ปัญหาชีวิตกับครอบครัว

พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เด็ก เราเหมือนคนที่เก็บกด เราโหยหาที่อยากจะได้ความรักจากพ่อแม่มากแต่บางครั้งเขาก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย ไม่เคยสนใจว่าเราจะเป็นยังไงต้องการอะไร แต่เราก็เข้าใจนะว่าเขามีหน้าที่ ที่ต้องทำ แล้วตอนนี้เราอยู่กับตายาย เรากลายเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าพูดหรือแสดงออก ไม่กล้าเสนอความคิดอะไรกับคนในครอบครัว เพราะพูดไปก็ไม่มีใครคิดว่าเรามีตัวตน ตอนนี้เราอายุ18แล้ว เราก็ต้องการที่อยากจะหางานทำบ้างอยากหาความรู้อยากหาประสบการณ์ให้กับตัวเองบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีใครเห็นด้วยเลย มันทำให้เราไม่คิดที่อยากจะทำอะไร ก่อนจะมีโควิดเราก็เคยไปหางานทำมาแล้ว แต่เขาก็ไม่พอใจที่เราไปทำ แต่เราอยู่บ้านเฉยๆเขาก็หาเรื่องมาบ่นเราบ้าง แต่เราก็ไม่เคยว่าหรือเถียงอะไรที่มันรุนแรงเลย แล้วตอนนี้คือบางครั้งเราอยากกินอะไรเราก็จะซื้อเองนะใช้เงินของเรา เราก็อยากให้เขากินอิ่มด้วยเราก็จะซื้อเผื่อเขาตลอด แต่พอเราซื้อมันไม่ได้เยอะเกินไปเลยนะ เขาก็จะว่าจะซื้อทำไมเยอะแยะ แต่ที่เราซื้อเขาก็กินด้วย ถ้าซื้อน้อยก็ไม่พอกันอิ่ม บางครั้งเราหิวอะไรเราซื้อมาแต่จะให้เขาช่วยทำหน่อยเขาก็บ่น แต่ทุกครั้งเราทำของกินเองหมดตั้งแต่ทำเป็น เราไม่เคยขอให้เขาทำอะไรให้กินบ่อยเลย จะขอให้ทำให้ก็ต่อเมื่อเราทำไม่เป็น เขาก็บ่นหรือทำเสียงไม่พอใจแทบทุกครั้ง แต่พอน้าเราหรือลูกเราคนเล็กของเขา หิวอะไรเขาก็รีบหาทำให้ทุกครั้งเลย ทั้งๆที่เราอยู่บ้านกับเขา(ตายาย) เขาแทบไม่เคยถามว่าหิวอะไรมั้ย แต่น้าเราซึ่งอยู่บ้านแฟนพอบอกว่าหิวอะไรก็รีบจัดหาทำให้ ยอมรับนะว่าน่อยใจมาก แต่ก็ไม่เคยพูดอะไร เราเงียบทุกครั้งที่รู้สึกไม่ดีหรืออะไรต่างๆ จนกลายเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลาโกรธหรือน้อยใจอะไรมากๆก็ร้องไห้เราอึดอัดมาก และมีอีกหลายๆอย่าง เราควรจะแก้ปัญหายังไงดี😢