เราเป็นฟรีแลนซ์ทำงานเกี่ยวกับวิชาการ ตอนนี้อายุ 35 ปีแล้ว เป็นเกย์ และไม่มีแฟน แต่มีภาระ คือ ต้องผ่อนบ้าน หารร่วมกันกับพี่ ในบ้านจะอยู่กับพี่และแม่ ที่ทะเลาะกันแทบจะทุกวัน เราไม่มีความสุขเลย รู้สึกเหนื่อยและไม่มีพลัง พี่มีอาชีพที่มั่นคง ในการทำงานของเรา ช่วงที่รับงานเยอะ ได้ผลตอบแทนเยอะ ก็ดีที่เห็นเข้าบัญชี แต่ก็เหนื่อยมากๆ แต่บางทีไม่มีงานเข้าก็เหงา เศร้าจิตตก รู้สึกท้อแท้
พ่อเรามีชีวิตอยู่ แต่ไม่รับผิดชอบใดๆ และย้ายออกไปนานแล้ว
แม่เราชอบเก็บของที่ไม่จำเป็น บางอย่างเน่าบูดแล้ว นางก็เสียดาย ทำให้ห้องนางที่กว้างที่สุดเต็มไปด้วยของรกรุงรัง ทางเข้าห้องนอนก็ลำบาก แต่เคยบอกให้นางแล้ว นางก็ไม่ฟัง เป็นเหมือนโรค Hoarding Disorder
พี่ชายก็เป็นคนอารมณ์รุนแรง ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับคนในบ้าน ชอบใช้แม่ ด่าว่าแม่ ราวกับคนใช้ พอมีคนเห็นต่างหรือไม่เห็นด้วยก็ใช้เสียงดัง และมีตบตีแม่ แม่ก็อายุเยอะแล้ว 70 แล้ว ก็เห็นแม่ร้องไห้ แขนช้ำ เวลาทะเลาะกันถ้าแม่พูดจาไม่ค่อยหูพี่ พี่ก็บอกให้แม่หุบปากและหยุดพูด พอแม่โกรธ พูดจาสวนกลับก็ตบตีกัน ขว้างปาข้าวของกัน
เราเป็นโรควิตกกังวลตั้งแต่เด็ก เป็นคนย้ำคิดย้ำทำและกลัวเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิด สะสมและนอนหลับยาก เข้ารักษาอาการนอนไม่หลับตั้งแต่อายุ 18 จนถึง 25 ปี ที่โรงพยาบาลด้านจิตแพทย์ รักษาหายในระดับหนึ่ง
เรื่องแม่ พอแม่จะเกษียณซึ่งมีหนี้สินเต็มตัว ลำพังแม่เองก็เต็มไปด้วยหนี้และบ้านข้าราชการก็ต้องออก
ตอนนั้น เราก็ทำฟรีแลนซ์แล้ว ไปยื่นกู้บ้านร่วมกับแม่ ลึกๆ ไม่ได้อยากใช้ชีวิตกับพี่ชายเลย และแม่ เพราะมันไม่เคยสงบ
เงินที่ทำมาต้องมาผ่อนบ้าน และใช้ชีวิตกับคนในบ้านที่ชวนทะเลาะแทบทุกวันเหรอ มันเหนื่อยใจมากๆ พี่ชายก็ขู่แม่เพราะบ้านรก สกปรก และไม่ยอมผ่อนค่าบ้าน
เราอยู่ในสถานะที่ทุกข์ใจนะ
บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกิดมา
และมันมีความหมายอะไร เคยรักษาโรคนอนไม่หลับ และปัจจุบันก็เป็นโรคประจำตัวที่ต้องกินยาไปตลอดชีวิตอีก
ความรักแบบแฟนเคยมี แต่ก็จบความสัมพันธ์ไป ตอนนี้ไม่คาดหวังอะไรแล้วจริงๆ ใครที่ให้คำปรึกษาในชีวิตได้บ้าง รู้สึกเหมือนเราอยู่ไปวันๆ นี่คิดว่าจะเก็บเงินปิดบ้านในส่วนที่เราต้องรับผิดชอบก่อน หลังจากนั้นคงทำไรที่มันพออยู่ได้ไปวันๆ ทุกวันนี้ก่อนนอนจะต้องใช้น้ำมันสกัดกัญชาช่วย หรือ ไม่ก็เมลาโทนินให้มันหลับไป
เราอาจจะไม่มีที่ปรึกษาปัญหาชีวิตดีๆ หากใครในนี้จะแนะนำและช่วยให้เรามีพลังและอยู่กับตัวเองให้ได้ โปรดช่วยเราด้วย ขอคำปรึกษาใน
ปัญหาครอบครัว วัยกลางคน ไม่มีทางออก ความสุขของชีวิตคืออะไร?
พ่อเรามีชีวิตอยู่ แต่ไม่รับผิดชอบใดๆ และย้ายออกไปนานแล้ว
แม่เราชอบเก็บของที่ไม่จำเป็น บางอย่างเน่าบูดแล้ว นางก็เสียดาย ทำให้ห้องนางที่กว้างที่สุดเต็มไปด้วยของรกรุงรัง ทางเข้าห้องนอนก็ลำบาก แต่เคยบอกให้นางแล้ว นางก็ไม่ฟัง เป็นเหมือนโรค Hoarding Disorder
พี่ชายก็เป็นคนอารมณ์รุนแรง ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับคนในบ้าน ชอบใช้แม่ ด่าว่าแม่ ราวกับคนใช้ พอมีคนเห็นต่างหรือไม่เห็นด้วยก็ใช้เสียงดัง และมีตบตีแม่ แม่ก็อายุเยอะแล้ว 70 แล้ว ก็เห็นแม่ร้องไห้ แขนช้ำ เวลาทะเลาะกันถ้าแม่พูดจาไม่ค่อยหูพี่ พี่ก็บอกให้แม่หุบปากและหยุดพูด พอแม่โกรธ พูดจาสวนกลับก็ตบตีกัน ขว้างปาข้าวของกัน
เราเป็นโรควิตกกังวลตั้งแต่เด็ก เป็นคนย้ำคิดย้ำทำและกลัวเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิด สะสมและนอนหลับยาก เข้ารักษาอาการนอนไม่หลับตั้งแต่อายุ 18 จนถึง 25 ปี ที่โรงพยาบาลด้านจิตแพทย์ รักษาหายในระดับหนึ่ง
เรื่องแม่ พอแม่จะเกษียณซึ่งมีหนี้สินเต็มตัว ลำพังแม่เองก็เต็มไปด้วยหนี้และบ้านข้าราชการก็ต้องออก
ตอนนั้น เราก็ทำฟรีแลนซ์แล้ว ไปยื่นกู้บ้านร่วมกับแม่ ลึกๆ ไม่ได้อยากใช้ชีวิตกับพี่ชายเลย และแม่ เพราะมันไม่เคยสงบ
เงินที่ทำมาต้องมาผ่อนบ้าน และใช้ชีวิตกับคนในบ้านที่ชวนทะเลาะแทบทุกวันเหรอ มันเหนื่อยใจมากๆ พี่ชายก็ขู่แม่เพราะบ้านรก สกปรก และไม่ยอมผ่อนค่าบ้าน
เราอยู่ในสถานะที่ทุกข์ใจนะ
บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกิดมา
และมันมีความหมายอะไร เคยรักษาโรคนอนไม่หลับ และปัจจุบันก็เป็นโรคประจำตัวที่ต้องกินยาไปตลอดชีวิตอีก
ความรักแบบแฟนเคยมี แต่ก็จบความสัมพันธ์ไป ตอนนี้ไม่คาดหวังอะไรแล้วจริงๆ ใครที่ให้คำปรึกษาในชีวิตได้บ้าง รู้สึกเหมือนเราอยู่ไปวันๆ นี่คิดว่าจะเก็บเงินปิดบ้านในส่วนที่เราต้องรับผิดชอบก่อน หลังจากนั้นคงทำไรที่มันพออยู่ได้ไปวันๆ ทุกวันนี้ก่อนนอนจะต้องใช้น้ำมันสกัดกัญชาช่วย หรือ ไม่ก็เมลาโทนินให้มันหลับไป
เราอาจจะไม่มีที่ปรึกษาปัญหาชีวิตดีๆ หากใครในนี้จะแนะนำและช่วยให้เรามีพลังและอยู่กับตัวเองให้ได้ โปรดช่วยเราด้วย ขอคำปรึกษาใน