโรงเรียนพ่อเราก็ขับรถมาวนดูหลายรอบจนครูกลัวว่าพ่อจะทำร้ายเราอีก เลยพาเราเข้าห้องไป ถึงตอนเลิกเรียนลูกพี่ลูกน้องเราก็มารับเราตามปกติแต่พี่เราก็พาไปขับรถเล่นทำจิตใจให้สงบ พอถึงบ้านพ่อเราเอาไม้กวาดมาตีกับประตู แล้วมาฟาดขาเรา พ่อเราสั่งให้เรามานอนห้องพ่อ เเต่เราไม่นอนเพราะห้องพ่อเพื่อนพ่อเข้าออกเยอะเรากลัว พ่อเอาเชือกฟาดใส่ที่นอนขู่เราเอามีดมาจ่อที่คอเรา เราทำอะไรไม่ได้ต้องนั้งนิ่งๆตามคำสั่ง เราโทรหาอาแต่เราไม่พูดเราแต่พยักหน้าขอความช่วยเหลือ แต่อาอยู่จังหวัดอื่น เลยมาช่วยไม่ได้ แต่แม่ของลูกพี่ลูกน้องพาเราหนีแล้วก็ไม่กลับไปที่บ้านนั้นอีกเลย เรากลับมาอยู่กับแม่ก็โดนด่า โดนไล่ให้กลับไป น้องเราอยู่สบายแถมคอแหลเก่ง เราเหนื่อยมาก เราคิดว่าเราควรไปจากโลกใบนี้จะดีกว่า แม่บอกอยู่ไปก็เป็นภาระ จะไปไหนก้ไป ไปตายนู้น แม่เราหลงผัวใหม่จนลืมว่ามีเราพอเราบอกว่าจะไปตรวจจิต แม่บอกว่าไม่ต้องไป ปัจจุบันเราอยู่กับแม่ คำที่เเม่พูดเมื่อกี้คือ อย่ามาอยู่ให้เปลืองน้ำเปลืองไฟเขาเถอะ  แค่ตื่นสายกับไม่มาล้างจานเราทำทุกวันไม่เคยจะเห็นน้องเรานอนไมามาช่วยเราก็ทำคนเดียวแต่แม่มักจะมาเห้นตอนน้องทำแล้วมาด่าเรา เราควรไปจากโลกใบนี้ไปอยู่กับตาบนฟ้าดีมั้ย ตาอาจจะเหงา😔