ชีวิตคืออะไร

คำถามนี้ถูกผุดขึ้นมาในคนเมื่อผมเริ่มเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เมื่ออายุตอน 26 ปี จริงๆผมเริ่มย้อนกลับไปในวันที่ผมเริ่มจำความได้ผมมีพ่อแม่ที่คอยช่วยเหลือตลอดเกิดมาก็มีทุกอย่างพร้อมเพรียง มีพ่อแม่ปุ่ย่าตาย่าลุงป้าน้าอา ทุกคนค่อยดูแลผม จนกระทั้งพ่อแม่ผมเสียตอน 7-8 ขวบ พ่อเสียตอน 7 ขวบ และ แม่เสีย ตอน 8 ขวบ ตอนนั้นผมก็ยังไม่เข้าใจการจากลาตลอดกาลเป็นอย่างไร รู้แค่ว่า เราจะไมีมีวันได้พบพ่อแม่แล้วแค่นั้น  แม้จะขาดพ่อแม่ ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรในชีวิต จนกระทั้งเริ่มเข้ามัธยมและเข้าสุ่การเป็นวัยรุ่น แม้ผมจะเคยคิดว่าชีวิตคืออะไร แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไมากมายเพราะกำลังเพลิดเพลินกับการเรียนการทำงานPart time เพื่อนพ้อง หรือ คนรัก เลยไม่เคยจริงจังกับคำว่าชีวิตเท่าไร จนกระทั่งเริ่มเข้าวัยทำงาน เพื่อนเริ่มทยอยแต่งงาน เริ่มมีชีวิตคู่ เริ่มสร้างเนื้อสร่างตัว แต่ตัวผมยังคู่อยู่จุดเดิม คือการไม่มีใคร แต่นั้นก้ไม่ใช่ประเด็นอะไร จนการะทั้งเมื่อผมอายุ 25 ปี สิ่งที่เรียก ว่า ความตาย ได้เดินทางมาเยี่ยมคนใกล้ตัวเรื่อยๆ ผมจึงเริ่มรับรู้ว่าการสูญเสียมันเป็นอย่างไร คนแรก เพื่อนที่เคยเรียนและช่วยเหลือเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต น้องที่ทำงานด้วยกันเสียด้วยอุบัติเหตุ ตาผมเสียชีวิตจากโรคหัวใจ ปุ่ผมเสียชีวิตจากภาวะหัวใจล้มเหลว และ อื่นๆอีกหลายคน เมื่อคยใกล้ตัวเราเริ่มทยอยจากลาเราไปเรื่อยๆ โดยที่ผมทำได้แค่ยื่นมองดู พวกเขาที่กำลังลุกโชนด้วยไฟ ทั้งร่างกายกำลังถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่าน และ ผมต้องมาเจอพวกเขาอีกครั้งในสภาพที่เหลือเหลือแต่เถ้าฝุ่นแล้ว ครั้งแล้วแล้วครั้งเล่าไม่จบสิ้น พวกเขา ไม่คุย ไม่พูด ไม่ตอบ ไม่เล่น กับผมแล้ว ผมสัมผัสอะไรพวกเขาไม่ได้ ทำได้แค่คิดถึงความทรงจำเท่านั้น แม้กาลเวลาผ่านไปตามเข็มนาฬิกาและจำนวนหน้าปฏิทิน กระทั่งถึงวันหนึ่งที่ผมคิดวิธีหาคำตอบของคำถามสำคัญนี้ขึ้นมาได้ ว่า ชีวิตคืออะไร ถ้าหมายถึงความสุข แล้วความสุขคืออะไร