พวกเราทุกคนรู้กันดีว่า ความขยันหมั่นเพียรเป็นหนทางสู่ความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน
ส่วนความเกียจคร้านก่อให้เกิดผลร้ายอย่างมหาศาล
ไม่เชื่อลองเปรียบเทียบชีวิตความเป็นอยู่ของคนขยันกับคนขี้เกียจดูได้
คนขยันดูสดใสมีชีวิตชีวา มีออร่าขาวอมชมพู
แต่คนขี้เกียจ ดูซึม เอื่อยเฉื่อย เผลอๆอาจอายุสั้น

กระบวนการวิวัฒนาการของมนุษย์ น่าจะคัดสรรให้คนขยันเป็นผู้อยู่รอด
แต่ทำไม...ทำไมเวลาขี้เกียจ มันถึงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เวลาตื่นนอน ถ้าได้หลับต่ออีก 10-20 นาที มันรู้สึกสบายกว่าลุกจากเตียงทันที
เวลานอนเล่นมือถือ ดูหนังฟังเพลง มันเป็นสุขยิ่งกว่าการทำงานหรือการศึกษาหาความรู้เป็นไหนๆ
บางทีแค่นั่งกระดิกเท้ากินขนมบนโซฟา มันช่วยให้อารมณ์ดียิ่งกว่าไปออกกำลังกายซะอีก  

ถ้าความขยันขันแข็งเป็นสิ่งดี ทำไมพอขยันแล้วมันเครียด มันเหนื่อย
ทำไมผมและคนไทยจำนวนมากถึงมีความสุขกับการขี้เกียจ
ทำไมมันผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก?
ทำไมวันจันทร์ถึงไม่อยากทำงาน ทั้งๆที่เสาร์-อาทิตย์ได้พักจนเต็มอิ่มแล้ว  
สิ่งที่รอทำพรุ่งนี้ได้ ทำไมต้องรีบทำวันนี้ด้วยหละครับ?

ถ้าความขยันเป็นประโยชน์ต่อการอยู่รอด
เผ่าพันธุ์มนุษย์น่าจะวิวัฒนาการจนขยันแบบมด แบบผึ้ง
วันๆ มีความสุขกับการทำงาน รู้หน้าที่ตัวเอง รักองค์กร ไม่ต้องมีใครมาคุม
ความขี้เกียจเป็นประโยชน์กับมนุษย์ยังไงเหรอครับ พวกเราหลายคนถึงไม่เคยทิ้งมันไป?