เรื่องมันเกิดจากตอน ม.ปลาย เราเป็นเด็กนักเรียนต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในโรงเรียนติดอันดับ เป็นโครงการภาษาอังกฤษ เราเป็นคนไม่ค่อยพูดและพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้เท่าไร แต่เราตั้งใจมาที่นี้เพราะจะมาเรียนเพื่อที่จะสอบเข้าหมอ(ความคิดตอนเด็ก) เพราะที่บ้านทำคลินิกพยาบาล เรียนไปเรียนมา ม.4 ได้เกรดน้อยมาก เราจึงพยายามให้ได้มากกว่านี้ เรียนไปเรื่อยๆ จนกระทั้งวันหนึ่ง ประมาณ ม.5 เทอมหนึ่ง ก็มีเพื่อนผู้หญิงในห้องแต่ไม่ค่อยสนิทเท่าไร เพื่อนผู้หญิงคนนั้นเพิ่งย้ายมาเรียน English program ตอน ม.5 มาข่มขู่เราว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนผู้ชายของเขา เพื่อนผู้ชายขอตั้งชื่อว่า ป. ส่วนเพื่อนที่ข่มขู่ขอตั้งชื่อว่า พ. ในตอนนั้นเราเป็นเด็กหออยู่ตัวคนเดียว เรากลัวจนกระโดดเรียนไปเลยหลายวัน ไม่กล้าที่จะบอกพ่อแม่ ด้วยเหตุนี้เราคิดมากจนเป็นริดสีดวง เลือดออกเยอะจนเราไม่ได้ไปโรงเรียนมาหลายวัน จึงโกหกคุณครูว่าไปทำธุระ พอกลับเข้ามาเรียนก็โดนเพื่อนในห้องไม่คุยด้วย ในระหว่างนั้น พ. ก็ได้รักกับ ป. ในสถานการณ์ตอนนั้นเรามีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายด้วยสาเหตุที่เกรดน้อยอันเนื่องมาจากการกระโดดเรียนครั้งนั้นทำให้เกรดร่วงและโกหกคนรอบข้างเพื่อที่จะทำให้เขาไม่เสียใจ และด้วยเกรดที่น้อยมาก เราจึงไปหางานทำข้างนอกเพื่อหารายได้เสริม เพราะค่ารักษาแพงและค่าเทอมก็แพงด้วย (แต่แม่ก็พอจ่ายได้) คือเราคิดว่าในเมื่อไม่ได้เป็นหมอแล้ว เราควรที่จะไปแสวงหาด้านอื่น ในระหว่างนั้นก็ทำงานที่บ้าน(บ้านทำคลินิก)ไปด้วย ก็มีแต่นึกว่าเงินที่เก็บจากการรักษาจากคนไข้ที่เขาไม่มีที่แม่เราหามาเพื่อมาจ่ายค่าเทอมมันมีค่ามาก เราจึงพยายามต่อไปในช่วงที่ขึ้นมา ม.6 แต่ก็เจอเหตุการณ์ซ้ำๆ คราวนี้ นาย ป. ก็ได้รักกับเพื่อนผู้หญิงอีกหลายๆคน และด้วยเด็กหอตัวคนเดียวเราก็อดทนเรียนต่อไปจนจบด้วยเกรด 2.49 และไม่สามารถเรียนหมอและพยาบาลได้ เพราะเกรดไม่ถึง ปัจจุบัน นาย ป. สอบติดหมอและเรียนจบแล้ว ส่วน พ. ก็มีครอบครัวไปแล้ว ส่วนเราซิ่วจากวิศวะไปเรียนบริหารธุรกิจและมีกิจการเล็ก ๆ 
คำถามคือ เราไม่สามารถย้อนอดีตไปแก้ไขได้แล้ว เราควรทำใจอย่างไรดีคะ