สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอแนะนำว่าแฟนผมเป็นผู้ชายด้วยกันครับ ผมเป็นคนต่างจังหวัด ส่วนแฟนผมเป็นคน กทม ครับ
เริ่มต้นนะครับ ผมกับแฟน เราเป็นพี่เทคและน้องเทคสมัยมหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดด้วยกัน
อายุห่างกัน 1 ปี สมัยที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยนั้น
เราเริ่มต้นรู้จักกันที่คณะ พี่เขาดูแลเราดีมาก จนเราตกลงคบกัน
เราอยู่หอร่วมกันมา 3 ปี เมื่อเขาเรียนจบ เขาก็ทำงานต่อที่กรุงเทพมหานคร
ส่วนผมอยู่ปี 4 ที่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดครับ
แต่จุดเปลี่ยนที่เกิดขึ้น เราแทบจะไม่มีเวลาให้กันเหมือนสมัยมหาวิทยาลัย
เมื่อผมเรียนจบออกมา ผมตัดสินใจไปทำงานที่กรุงเทพมหานครเพื่อที่จะได้เจอกันอีกครั้ง
ผมเคยจับได้ว่า ช่วงที่เขามาทำงานที่กรุงเทพ เขาเคยนอกใจ ผมก็ให้อภัย
แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจ นั่นก็คือ ตั้งแต่ผมมาทำงานที่กรุงเทพ
ผมอยู่คอนโดส่วนตัว ส่วนแฟนกลับมาอยู่กับครอบครัว
ผมใช้ชีวิตคนเดียวมา 2 ปีแล้วครับ เวลาที่ผมชวนแฟนไปเที่ยว เขาก็ออกมาเที่ยวได้
แต่ต้องกลับก่อน 16.00 เพราะคุณแม่โทรตามกลับบ้าน
ก่อนที่โควิดรอบ 3 จะมา  เราก็เจอกันวันเสาร์เว้นเสาร์
และแฟนมักจะพูดถึงคุณแม่บ่อยๆ (แม่ดุ แม่ไม่ให้ไปไหน)
ผมรู้สึกเครียด ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปทางไหน เคว้งคว้าง
จนตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองใช้ชีวิตไปวันๆ เพื่ออะไร?

ผมอยากสอบถามความคิดเห็นครับ ผมเคยคิดไว้ว่า ถ้าหากเรียนจบออกมา
ผมจะไปทำงานต่างจังหวัด อยากเริ่มต้นใหม่ๆ
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากจากแฟนไปไหน
หรือผมควรคบต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ ดีไหมครับ (พิมพ์ไป เครียดไปด้วย)