แต่งร่ายยาวตอนจบให้หน่อยครับ

o หลบแสงหลัวฟ้าดำคืนค่ำก่อน เหมือนไฟฟอนสุมทรวงกลางห้วงหาว เหม่อมองฟ้าเวิ้งว้างร้างหมู่ดาว จันทร์แสงพราวหลบลี้อยู่ที่ใด o ฝอยละอองน้ำค้างพรมพร่างพฤกษ์ ล่วงเลยดึกกลั่นกรองละอองใส ไหลรินหลั่งดั่งว่าน้ำต

อ้อมแขนหนึ่งตรึงจิตเกินคิดหักคืออ้อมแขนแห่งรักมิผลักไสไอละมุลอุ่นมอบคอยปลอบใจยามอ่อนไหวเหว่ว้าสิ้นราแรง ในฤทัยซาบซึ้งถึงคุณค่าด้วยศรัทธามั่นหมายมิหน่ายแหนงแม้นอื่นใดกลายผันพลันเปลี่ยนแปลงยังสำแดงยึดเห

. . 0 แววตาค่อยค่อยกวาด, อีกวาดหวัง ค่อยค่อยหยั่งลงทรวงพร้อมห่วงหา แล้วร่องรอยรูปสอางค์ก็ค้างคา เช้าจนตราบสนธยาไม่ล้าเลือน 0 อักษรรำร่ายบทหวังจดจ่อ แล้วตามต่อสืบสาวเรื่องราวเสมือน มือที่มองไม่เห็นบีบเ

ปลายทาง ใช่จุดจบ ปลายทาง พบเริ่มต้นใหม่ ปลายทาง หวังเข้าใจ ปลายทาง ไซร้ไร้ความฝัน ปลายทาง ต้องผจญ ปลายทาง คนต้องเดินไป ปลายทาง ไม่มีใคร ปลายทาง ไหนก็คนเดียว ปลายทาง ต้องมุ่งมั่น ปลายทาง นั้นต้องฮึกเหิ

บ้านเมืองไม่ใช่ของเล่น ก็น่าจะเป็นจริงตามนั้น เพราะความผิดพลาดในการเดินหน้านโยบาย ไม่ว่าจะด้วยความไร้เดียงสา หรือมุ่งมั่นแก้ปัญหา โดยปราศจากความเฉลียว จนนำมาสู่เหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ใดตาม ผลกระทบจากกา