เรื่องราวมันเริ่มตต้นขึ้น จากคำว่า
เพื่อน"
เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนสมัยเรียน ตอนเรียนเราแทบไม่เคยคุยกันเลย !!!
ไม่เคยสนใจกันเลยด้วย แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป 4ปี
เรากลับมาเจอกัน ทักคุยกัน คุยกันทุกวันดูหนังด้วยกัน หนังเรื่องเเรกที่ดูด้วยกัน ชื่อ ..ระวังสิ้นสุดทางเพื่อน" เราชอบโมเมนต์นั้นมาก มันทำให้เรารู้สึกชอบเพื่อนคนนี้มาก และความรู้สึกมันก็เริ่มมากขึ้น ...จนกระทั่ง ? เราหึงเพื่อนคนนี้รุนแรง ทั้งที่เราเป็นแค่เพื่อนเขา เขาถามเราว่า เราชอบเขาหรอ !!! วินาทีนั้นเราช็อกไปสักพัก ตัดสินใจตอบเขาไปว่า ....จะถามทำไมดูการกระทำสิ 🤭
มันดูเหมือนจะมีความสุขใช่ไหม ? ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้น เราคุยกัน บอกรักกัน บอกคิดถึง บอกฝันดี ความรักดูเหมือนจะร้อนแรงมาก เกินต้านทาน ความรู้สึกนั้นทำให้เรามันใจว่าเรารักเพื่อนคนนี้มาก เป็นครั้งแรงที่เรารักใครโดยไม่มีเหตุผลจริงๆ มองในมุมคนอื่นอาจจะมีเหตุผลที่ว่าทำไมถึงชอบกัน ถึงรักกัน แต่สำหรับเรา เพื่อนคนนี้ทำให้ตัวเราหาเหตุผลไม่ได้ เเละแล้วทุกอย่างมันเหมือนจะดี แต่มันเกินเหตุการที่ทำให้เรางี่เง่าใส่เขา เราเกิดความน้อยใจเขา ที่เขาไม่ค่อยสนใจ
(ลืมบอกช่วงนั้นเขากักตัวเพราะโควิด) ต่อ..
และเขาไปให้ความสนใจอย่างอื่น จนทำให้เราคิดมาก ร้องไห้ถามตัวเองว่าเรา ทำอะไรผิด สุดท้ายเราก็น่าด้านโทรไปหาเขา ไปร้องไห้จะเป็นจะตาย หน้าอายมาก ทำไปได้ไงก็ไม่รู้ สมเพชตัวเองสุดๆ สุดท้ายก็ร้องขอให้เขากลับมา แต่รู้ไหมถ้อยคำ ที่เขาพูกกับเรา เขาบอกเราว่า เขาไม่ได้เป็นอะไรนะแค่เบื่อกักตัว ไม่ได้เบื่อเรา ถามว่าฟังแบบนี้เราดีใจไหม ก็ไม่หรอกแต่เพราะอยากมีเขามั่ง เลยตัดคำพูดของเขาตรงนั้นออกไป" เก็บไว้แต่บทสนทนาดีๆ วันเวลาก็ผ่านไป ความรู้สึกตรงนั้นมันมากขึ้น มากขึ้น จนตัวเราเองรับไม่ไหว ทั้งเรื่องการกระทำของตัวเขา ทั้งหึงทั้งหวง แต่เราลืมไปว่าเราขอเขาเป็นเพื่อนเอง ให้สัณญากับเขาว่า วันนึงจะมาขอเขาเป็นแฟน (อันนี้เรามีเหตุผลทำไมถึงไม่ขอเขาเป็นแฟนตอนนั้น) ต่อ..แต่สุดท้ายตัวเราเองก็ทำมันพัง เราเริ่มไม่ทักหาเขาทั้งที่คิดถึงมากส่องเฟสบุ๊คเขาทั้งวัน จำคำพูดของเขาได้ขึ้นใจ เขาบอกเราว่า เราสำคัญกับเขาแค่ไหนขนาดขับรถเขายังอยากตอบเเชตเราเลย"
ฟังแล้วเขินไปครึ่งวัน 🤭 แต่ ...ความสุขก็ผ่านไปสุดท้ายวันพังพินาศก็มาถึง เพราะเราเองละ หึงไม่เข้าเรื่อง จนทำให้เขารำคาญ (อันนี้คิดเองแต่ไม่ได้ถามเขานะแต่คิดว่าใช่ละ) ต่อ...จนทะเลาะกันหนักพอสมควร เราก็ให้เหตุผลกับเขาว่า เขาทำอะไรไม่บอกจะไปไหนทำอะไรกับใครไม่พูดปล่อยให้เรารู้เองตลอด อันนี้เริ่มน้อยใจเขาเเล้ว!!!
สุดท้ายเขาก็บอกเราว่าเขาขอโทษ ที่หลังจะบอกแล้วกัน วันนั้นเป็นวันเกิดเขาด้วย แต่เรากลับทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย " สุดท้ายก็จบลงด้วยดี กับมาคุยกัน แต่เรื่องราวเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น ?
ตอนเช้าวันนั้นเป็นวันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ 2564 เวลา 8 โมงเช้า เราโทรไปหาเขา (ลืมบอกก่อนเขาไปทำงานทุกวันเขาจะทักบอกตลอด) แต่เช้าวันนั้นเขาไม่ได้บอก เขาเคยบอกว่าให้โทรเลยทักเขาไม่ตอบหลอก ก็คนนอนอ่ะเนอะ เราเลยโทรไป ฮันโห ..... ไม่ไปทำงานอ่อสายแล้ว เขา:วันนี้จะไปทำบุญ เราก็อ๋อก็ตื่นไปอาบน้ำสิ คิดว่าเรื่องมันก็ดูปกติใช่ไหม แต่จริงๆคือเขาบอกขอนอนต่อ ไป11โมง ช่วงระหว่างที่คุยเขาบอกเราแต่จะไปทำบุญ เราก็เห็นเขาง่วงเลยไม่ได้ถามอะไร กดว่าง ....ถึงเวลาเขาจะไปทำบุญ เขาทักมาว่าเขาจะไปทำบุญกับใคร แต่เขาลงสตอรี่ก่อนบอกเราด้วยนะ เรื่องราวมันก็ดูเหมือนจะแค่น้อยใจปกติ แต่มันพังตรงที่ว่าเราทักไปบอกเขาว่า เราห่างกันสักพักเถอะ ขอเวลาเราคิดอะไรมากกว่านี้ แต่สุดท้าย สุดท้าย เราก็กลับไปง้อเขา ง้อทุกอย่างทำตัวปกวติไม่หึงไม่หวง แต่ตอนนั้นเรามีคนคุยไม่ ชื่อ.... ไม่บอกดีกว่าเป็นรุ่นพี่ เราคิดว่าอยากจะบอกเขา คือเราก็อยากรองเปิดใจให้คนไหม่บ้าง " เพราะเราก็เลิกกับพ่อของลูกนานพอสมควร (แต่เรายังอยู่บ้านที่เขาเช่าให้นะ) เลยอยากรองเริ่มไหม่ดู ทุกคนคงสงสัยว่าเราทำไม่ขอ เพื่อนที่บอกว่ารักเขาหนักหนา " เหตุผลเพราะเรายังอยู่บ้านพ่อของลูก (เหตุผลที่ยังอยู่เพราะช่วงโควิดเรายังกลับบ้านไม่ได้ระยะหนึ่ง) เราห่วงความรู้สึกเขา แต่กับคนไหม่เราไม่ได้บอก เพราะเรายังไม่มั่นใจในตัวเขาเลย แต่ก็ทักบอกเพื่อน บอกเขาว่ากูมีเเฟนไหม่เเล้ว เขาตอบเราว่ายินดีด้วยเพื่อน" ฟังแล้วจุกบอกไม่ถูกเลย"
แต่ก็อวดเขาอยู่สักพักก็ขอตัวไม่ดูหนัง ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่พอเช้าวันต่อมา...... เราไม่บอกเลิกพี่เขา แต่เรามาบอกเพื่อนเราว่าเราโดนทิ้ง สตอเบอรี่จะได้ดูน่าสงสารหน่อย เราขอให้พี่เขาให้เขียนว่าเป็นพี่น้องกันดีกว่า ....เเล้วแคปมาให้เขาอ่าน (อ่านหรือป่าวไม่รู้ ) แต่เราไม่รู้ ว่าเขาคิดอะไร คิดเองว่าเขาคงจะรู้สึกน้อยใจ ที่เราไม่ขอเขาเป็นแฟนแต่ดันไปคบกับคนอื่น เพียงเพราะเหตุผลที่เราคิดไม่อยากให้เขามาลำบากกับเราอยากใช้สถานะกับเขาแค่เพื่อน จนทำให้วันนี้เขาเปลี่ยนความคิดใหม่ เขาเลือกที่จะห่างเหินกับเราไม่ทักหาเราตอนเช้าระหว่างวันทักไปก็ไม่ค่อยตอบ ใช้เวลาอยู่กับเพื่อน ใช้เวลาอยู่กับการทำงาน จนบางทีเรารู้สึกว่าเขาคงจะไม่ได้คิดอะไรแบบที่พูดจริงๆ เรามองในมุมเขามองถึงความรู้สึกของเขามองให้ลึกลงไปถึงความคิดของเขาจริงๆ ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรานึกถึงคำพูดของตัวเองที่เคยให้สัญญากับเขา จะขอเขาเป็นแฟนในวันที่พร้อม แต่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเป็นเดือน เรายังไม่เคยคิดขอเขาเป็นแฟนเลย เหตุผลเพราะว่าครั้งสุดท้ายที่เราขอให้เขาดูหนังด้วย เขาตอบมาว่าเขาไม่ว่างเขาคุยกับแฟน เราไม่ได้ตอบอะไรไปมากนอกจากพูดคำว่าอ๋อ เราทักหาเขาทุกวันตอบกลับสตอรี่เขาบ้างบางครั้ง ชวนคุยจนไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรอีก พยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ จนเราเลือกที่จะไม่ทักเขาไป ถามว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นยังไงมันก็ไม่ได้โอเคไม่ได้ยอมแพ้ แค่ออกมาคิดทบทวน ออกมารอเวลาที่เหมาะสม อยากจะกลับไปไม่เคยยอมแพ้ วันนั้นรักยังไงรู้สึกยังไงวันนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมถึงเราจะไม่ได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนเหมือนเคย แต่ความรู้สึกที่มีมันก็ชัดเจนว่าเราอยากจะมีเขาอยู่ในมุมไหนของความรู้สึกของเราก็ได้ และเราก็ไม่ร้องขอให้เขาเก็บเราไว้ในความรู้สึกเขาไม่ขอให้เขานึกถึงเราไม่ขอให้เขาคิดถึงแต่เราอยากขอให้เขาจดจำความทรงจำดีๆที่เคยมีให้กันอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เป็นช่วงเวลาที่เรามาเจอกันได้คุยกันแต่มันมีค่าเกินกว่าจะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไรเลย และตั้งใจว่าจะคอยเขียนเรื่องของเขาเอาไว้ย้ำเตือนตัวเองว่านี่คือสิ่งเดียวที่เราทำได้โดยที่ไม่ต้องเก็บมันไว้คน
ความทรงจำระหว่างเพื่อน
เพื่อน"
เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนสมัยเรียน ตอนเรียนเราแทบไม่เคยคุยกันเลย !!!
ไม่เคยสนใจกันเลยด้วย แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป 4ปี
เรากลับมาเจอกัน ทักคุยกัน คุยกันทุกวันดูหนังด้วยกัน หนังเรื่องเเรกที่ดูด้วยกัน ชื่อ ..ระวังสิ้นสุดทางเพื่อน" เราชอบโมเมนต์นั้นมาก มันทำให้เรารู้สึกชอบเพื่อนคนนี้มาก และความรู้สึกมันก็เริ่มมากขึ้น ...จนกระทั่ง ? เราหึงเพื่อนคนนี้รุนแรง ทั้งที่เราเป็นแค่เพื่อนเขา เขาถามเราว่า เราชอบเขาหรอ !!! วินาทีนั้นเราช็อกไปสักพัก ตัดสินใจตอบเขาไปว่า ....จะถามทำไมดูการกระทำสิ 🤭
มันดูเหมือนจะมีความสุขใช่ไหม ? ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้น เราคุยกัน บอกรักกัน บอกคิดถึง บอกฝันดี ความรักดูเหมือนจะร้อนแรงมาก เกินต้านทาน ความรู้สึกนั้นทำให้เรามันใจว่าเรารักเพื่อนคนนี้มาก เป็นครั้งแรงที่เรารักใครโดยไม่มีเหตุผลจริงๆ มองในมุมคนอื่นอาจจะมีเหตุผลที่ว่าทำไมถึงชอบกัน ถึงรักกัน แต่สำหรับเรา เพื่อนคนนี้ทำให้ตัวเราหาเหตุผลไม่ได้ เเละแล้วทุกอย่างมันเหมือนจะดี แต่มันเกินเหตุการที่ทำให้เรางี่เง่าใส่เขา เราเกิดความน้อยใจเขา ที่เขาไม่ค่อยสนใจ
(ลืมบอกช่วงนั้นเขากักตัวเพราะโควิด) ต่อ..
และเขาไปให้ความสนใจอย่างอื่น จนทำให้เราคิดมาก ร้องไห้ถามตัวเองว่าเรา ทำอะไรผิด สุดท้ายเราก็น่าด้านโทรไปหาเขา ไปร้องไห้จะเป็นจะตาย หน้าอายมาก ทำไปได้ไงก็ไม่รู้ สมเพชตัวเองสุดๆ สุดท้ายก็ร้องขอให้เขากลับมา แต่รู้ไหมถ้อยคำ ที่เขาพูกกับเรา เขาบอกเราว่า เขาไม่ได้เป็นอะไรนะแค่เบื่อกักตัว ไม่ได้เบื่อเรา ถามว่าฟังแบบนี้เราดีใจไหม ก็ไม่หรอกแต่เพราะอยากมีเขามั่ง เลยตัดคำพูดของเขาตรงนั้นออกไป" เก็บไว้แต่บทสนทนาดีๆ วันเวลาก็ผ่านไป ความรู้สึกตรงนั้นมันมากขึ้น มากขึ้น จนตัวเราเองรับไม่ไหว ทั้งเรื่องการกระทำของตัวเขา ทั้งหึงทั้งหวง แต่เราลืมไปว่าเราขอเขาเป็นเพื่อนเอง ให้สัณญากับเขาว่า วันนึงจะมาขอเขาเป็นแฟน (อันนี้เรามีเหตุผลทำไมถึงไม่ขอเขาเป็นแฟนตอนนั้น) ต่อ..แต่สุดท้ายตัวเราเองก็ทำมันพัง เราเริ่มไม่ทักหาเขาทั้งที่คิดถึงมากส่องเฟสบุ๊คเขาทั้งวัน จำคำพูดของเขาได้ขึ้นใจ เขาบอกเราว่า เราสำคัญกับเขาแค่ไหนขนาดขับรถเขายังอยากตอบเเชตเราเลย"
ฟังแล้วเขินไปครึ่งวัน 🤭 แต่ ...ความสุขก็ผ่านไปสุดท้ายวันพังพินาศก็มาถึง เพราะเราเองละ หึงไม่เข้าเรื่อง จนทำให้เขารำคาญ (อันนี้คิดเองแต่ไม่ได้ถามเขานะแต่คิดว่าใช่ละ) ต่อ...จนทะเลาะกันหนักพอสมควร เราก็ให้เหตุผลกับเขาว่า เขาทำอะไรไม่บอกจะไปไหนทำอะไรกับใครไม่พูดปล่อยให้เรารู้เองตลอด อันนี้เริ่มน้อยใจเขาเเล้ว!!!
สุดท้ายเขาก็บอกเราว่าเขาขอโทษ ที่หลังจะบอกแล้วกัน วันนั้นเป็นวันเกิดเขาด้วย แต่เรากลับทำตัวไม่น่ารักเอาซะเลย " สุดท้ายก็จบลงด้วยดี กับมาคุยกัน แต่เรื่องราวเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น ?
ตอนเช้าวันนั้นเป็นวันที่ 17 สิงหาคม พ.ศ 2564 เวลา 8 โมงเช้า เราโทรไปหาเขา (ลืมบอกก่อนเขาไปทำงานทุกวันเขาจะทักบอกตลอด) แต่เช้าวันนั้นเขาไม่ได้บอก เขาเคยบอกว่าให้โทรเลยทักเขาไม่ตอบหลอก ก็คนนอนอ่ะเนอะ เราเลยโทรไป ฮันโห ..... ไม่ไปทำงานอ่อสายแล้ว เขา:วันนี้จะไปทำบุญ เราก็อ๋อก็ตื่นไปอาบน้ำสิ คิดว่าเรื่องมันก็ดูปกติใช่ไหม แต่จริงๆคือเขาบอกขอนอนต่อ ไป11โมง ช่วงระหว่างที่คุยเขาบอกเราแต่จะไปทำบุญ เราก็เห็นเขาง่วงเลยไม่ได้ถามอะไร กดว่าง ....ถึงเวลาเขาจะไปทำบุญ เขาทักมาว่าเขาจะไปทำบุญกับใคร แต่เขาลงสตอรี่ก่อนบอกเราด้วยนะ เรื่องราวมันก็ดูเหมือนจะแค่น้อยใจปกติ แต่มันพังตรงที่ว่าเราทักไปบอกเขาว่า เราห่างกันสักพักเถอะ ขอเวลาเราคิดอะไรมากกว่านี้ แต่สุดท้าย สุดท้าย เราก็กลับไปง้อเขา ง้อทุกอย่างทำตัวปกวติไม่หึงไม่หวง แต่ตอนนั้นเรามีคนคุยไม่ ชื่อ.... ไม่บอกดีกว่าเป็นรุ่นพี่ เราคิดว่าอยากจะบอกเขา คือเราก็อยากรองเปิดใจให้คนไหม่บ้าง " เพราะเราก็เลิกกับพ่อของลูกนานพอสมควร (แต่เรายังอยู่บ้านที่เขาเช่าให้นะ) เลยอยากรองเริ่มไหม่ดู ทุกคนคงสงสัยว่าเราทำไม่ขอ เพื่อนที่บอกว่ารักเขาหนักหนา " เหตุผลเพราะเรายังอยู่บ้านพ่อของลูก (เหตุผลที่ยังอยู่เพราะช่วงโควิดเรายังกลับบ้านไม่ได้ระยะหนึ่ง) เราห่วงความรู้สึกเขา แต่กับคนไหม่เราไม่ได้บอก เพราะเรายังไม่มั่นใจในตัวเขาเลย แต่ก็ทักบอกเพื่อน บอกเขาว่ากูมีเเฟนไหม่เเล้ว เขาตอบเราว่ายินดีด้วยเพื่อน" ฟังแล้วจุกบอกไม่ถูกเลย"
แต่ก็อวดเขาอยู่สักพักก็ขอตัวไม่ดูหนัง ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่พอเช้าวันต่อมา...... เราไม่บอกเลิกพี่เขา แต่เรามาบอกเพื่อนเราว่าเราโดนทิ้ง สตอเบอรี่จะได้ดูน่าสงสารหน่อย เราขอให้พี่เขาให้เขียนว่าเป็นพี่น้องกันดีกว่า ....เเล้วแคปมาให้เขาอ่าน (อ่านหรือป่าวไม่รู้ ) แต่เราไม่รู้ ว่าเขาคิดอะไร คิดเองว่าเขาคงจะรู้สึกน้อยใจ ที่เราไม่ขอเขาเป็นแฟนแต่ดันไปคบกับคนอื่น เพียงเพราะเหตุผลที่เราคิดไม่อยากให้เขามาลำบากกับเราอยากใช้สถานะกับเขาแค่เพื่อน จนทำให้วันนี้เขาเปลี่ยนความคิดใหม่ เขาเลือกที่จะห่างเหินกับเราไม่ทักหาเราตอนเช้าระหว่างวันทักไปก็ไม่ค่อยตอบ ใช้เวลาอยู่กับเพื่อน ใช้เวลาอยู่กับการทำงาน จนบางทีเรารู้สึกว่าเขาคงจะไม่ได้คิดอะไรแบบที่พูดจริงๆ เรามองในมุมเขามองถึงความรู้สึกของเขามองให้ลึกลงไปถึงความคิดของเขาจริงๆ ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรานึกถึงคำพูดของตัวเองที่เคยให้สัญญากับเขา จะขอเขาเป็นแฟนในวันที่พร้อม แต่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาเป็นเดือน เรายังไม่เคยคิดขอเขาเป็นแฟนเลย เหตุผลเพราะว่าครั้งสุดท้ายที่เราขอให้เขาดูหนังด้วย เขาตอบมาว่าเขาไม่ว่างเขาคุยกับแฟน เราไม่ได้ตอบอะไรไปมากนอกจากพูดคำว่าอ๋อ เราทักหาเขาทุกวันตอบกลับสตอรี่เขาบ้างบางครั้ง ชวนคุยจนไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรอีก พยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ จนเราเลือกที่จะไม่ทักเขาไป ถามว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นยังไงมันก็ไม่ได้โอเคไม่ได้ยอมแพ้ แค่ออกมาคิดทบทวน ออกมารอเวลาที่เหมาะสม อยากจะกลับไปไม่เคยยอมแพ้ วันนั้นรักยังไงรู้สึกยังไงวันนี้ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมถึงเราจะไม่ได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนเหมือนเคย แต่ความรู้สึกที่มีมันก็ชัดเจนว่าเราอยากจะมีเขาอยู่ในมุมไหนของความรู้สึกของเราก็ได้ และเราก็ไม่ร้องขอให้เขาเก็บเราไว้ในความรู้สึกเขาไม่ขอให้เขานึกถึงเราไม่ขอให้เขาคิดถึงแต่เราอยากขอให้เขาจดจำความทรงจำดีๆที่เคยมีให้กันอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เป็นช่วงเวลาที่เรามาเจอกันได้คุยกันแต่มันมีค่าเกินกว่าจะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไรเลย และตั้งใจว่าจะคอยเขียนเรื่องของเขาเอาไว้ย้ำเตือนตัวเองว่านี่คือสิ่งเดียวที่เราทำได้โดยที่ไม่ต้องเก็บมันไว้คน