ก่อนอื่นต้องบอกว่าเราทำงานเป็นครูสังกัดเอกชนแห่งหนึ่งในภาคอีสาน
โรงเรียนที่ทำงานอยู่เป็นโรงเรียนสงเคราะห์ นักเรียนเรียนฟรี มีรถรับ-ส่งฟรี
พอเข้ามาทำงานที่นี่ก็ปรับตัวพอสมควร แต่ด้วยช่วงโควิด จึงแทบไม่ได้สอน เปิดเรียนได้แค่อาทิตย์สองอาทิตย์ ทางจังหวัดก็ประกาศให้โรงเรียนในจังหวัดปิดกรณีพิเศษ
ให้ครูและนักเรียนทำการเรียนการสอนในรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะ On-hand Online On-บลา ๆ
เราก็มุ่งพยายามทำงานให้เต็มความสามารถ ตามที่ได้รับมอบหมาย
ช่วงนี้คือวิกฤตจริง ๆ สำหรับครูทุกคน เพราะต้องทำใบงาน สอนแบบออนไลน์ อัดวิดีโอเพื่อบูรณาการการสอนให้มีประสิทธิภาพ
ผู้บริหารให้ครูเข้าเวรประจำวัน เพื่อต้อนรับผู้ปกครอง-นักเรียนที่มาตืดต่อรับ-ส่งใบงาน งานต่าง ๆ ที่มอบหมายให้นักเรียนทำแต่ละอาทิตย์
แต่แล้วอยู่ ๆ ก็ให้ครูช่วยไปทำงานสวนที่บ้านของผู้บริหาร แรก ๆ ก็ให้ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง หลัง ๆ มามีการประกาศงดเรียนแบบ On-site (การเรียบแบบมาเรียนตามปกติ) เป็นระยะยาว เป็นเดือน ๆ
เทียบกับโรงเรียนอื่น ๆ เขาพิจารณาเป็นรายสัปดาห์ และให้ครู Work from home
ส่วนโรงเรียนเราให้ครูมาปฏิบัติหน้าที่ตามปกติ ซึ่งเอาจริง ๆ ไม่มีมาตรการที่เข้มงวดเลย ครูบางคนสวมใส่หน้ากากอนามัยบ้าง ไม่สวมใส่บ้าง บางคนอยู่ในหมู่บ้านที่เป็นพื้นที่เสี่ยง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ครูท่านหนึ่งไม่ได้สวมใส่หน้ากากอนามัย แล้วโดนท่านผู้บริหารติเตียนไปต่อหน้าผู้ปกครองว่า “คุณครู… ใส่แมสด้วย !!!” ทั้ง ๆ ที่ตัวท่านผู้บริหารเองก็ไม่ได้ใส่ “เห้ย!!! ได้เหรอวะ” เราแอบคิดในใจ
ที่เล่ามาก็ยังไม่ถึงประเด็นหลักจริง ๆ ขอบคุณท่านผู้ที่ทนอ่านมาถึงจุดนี้ เอาหละ เราจะเข้าเรื่องแล้ว
ที่จริงตอนนี้คือ ท่านผู้บริหาร ให้คณะครูทุกคนมาทำงานที่สวนของบ้านท่านผู้บริหาร ทำทุกวัน ให้จับกลุ่มกันปลูกพืชผัก ให้ปลูกกลุ่มละแปลง และมีการเช็คชื่อครูทุกคนด้วย ทั้งต้องไปลงเวลามาปฏิบัติงานที่โรงเรียนและต้องขับรถไปบ้านสวนของท่านผู้บริหาร เพื่อทำงานสวน แล้วจะมีคนคอยเช็คแบบเรียลไทม์ว่าใครมาไม่หรือมาบ้าง
เราเลยงงว่า ทำไมต้องให้มาทำงานในส่วนนี้ งานการเรียนการสอนของครูกับนักเรียนไม่สำคัญกว่าเหรอ ?
ถ้าผู้ปกครองนักเรียนเขารับรู้ว่าที่ลูกหลานของเขา เรียนไม่ได้มีประสิทธิภาพ-ประสิทธิผลไปในทางที่ดี เพราะครูต้องมาทำงานที่สวน แทนภาระหน้าที่ของครู
เขาจะโทษใคร นี่คงกลายเป็นความผิดของครูสินะ ?
เราควรลาออกดีไหม งานก็ยิ่งหายาก ในช่วงสถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้และโรคระบาดแบบนี้
ลาออกจากงานดีไหม ?
โรงเรียนที่ทำงานอยู่เป็นโรงเรียนสงเคราะห์ นักเรียนเรียนฟรี มีรถรับ-ส่งฟรี
พอเข้ามาทำงานที่นี่ก็ปรับตัวพอสมควร แต่ด้วยช่วงโควิด จึงแทบไม่ได้สอน เปิดเรียนได้แค่อาทิตย์สองอาทิตย์ ทางจังหวัดก็ประกาศให้โรงเรียนในจังหวัดปิดกรณีพิเศษ
ให้ครูและนักเรียนทำการเรียนการสอนในรูปแบบต่าง ๆ ไม่ว่าจะ On-hand Online On-บลา ๆ
เราก็มุ่งพยายามทำงานให้เต็มความสามารถ ตามที่ได้รับมอบหมาย
ช่วงนี้คือวิกฤตจริง ๆ สำหรับครูทุกคน เพราะต้องทำใบงาน สอนแบบออนไลน์ อัดวิดีโอเพื่อบูรณาการการสอนให้มีประสิทธิภาพ
ผู้บริหารให้ครูเข้าเวรประจำวัน เพื่อต้อนรับผู้ปกครอง-นักเรียนที่มาตืดต่อรับ-ส่งใบงาน งานต่าง ๆ ที่มอบหมายให้นักเรียนทำแต่ละอาทิตย์
แต่แล้วอยู่ ๆ ก็ให้ครูช่วยไปทำงานสวนที่บ้านของผู้บริหาร แรก ๆ ก็ให้ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง หลัง ๆ มามีการประกาศงดเรียนแบบ On-site (การเรียบแบบมาเรียนตามปกติ) เป็นระยะยาว เป็นเดือน ๆ
เทียบกับโรงเรียนอื่น ๆ เขาพิจารณาเป็นรายสัปดาห์ และให้ครู Work from home
ส่วนโรงเรียนเราให้ครูมาปฏิบัติหน้าที่ตามปกติ ซึ่งเอาจริง ๆ ไม่มีมาตรการที่เข้มงวดเลย ครูบางคนสวมใส่หน้ากากอนามัยบ้าง ไม่สวมใส่บ้าง บางคนอยู่ในหมู่บ้านที่เป็นพื้นที่เสี่ยง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ครูท่านหนึ่งไม่ได้สวมใส่หน้ากากอนามัย แล้วโดนท่านผู้บริหารติเตียนไปต่อหน้าผู้ปกครองว่า “คุณครู… ใส่แมสด้วย !!!” ทั้ง ๆ ที่ตัวท่านผู้บริหารเองก็ไม่ได้ใส่ “เห้ย!!! ได้เหรอวะ” เราแอบคิดในใจ
ที่เล่ามาก็ยังไม่ถึงประเด็นหลักจริง ๆ ขอบคุณท่านผู้ที่ทนอ่านมาถึงจุดนี้ เอาหละ เราจะเข้าเรื่องแล้ว
ที่จริงตอนนี้คือ ท่านผู้บริหาร ให้คณะครูทุกคนมาทำงานที่สวนของบ้านท่านผู้บริหาร ทำทุกวัน ให้จับกลุ่มกันปลูกพืชผัก ให้ปลูกกลุ่มละแปลง และมีการเช็คชื่อครูทุกคนด้วย ทั้งต้องไปลงเวลามาปฏิบัติงานที่โรงเรียนและต้องขับรถไปบ้านสวนของท่านผู้บริหาร เพื่อทำงานสวน แล้วจะมีคนคอยเช็คแบบเรียลไทม์ว่าใครมาไม่หรือมาบ้าง
เราเลยงงว่า ทำไมต้องให้มาทำงานในส่วนนี้ งานการเรียนการสอนของครูกับนักเรียนไม่สำคัญกว่าเหรอ ?
ถ้าผู้ปกครองนักเรียนเขารับรู้ว่าที่ลูกหลานของเขา เรียนไม่ได้มีประสิทธิภาพ-ประสิทธิผลไปในทางที่ดี เพราะครูต้องมาทำงานที่สวน แทนภาระหน้าที่ของครู
เขาจะโทษใคร นี่คงกลายเป็นความผิดของครูสินะ ?
เราควรลาออกดีไหม งานก็ยิ่งหายาก ในช่วงสถานการณ์บ้านเมืองแบบนี้และโรคระบาดแบบนี้