ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะ
อยากทราบความเห็นต่างๆของผู้หญิงที่กำลังเผชิญกับความคับข้องใจในความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินไปอยู่ และอยากทราบความเห็นจากคุณผู้ชายว่าเป็นคุณ คิดว่าอย่างไร...
บางทีก็คิดว่าไปได้ดี แต่บางทีก็ฉุกคิดว่าธรรมชาติของความเป็นผู้ชายทำให้เราข้องใจและสงสัยอยู่หลายเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น
บางทีเราไม่สบายแต่แฟนนอนเฉยและหลับสบาย ไม่ช่วยเช็ดตัวหรือช่วยหยิบจับอะไร แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวก็หาย แต่พอเจ้าตัวไม่สบาย
ก็ร้องงอแงให้เราดูแลให้ตลอดเวลา จะเอานั่นนู่นนี่ เราเห็นแฟนเพื่อนเราแต่ละคนดูแลดีมาก เช็ดตัวให้เวลาไม่สบาย มีเซอร์ไพรส์เติมหวานให้กันตลอด
ตอนเราป่วยหนักๆ หนักมากจนครอบครัวเราสงสัยว่าคนที่คบเราอยู่ไม่ติดตามไม่สอบถามไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น เค้าก็ไม่ได้มาเฝ้าหรือมาอยู่ด้วยเพราะบอกแต่ว่าติดทำงาน (จะมีก็แต่คนที่บ้านที่ผลัดกันมาดูแล จนคนที่บ้านสงสารเรามากเพราะมีแฟนก็เหมือนไม่มี )
และเหตุผลปัจจัยอื่นต่างๆมากมาย อีกหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราอยากให้โอกาสตัวเองได้มีคนอื่นที่ดีกว่าเข้ามาเติมเต็มในบางส่วนที่เราขาดและเราก็เข้าไปเติมเต็มในบางส่วนของอีกฝ่ายที่ขาด แต่ปัจจุบันเราดูเหมือนต้องปรับตัวฝ่ายเดียวอยู่ตลอดเวลา บุคคลิกเราก็เปลี่ยนไปทั้งหมดตั้งแต่มาคบกัน เราคบกันมา 3 ปี เวลาเราอยากไปทำอะไร อยากไปเจอเพื่อน อยากไปทำเล็บ อยากไปสังสรรค์เข้าสังคมเขาก็จะโกรธไม่ให้ไปแต่จะให้เราไปในที่ที่เขาอยากไปเท่านั้น ตัวเองก็จะมีความสุข เราเลยมองว่า อ้าวแล้วความสุขของเราละ.....? ก็แอบคิดเหมือนกันว่าทำไมความสัมพันธ์นี้เรารู้สึกเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว...
และเขาก็ไม่สามารถซื้อของที่เราอยากได้ให้เราด้วย เพราะทุกอย่างหารกันเป๊ะๆ
(เรากับเขาอยู่ด้วยกัน แต่ยังไม่แต่งงาน และเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องอนาคต ไม่ได้บอกว่าอนาคตเราจะมีทิศทางชีวิตกันแบบไหน เป้าหมายคืออะไรฺ?)
มีแพลนจะขอแต่งงานกันไหม จะสร้างฐานะไปด้วยกันแบบใด (เพราะเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนลึก ๆ ก็อยากได้ความมั่นคง อยากได้เซฟโซน))
ซึ่งตอนนี้เราอายุ 26 ปีแล้ว เราก็วางแผนอนาคตไว้ก่อน 30 เราอยากแต่งงาน 30 ต้นเราอยากสร้างครอบครัว สร้างฐานะ มีเพื่อนคู่คิด มีครอบครัวของตัวเองที่อบอุ่น....
ทุกอาทิตย์เราต้องกลับไปบ้านเขาและต้องคอยปรับตัวให้เข้ากับแม่และครอบครัวของเขาอีก เราคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเรากำลังทำให้ใครอึดอัดใจไหม เรารู้สึกเหนื่อยและอยากถอยออกมา มานั่งคิดว่าทำไมเราอึดอัดขนาดนี้...ไม่รู้ว่านี่คือความรักหรือเป็นการอยู่ไปวัน ๆ
(เราก็อยากเป็นคนที่ถูกดูแลบ้าง เพราะเราเองก็เติบโตมากับการดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก เนื่องจากพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ 1 ขวบ)
อายุเรากับแฟนเท่ากันแต่เรารู้สึกเหนื่อยในความสัมพันธ์มากๆ ยังไม่ได้มีการขอแต่งงานแต่เขากลับตีกรอบว่าเราต้องเป็นแบบนี้กับที่บ้านเขา
ที่บ้านเขาถึงจะพอใจ ......
ต้องเป็นแบบคนจีนหัวโบราณสมัยก่อนที่ผู้หญิงต้องดูแลผู้ชายประหนึ่งว่าเป็นเทวดา และผู้หญฺิงก็คือแม่บ้าน เราต้องเทิดทูนลูกชายเขา เพราะวัฒนธรรมจีนโบราณ...นี่มันสมัยไหนแล้ว...ผู้หญิงทำงานหาเงินเองได้แล้ว เราต้องบอกก่อนว่าเราหาเงินได้มากกว่าแฟน ซึ่งตรงนี้ก็ยิ่งเน้นย้ำเลยว่าเขาดูแลซัพพอร์ตเราไม่ได้แน่ๆ แค่ในเรื่องของความรู้สึกเล็กๆ น้อยยังซัพพอร์ตไม่ได้เลย
เป็นเพื่อนๆ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้างคะ ?
สาวๆมีความคิดเห็นอย่างไรว่าความสัมพันธ์ที่มีอยู่ควรไปต่อ หรือ พอแค่นี้?...
อยากทราบความเห็นต่างๆของผู้หญิงที่กำลังเผชิญกับความคับข้องใจในความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินไปอยู่ และอยากทราบความเห็นจากคุณผู้ชายว่าเป็นคุณ คิดว่าอย่างไร...
บางทีก็คิดว่าไปได้ดี แต่บางทีก็ฉุกคิดว่าธรรมชาติของความเป็นผู้ชายทำให้เราข้องใจและสงสัยอยู่หลายเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น
บางทีเราไม่สบายแต่แฟนนอนเฉยและหลับสบาย ไม่ช่วยเช็ดตัวหรือช่วยหยิบจับอะไร แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวก็หาย แต่พอเจ้าตัวไม่สบาย
ก็ร้องงอแงให้เราดูแลให้ตลอดเวลา จะเอานั่นนู่นนี่ เราเห็นแฟนเพื่อนเราแต่ละคนดูแลดีมาก เช็ดตัวให้เวลาไม่สบาย มีเซอร์ไพรส์เติมหวานให้กันตลอด
ตอนเราป่วยหนักๆ หนักมากจนครอบครัวเราสงสัยว่าคนที่คบเราอยู่ไม่ติดตามไม่สอบถามไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น เค้าก็ไม่ได้มาเฝ้าหรือมาอยู่ด้วยเพราะบอกแต่ว่าติดทำงาน (จะมีก็แต่คนที่บ้านที่ผลัดกันมาดูแล จนคนที่บ้านสงสารเรามากเพราะมีแฟนก็เหมือนไม่มี )
และเหตุผลปัจจัยอื่นต่างๆมากมาย อีกหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราอยากให้โอกาสตัวเองได้มีคนอื่นที่ดีกว่าเข้ามาเติมเต็มในบางส่วนที่เราขาดและเราก็เข้าไปเติมเต็มในบางส่วนของอีกฝ่ายที่ขาด แต่ปัจจุบันเราดูเหมือนต้องปรับตัวฝ่ายเดียวอยู่ตลอดเวลา บุคคลิกเราก็เปลี่ยนไปทั้งหมดตั้งแต่มาคบกัน เราคบกันมา 3 ปี เวลาเราอยากไปทำอะไร อยากไปเจอเพื่อน อยากไปทำเล็บ อยากไปสังสรรค์เข้าสังคมเขาก็จะโกรธไม่ให้ไปแต่จะให้เราไปในที่ที่เขาอยากไปเท่านั้น ตัวเองก็จะมีความสุข เราเลยมองว่า อ้าวแล้วความสุขของเราละ.....? ก็แอบคิดเหมือนกันว่าทำไมความสัมพันธ์นี้เรารู้สึกเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว...
และเขาก็ไม่สามารถซื้อของที่เราอยากได้ให้เราด้วย เพราะทุกอย่างหารกันเป๊ะๆ
(เรากับเขาอยู่ด้วยกัน แต่ยังไม่แต่งงาน และเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องอนาคต ไม่ได้บอกว่าอนาคตเราจะมีทิศทางชีวิตกันแบบไหน เป้าหมายคืออะไรฺ?)
มีแพลนจะขอแต่งงานกันไหม จะสร้างฐานะไปด้วยกันแบบใด (เพราะเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนลึก ๆ ก็อยากได้ความมั่นคง อยากได้เซฟโซน))
ซึ่งตอนนี้เราอายุ 26 ปีแล้ว เราก็วางแผนอนาคตไว้ก่อน 30 เราอยากแต่งงาน 30 ต้นเราอยากสร้างครอบครัว สร้างฐานะ มีเพื่อนคู่คิด มีครอบครัวของตัวเองที่อบอุ่น....
ทุกอาทิตย์เราต้องกลับไปบ้านเขาและต้องคอยปรับตัวให้เข้ากับแม่และครอบครัวของเขาอีก เราคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเรากำลังทำให้ใครอึดอัดใจไหม เรารู้สึกเหนื่อยและอยากถอยออกมา มานั่งคิดว่าทำไมเราอึดอัดขนาดนี้...ไม่รู้ว่านี่คือความรักหรือเป็นการอยู่ไปวัน ๆ
(เราก็อยากเป็นคนที่ถูกดูแลบ้าง เพราะเราเองก็เติบโตมากับการดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก เนื่องจากพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ 1 ขวบ)
อายุเรากับแฟนเท่ากันแต่เรารู้สึกเหนื่อยในความสัมพันธ์มากๆ ยังไม่ได้มีการขอแต่งงานแต่เขากลับตีกรอบว่าเราต้องเป็นแบบนี้กับที่บ้านเขา
ที่บ้านเขาถึงจะพอใจ ......
ต้องเป็นแบบคนจีนหัวโบราณสมัยก่อนที่ผู้หญิงต้องดูแลผู้ชายประหนึ่งว่าเป็นเทวดา และผู้หญฺิงก็คือแม่บ้าน เราต้องเทิดทูนลูกชายเขา เพราะวัฒนธรรมจีนโบราณ...นี่มันสมัยไหนแล้ว...ผู้หญิงทำงานหาเงินเองได้แล้ว เราต้องบอกก่อนว่าเราหาเงินได้มากกว่าแฟน ซึ่งตรงนี้ก็ยิ่งเน้นย้ำเลยว่าเขาดูแลซัพพอร์ตเราไม่ได้แน่ๆ แค่ในเรื่องของความรู้สึกเล็กๆ น้อยยังซัพพอร์ตไม่ได้เลย
เป็นเพื่อนๆ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้างคะ ?